Ik ben even van huis geweest, voor een paar dagen vakantie en aansluitend ook nog eens overdag op kantoor werken. De zolderkamer was te warm. Sinds ik weer regulier thuis ben heb ik een of twee bruine hondjes achter me aan lopen. Of er zit er een op mijn stoel. Waar vooral hij dan ook niet vanaf wil. Het is blijkbaar even samen delen voor een paar dagen, hij laat me weinig uit het oog, laat zich naar boven dragen, wil veel kroeltjes:

Leila werd node gemist door menig collega. Vandaag heeft ze zich weer gemeld in bijna alle video calls die ik had. Ze heeft heftig gesnord, met haar bevallige kontje in beeld gelopen en heel, heel veel kopjes gegeven. Aan de telefoon, het beeldscherm en mij. Zo lief. De collega’s hebben weer even een zen-momentje gehad in de wirwar van de hectiek van het werk en ik heb al de hele dag een gezellig bruine poes achter me aan lopen door het huis, van beneden naar boven en van boven weer naar beneden. Ze had weinig geduld om op schoot te komen liggen, maar lekker lang lekker op het bureau uitgerekt was wel te doen. Ze kan heel lomp zich op een zij werpen, ook al ligt daar een toetsenbord of een muis. Charlie heeft aan zijn stutten getrokken en is bij manlief gaan liggen. Wel zo rustig.