De maandag is een reguliere ’s-Hertogenboschdag. Aan het eind ga ik even een kaartje in de bus stoppen bij een vriend die net terug is uit het ziekenhuis. Ik ben op tijd thuis om het eten voor hare keizerlijke hoogheid Leila te verzorgen. Het andere personeelslid, a.k.a. de man, is uit eten. Ook op dinsdag ben ik in ’s-Hertogenbosch en kan ik dankzij het lekkere weer de nodige stappen zetten, al dan niet tijdens bila’s. Ik ben niet de enige die daar behoefte aan heeft, naast alle vergaderingen waarbij we achter een beeldscherm zitten.

Woensdag staat in het teken van mijn eerste MT vergadering van mijn ‘baas’ (ik zeg geen waf). Maar eerst ga ik lunchen met oud-collega R bij Limon, een leuke tent aan de andere kant van de A10. Hij is ook een leuke vent aan de andere kant van de A10 trouwens, aan het werk bij ABN. We praten af en toe even bij, zoals vandaag. Verder staan mijn dagen in het afhandelen van de eerste dossiers (functieprofielen en -opbouw) en nog meer kennismakingen. Ik ben over de 100 gesprekken heen, mijn aantekeningenboekje doet trouw dienst. Halverwege de middag is dat MT, waarin ook een voor mij belangrijk project behandeld wordt. Daar heb ik de afgelopen week al het nodige voorwerk voor gedaan met dezen en genen, inclusief mijn baas, zodat het juiste resultaat uit de vergadering komt. Dat lukt met goede discussies. Aansluitend aan het MT, dat uitloopt, staat in ons café een Indische maaltijd klaar. Heerlijk, met voldoende vegetarische opties naast veel vlees. Dit is traditie, een waar ik mij makkelijk in kan voegen als ik het vlees mag overslaan. Thuis ga ik meteen naar bed, want op donderdag wacht mij weer een lange dag.

Charlie wil aandacht, komt bij een keer thuis eten bij mij op de stoel erbij zitten.

Die lange dag begint met mij nog even druk maken over de functieprofielen. Eerder in de week heeft de recruiter ook de vacatures opengezet, die heb ik gedeeld op LinkedIn. Ik wil graag het team aanvullen met een paar nieuwe mensen, er is plek zat. Dus deze week beantwoord ik ook een flink aantal vragen die mij via dit medium gesteld worden en maak ik contact met mogelijke kandidaten. Als de belangrijkste zaken zijn gedaan, ga ik het Beatrixpark in Amsterdam verkennen. Het kent veel overeenkomsten met het Wilhelminapark in Utrecht, inclusief slagaders met hard rijdende fietsers. Een deel van het park is afgesloten, daarom kan ik niet helemaal rondom lopen. Ook haal ik nog niet het benodigde dagelijkse stappenaantal, dat compenseer ik rond de lunch door een rondje aan de andere kant van de A10 te lopen. De middag kent weer veel kennismakingsgesprekken en tenslotte een paar slokken bubbels om de goedkeuring op het project van woensdag te vieren. Ook voor het team was dit belangrijk. Tenslotte ga ik de auto wassen op weg naar huis. Dat zal ongeveer wekelijks nodig gaan zijn, vermoed ik, met deze kleur (wit).

Leila hangt vrijdagmiddag lang op mijn arm, zich in mijn nek nestelend.

Vrijdag is een thuiswerkdag, ik vergeet daarbij de nodige koffie te drinken. Wel loop ik de nodige rondjes voor een croissantje, even kijken van welke auto het alarm zo hinderlijk afgaat (het is de auto voor die van mij) en omdat het zo fijn is om te wandelen. De koffie is nodig om door vergaderingen heen te komen waar ik mijn aandacht niet heel goed bij kan houden. Het lukt toch, maar om vier uur drink ik toch nog maar een dubbele espresso. We gaan namelijk naar concert, waarbij het ook lekker is om niet in te dutten. Ondanks dat het vrijdagavond is, mijn minst energieke moment van de week. Nu is het met het programma best moeilijk om in te dutten, ik zit op het puntje van mijn stoel. We zitten in vak E in TivoliVredenburg, met vol zicht op partituren en dirigent Karina Canellakis, net achter het Groot Omroepkoor. Ik ben daardoor een beetje in de war, want waar zijn voor mij de blaadjes om om te slaan? Ik kan er ook weer snel aan wennen, wat een muziek en wat een uitvoering! Met de nodige politieke statements, tussen neus en lippen door.

Radio Filharmonisch Orkest, Groot Omroepkoor, Karina Canellakis (dirigent)
Olga Kulchynska (sopraan), Pavel Petrov (tenor), Mikhail Petrenko (bas)

* Calliope Tsoupaki - Aurora (wereldpremière;  opdrachtwerk AVROTROS Vrijdagconcert)
* Jean Sibelius - En Saga op.9
* Jean Sibelius - Luonnotar op.70
* Sergej Rachmaninov - De Klokken (Kolokola)

Voor ons doen veel te laat gaan we naar bed, na nog een glas port om deze mooie dag af te sluiten.

Beeldmateriaal uit de uitnodiging voor het concert van zaterdag, van Steven Aalders

Zaterdag staat in het teken van een ander concert, namelijk het zesde met Wouter van Belle in vier weekenden. Voorlopig is het ook weer even het laatste concert, de komende weekenden ga ik mij concentreren op boswerk, er moet nodig wat gedaan worden bij mijn ouders. Maar eerst terug naar deze zaterdag. Ik begin de dag met een lange wandeling door de stad en regel een tweede ontbijt (croissant van District) en wat voor de lunch. Ook slaap ik op mijn daybed op mijn werkkamer nog een uur, Leila kruipt gezellig tegen mij aan. Rond twaalf uur maak ik nog een dubbele koffie en neem die mee in de thermosbeker, de auto in. Ik haal Wouter op en we rijden daarna door naar ’s-Graveland, Noordereinde. Steven Aalders heet ons hartelijk welkom, hij is de aanleiding voor dit concert. Hij en zijn gezin hebben de afgelopen maanden in de pastorie gewoond, een plek waar hij is opgegroeid. Hij heeft het nodige nieuwe werk gemaakt dat tentoongesteld wordt in de prachtige ruimtes van de pastorie, aangevuld met meubels van Rietveld en Mies van der Rohe. Maar voordat ik daar tijd voor heb, moet er eerst gerepeteerd worden.

Foto genomen door Wouter van Belle

Wouter zoekt in volgorde van het concert de juiste registraties uit, ik noteer alles. Twee stukken nemen we al dan niet in zijn geheel daarna nogmaals door. Het eerste omdat ik teveel aantekeningen heb gemaakt en zeker wil weten dat het goed is, het tweede (Postludium van de organist zelf) omdat hij dat in een zo’n snel tempo speelt dat ik eigenlijk geen tijd heb om in het aantekeningenboek te kijken. Ik moet dus vooral weten wat de handelingen zijn, liefst uit het hoofd en bij welke aantekening in de partituur ik wel of niet iets moet doen. Afhankelijk van het orgel en de mogelijkheden slaan we soms een of meerdere registratie-aanwijzingensnummers over, vandaag is dat alleen nummer 6. 6a gebruiken we daarentegen wel. Klinkt onlogisch, is het niet als je weet dat bij 6 de organist van het tweede naar het eerste klavier (gekoppeld) overspringt. Dat is voldoende modulatie van de klank, daar hoef ik niets aan toe te voegen.

Na deze repetitie blijkt dat we ruimschoots de tijd hebben voor een pauze. Ik bekijk een deel van de tentoonstelling en merk dat ik onrustig ben. Dus vertrek ik terug naar de orgelzolder en leer de registraties voor de laatste stukken uit mijn hoofd. Ik ontdek toch ook nog een fout in de aantekeningen, gelukkig komt dat met een juiste vraag voordat we aan dat stuk beginnen goed en weet ik wat de fout is. Om drie uur precies, de kerkklok heeft geslagen, opent Steven Aalders het concert en vertelt het een en ander over de plek waar we zijn en een paar van zijn herinneringen.

Vervolgens geeft Wouter een toelichting op het orgel en de stukken die hij ten gehore gaat brengen. Daarna, als hij zich via de vreselijk enge trap naar boven heeft begeven, kunnen we beginnen. We spelen een fijn concert, al zeg ik het zelf. Gelukkig zijn de aanwezigen het daarmee eens. Bij Bach en Pärt kan ik zelf ook heerlijk genieten met als enige wel zicht op de organist. We zitten achter het orgel hard te werken. Na het welverdiende applaus ruim ik de orgelzolder weer netjes op en laat deze achter zoals ik deze aantrof een paar uur geleden. Ik sla de aansluitende bijeenkomst in de pastorie over. Ik rij door het mooie land nog even genietend van een prachtige nazomerdag voordat ik thuis aan de wijn ga.

Op zondagochtend regent het. Daardoor wordt mijn schema iets anders dan ik zelf zou hebben bedacht. Ik begin gewoon standaard met werken, na de pilatusoefeningen onder toeziend oog van een of meerdere katten. De zondagochtend is om mijn gedachten te ordenen, ik werk alweer een hele maand bij dit bedrijf. Ook heb ik nog het nodige studiemateriaal dat ik moet doornemen. Na ook een uur lezen in Vernietigen van Michel Houellebecq, de roman die ik deze week verorber, is het droog genoeg voor golftraining op Amelisweerd. Met de lunch gaan de man en ik naar Anne&Max, daarna wandel ik nog ruimschoots om aan mijn dagelijkse stappen te komen. Vervolgens nestel ik mij met het boek terug op mijn daybed, aangevuld met de katjes, maar al snel vallen mijn ogen dicht. Pas drie uur later word ik weer wakker, het was een lange middagdut. Zo eindigt deze week, die fijn was.