Vorige week hadden we een intensief weekend door eerst een lange dag werken en repeteren, toen een zaterdag vol met concert en manlief die op vakantie ging en een zondag met walnoten rapen in Limburg. Daarna had ik een week alleen met de katjes, wat altijd toch weer even wennen is aan andere routines. Zo mocht ik voor hun voer zorgen en extra kroeltjes uitdelen. Ook andere routines omdat ik voor mijn eigen eten mocht zorgen. Wat ik vervolgens natuurlijk niet doe, want teveel werk. Net zoals het werk van het werk. Teveel werk.

Vervolgens was er weer een zaterdag. Deze stond in het teken van een grote auto ophalen, even naar golfles en vervolgens manlief weer ophalen van vakantie. Hij heeft een weliswaar opvouwbare maar nog steeds best grote fiets met trapondersteuning en brede banden (Mate). Die past niet in mijn auto, daarom de grote auto. Rond het middaguur had ik de grote auto weer ingeleverd en nog wat boodschappen gedaan. We rommelen zo gelukzalig de middag in, stoken een kacheltje, drinken een borrel, ik bak een quiche voor morgen en wat appelcrumble en zo genieten we van dit jaargetijde.

De zondag bestond uit wat werken en vervolgens met een deel van de quiche me bij de nichten melden voor de lunch. Even de status van hun verbouwing bekijken, de wilgen knotten voor deze winter doorspreken en de algemene status van het leven.

Daarna rij ik naar Hoorn voor alweer een première van een stuk waar ik aan heb mogen bijdragen door een schenking. Het fonds Roos heeft nu een aantal composities mogelijk gemaakt, wat ik belangrijk vind.

De recensie doet recht aan het goede werk van Mark Heerink en de zijnen en de bevlogenheid waarmee hij al jaren in Hoorn mooi werk verricht. Zo ook door nieuwe werken te laten maken en werken te spelen van verschillende nog in leven zijnde componisten. Verfrissend, vertrouwd en ook uitdagend voor het geoefende oor en de luisteraar die even wil bijkomen van de week (ik). Het was ook weer een overweldigende ervaring van een nieuw werk.

Foto van Lotte Heerink, Mark Heerink in het midden tussen Wouter van Belle (links) en Wietse Stuurman

Ik hoop dat er snel een goede opname beschikbaar komt, want dit werk verdient meer aandacht dan de ene beluistering waarbij ik denk: ‘deze noten hoor ik niet zo goed in deze registratie op dit orgel’, ‘deze trompet is echt heel hard’, ‘hier staat geen rust maar hoor ik er wel een’, ‘wat een ritmiek’, ‘ja, lekker, een goede bastoon’ enzovoort. Ja, ik had de partituur erbij omdat ik ook graag zie wat ik hoor. Plus graag vast een paar maten vooruit kijk. Als registrant weet ik niet anders, dat is een routine geworden.

Uitvoerenden: Mark Heerink, Birthe Blom en Wout Oosterkamp

De zondagavond bracht ik vervolgens na de terugrit met de man en de katjes door voor de houtkachel met een glaasje wijn en een stukje quiche.

De maandag was vervolgens de day-after. Om het katergevoel een beetje te doorbreken begon ik met een paar uur werken. Er lag nog een uitzoekklus die de nodige concentratie vereiste, dit was het juiste moment. Vervolgens haalde ik een croissantje en wat mueslibollen bij de bakker voor een ultiem vakantiegevoel. Om daarna naar Zoelen te rijden voor een rondje golfen met Bert. Waar het nog waterkoud is bij het naar de bakker lopen en ook de eerste paar holes het flink doorlopen is om warm te blijven, komt al snel het zonnetje erbij. Ik ben best lekker aan het ballen met weinig echte fouten, het gezelschap is goed. We kletsen lekker bij, drinken aansluitend wat en gaan weer ons weegs.

Thuisgekomen bereid ik nog even de rest van de week voor om daarna alweer de houtkachel te gaan stoken. Dit is een lang weekend voor mij, daar hoort een glaasje port bij. Zo overleef ik deze day-after van een heerlijk weekend in alle opzichten. Morgen weer gewoon aan het werk.