Gelukkig gaan de rest van deze twee weken veel beter. De man schrijft regelmatig op Substack over zijn belevenissen, onder andere als meneer de Vries. Over lunches met vrienden, de randjes van het huis en ook buiten waar hij zich aan kan vasthouden en de moed om van dit leven te houden. Maar dan anders. Ook ik vermaak me met het leven.

Deze hebben we nog even meegepakt op de terugweg

Huis en houden

Na de zeer regenachtige rit terug van Terschelling ga ik me met de rest van het huishouden bezighouden. De wassen draaien terwijl ik, omdat het nog steeds hard regent, met de auto boodschappen ga doen in Bunnik. Dat betekent ook dat ik het perensap kan aanvullen voor de man. Met zijn maag is alles wat zuur is zoals appelsap minder aangenaam. Perensap met een scheutje gembersiroop en water valt goed. Ook haal ik voor mijzelf voorraad. Witte wijn wel te verstaan. Verder gewoon de weekboodschappen. De rest van de zondag bestaat uit katjes kroelen, ze vinden dat ze er recht op hebben na drie nachten alleen.

Rondom het tweede weekend doe ik op vrijdag het huishouden, terwijl de man uit lunchen is. Kan ik even rustig de vloer van de gang dweilen. De schilders zijn deze week namelijk bezig geweest met de voorgevel en ik zie aan de witte kattenpootjes her en der op oppervlakken dat er even goed schoongemaakt moet worden. Dus doe ik dat, rondom het thuiswerken en verschillende rondjes boodschappen. Ook ga ik met Leila naar de dierenarts voor de jaarlijkse controle (ja, te zwaar maar dat weet ik en werken we aan, en ja, tandvlees dat gezonder kan en daar werken we ook aan). Na al deze doe-dingen op mijn lijstje ga ik nog even lekker wandelen en positieve energie opdoen. Dan komt het bericht van de man binnen dat er medicijnen klaarliggen, dus op de terugweg ga ik die even ophalen. Ik sluit deze dag van werken en huishouden af met mijn haar laten knippen en daarna frietjes, saté en -saus halen bij de Pieper voor onze snackavond.

Muziek

Op maandag ga ik eerst werken in ’s-Hertogenbosch. Ondanks dat de vakanties begonnen zijn, vind ik het belangrijk er te zijn als het kan. Ondertussen kan de auto lekker aan de lader. Halverwege de middag, na nog een uurtje slapen op mijn eigen bankje thuis met Leila in mijn knieholte, rij ik naar Sneek. Daar loop ik nog even een rondje door een park terwijl de auto bijlaadt. Rond kwart over zes ben ik bij de St.Martinuskerk, waar ik Wouter aantref. Hij heeft de registraties uitgezocht en helaas een hanger in het pedaal erbij gekregen. Dat betekent dat wij het programma doorspelen zonder pedaalregistraties en ik het orgel zo goed mogelijk leer kennen. Ik moet een aantal keren om de speeltafel heenrennen, met allerlei op- en afstapjes. Ook zit het stuk van Wouter als uitsmijter in het programma. Dat vraagt veel schakelen. Na een korte pauze, omdat huisorganist Frits Haaze de hanger verhelpt en met behulp van vrouw Anja stemt, ga ik nog zoveel mogelijk droog oefenen. Ik voel de paniek opkomen, wat totaal niet helpt. Dus ik haal 10 keer langzaam adem en ga verder met het zoveel mogelijk inprenten van de juiste registraties. Dat doe ik tot de laatste seconde. We spelen een minder goed concert dan we van onszelf gewend zijn. Het is wat het is, er zat mooie muziek tussen. Na afloop ga ik met een baalgevoel snel de auto in en rij ik, dankzij het bijladen, met hoge snelheid terug naar Utrecht. Ook de nacht erna gaat niet lekker, ik ben om de haverklap wakker van alles en nog wat. Dus maar vroeg op en gewoon gaan werken.

Opstelling in Sneek

Op zaterdag heb ik een déja-vu, want terug in Laren. Ik begin om half elf met Bas om alle tongwerken te stemmen.

Ook het pedaal moet gestemd worden...totaal verkeerde houding zo, maar het werkt wel voor mij

Deze keer is het heerlijk stil in de kerk, waardoor ik me niet super hoef te concentreren om te horen of Bas iets roept (ja, dan kan ik door naar de volgende noot, iets anders en ik moet even goed luisteren wat de instructie is). We zijn er vlot doorheen, waardoor de heren organisten Wouter, ondertussen gearriveerd, en Bas even kunnen bijpraten. Behalve dat ik alweer ongeduldig ben, want er is repetitie nodig.

Hoor je mijn ongeduldige voet?

Met Wouter deze keer. We nemen het programma minutieus door en veranderen toch hier en daar nog wat. Ook krijg ik nog wat handregistraties. Gelukkig ontdek ik ook op tijd dat in het eerste stuk, Bach, B een registratie in de computer vooruit betekent en C een terug. In het volgende stuk is A juist terug en B vooruit. En in beide stukken springen we een keer 2 vooruit. Het staat allemaal netjes aangegeven, en toch is het ook weer opletten. Ondanks dat de kerk ondertussen open is en er het nodige publiek een rondje loopt, spelen we geconcentreerd door. Daarna krijgen we koffie van Bas, met een meegebrachte boterham een prima lunch. Ik ga op tijd weer terug naar de speeltafel om nogmaals door het hele programma qua muziek te bladeren en het spiergeheugen te trainen met het aantal tikjes en de juiste tikjes. Wouter speelt in tegenstelling tot Bas van bladmuziek, waardoor ik rustig kan droogoefenen. De iPad van Bas kom ik niet in.

Even na een uur beginnen we aan het concert met een leerling van Wouter en zijn Tai Chi leraar net achter ons. Deze keer maakt het me niets uit, al dat publiek dat beweegt, kwebbelt, hard pratend binnen komt denderen of halverwege besluit weg te gaan. Ook filmpjes en foto’s die ondertussen genomen worden kunnen me niet deren. Met de nodige overtuiging maakt Wouter goede muziek en ik weet de meeste registraties er op het juiste moment in te prikken. Na dit concert rij ik met een tevreden gevoel naar Friesland, naar mijn ouders.

Beukenhagen deel 2

In Friesland aangekomen blijkt dat de nieuwe hond een notoire uitbreker te zijn. Mijn broer is met mijn vader al een aantal uur bezig om stenen te leggen op plekken waar hij graag onder het hekwerk doorgraaft. Ik bemoei me er even niet mee, maar ga rode bessen plukken voor thuis en toe. We borrelen vroeg en eten tomatensoep met een broodje. Daardoor kan ik ook al heel vroeg in bed liggen.

   

Voor en na, het is bijna niet te zien behalve dat je nu weer tot het eind kunt kijken

Want op zondag moet er het nodige gebeuren. Ik ben om zeven uur met bosmaaier in het bos en ga snoeien. Aan het eind van het pad langs de ijsbaan zijn twee wilgen zo welig gaan groeien dat we er alleen nog maar gebukt onderdoor kunnen. Ook zijn er de nodige bramen die graag over het pad heen willen. Ik maak er korte metten mee, net zoals met de overhangende takken. Om half negen ben ik terug op het erf en mag ik door met de beukenhaag in de voortuin snoeien. Ik begin buitenom. Het noodlot slaat toe, met het omhooghalen van de elektrische heggenschaar ga ik door de mantel van het verlengsnoer. De aardlek in de stoppenkast is eruit gesprongen. Ik ga die binnen weer omzetten en pak het andere verlengsnoer. Daarmee doe ik de rest van de buitenkant, de bovenkant en de binnenkant. Tot de laatste drie meter, als ik gvd met eenzelfde beweging nu dwars door het snoer ga. De aardlek is er deze keer niet uit. Dus ik denk…..OK….. en maak het laatste stuk met de kleine batterijschaar af. Maar zo eenvoudig is het niet. Mijn ouders blijken ondertussen zelf aan de verschillende stoppen gerommeld te hebben omdat ze op 1 plek geen elektriciteit hebben. Na veel elimineren en proberen blijft dat zo, ondanks dat we zeker weten dat we een goede stop indraaien.

Op de terugweg voor de open Ketelbrug, die ook weer gewoon dicht gaat

Omdat het rustuur nadert ga ik snel opruimen en toch maar de auto in, terug naar huis voor huishouden. Omdat het zondag de 13^e is doe ik voorzichtig aan. Thuis blijkt het ook voor de man de 13^e te zijn, dus we houden ons erg gedeisd. Gelukkig krijg ik in de loop van maandag het bericht door dat alles het weer doet bij mijn ouders. De oplossing was de stoppen verder indraaien….Nog verder dan wij al deden.

Gelukkig zijn er altijd katjes

Koken

De tweede werkweek kent drukke dagen en minder drukke dagen. Ik heb tijdelijk extra medewerkers rechtstreeks te faciliteren in hun prestatie en ontwikkeling. Dat vraagt wat extra tijd. Ook rond ik een heleboel half-jaarbeoordelingen af met ze. Met de meesten zit ik goed op een lijn, met een aantal niet. De helft daarvan heeft meer ingeschat van zichzelf dan ik feitelijk zie, de andere helft onderschat zichzelf. Ik geef mijn zo feitelijk mogelijke mening, wat ook maar een mening is, ze doen het er mee. Op donderdag ben ik zelf aan de beurt voor de mid-year met mijn baas. Voor het eerst in onze samenwerking doen we de ontmoeting lopend. Ik vertel hem lachend dat het voor mij de derde wandeling vandaag gaat worden. Hij had er nog niet eerder bij stilgestaan dat het ook kon. Al kuierend door het Beatrixpark bespreken we over en weer onze samenwerking. Het credo dat we het elkaar vertellen als het niet bevalt, blijft staan en ik hoor niets nieuws. Oh ja, de tip dat ik van anderen niet de kwaliteit of tempo hoef te verwachten die ik zelf weet te bereiken. Met dit onverbloemde compliment in de zak ga ik naar huis, feest vieren.

De rest van de dagen bestaan uit vakantie vieren. Dus feitelijk lunchen met een collega die nodig het echte verhaal moet vertellen en dat ook eindelijk doet, rondjes boodschappen doen en twee etentjes voor de komende week voorbereiden. Dus ik kook alvast het hoofdgerecht voor woensdag, dan komen collega’s eten. Van de restjes bloemkool maak ik een koude soep voor maandag, dan ga ik in Woerden koken voor vrienden. Ook maak ik een kruidenolie en een citroendripsausje voor bij het dessert. Meer daarover in het volgende blog.

Nog meer katje

Verder beluister ik de eerste opnames, ongecensureerd of ongemonteerd, van de CD-opname uit juni. Het gaat helemaal goedkomen met de aankomende CD, deze 30 minuten zijn heel goed.

Ook ga ik met de man even lunchen bij Anne&Max, waarna we samen nog wat kleine boodschappen doen. Gewoon gezellig, omdat het kan.