Na een dag hard werken ga ik thuis een beetje extra zorgen in het huishouden. De man is niet fit, daarom doe ik wat boodschappen en kook uit een verspakket. Verder zegen ik even het feit dat we voldoende slaap- en badkamers hebben in dit huis. Samen met de katjes vermaak ik mij op de tweede verdieping. Op dinsdag ga ik gewoon lekker hard werken en wandel ik nog een stevig rondje met 6 km/u. Ook ga ik dropjes kopen, de man heeft keelpijn en misschien helpt het. Woensdag is opnieuw een gewone dag. Dat ik veel alleen in een vergaderhok of in een afgesloten werkplek zit, is voor de zekerheid.

Maar helaas, op donderdagochtend geeft de test na veel twijfelen toch een minimaal streepje positiviteit. Dat betekent dat mijn programma voor de komende dagen omgegooid wordt. Ik ga niet golfen met Harry, een vriend die wat ouder is en binnenkort op vakantie gaat. Verder ga ik een dagje thuis werken en een rondje wandelen. Een rondje waarbij ik zo min mogelijk mensen tegenkom.

De schatjes. Dit bankje is echter smaller dan het bed. Met ons drieën er drie nachten op slapen is genoeg. Maar alles om niet ziek te worden of in ieder geval niet erg ziek.

Ook op vrijdag werk ik thuis, dat stond al in de planning. Heel ongezellig en totaal niet geschikt voor iemand zoals ik ga ik ook niet naar een generale repetitie. Nu is het muziek die ik kan dromen, op een orgel waarbij alle registraties voorgeprogrammeerd kunnen worden. Dus ik moet dit bijna zonder repeteren ook kunnen. Hoop ik. Na de dag werken verzamelen de man, katjes en ik ons voor de houtkachel en met een pizza en een glas wijn glij ik het weekend in. Ondanks de positieve uitslag van de test voel ik me bijna top. Het is een vreemde gewaarwording.

Op zaterdag hebben we een ander programma, huis schoonmaken. Ik mag de twee bovenste verdiepingen doen terwijl de man de benedenverdieping voor zijn rekening neemt en de boodschappen regelt. Nu zou ik eens in de zoveel tijd hoe dan ook de kunst schoonmaken, dus ik neem die in mijn rondje meteen mee. Verder wandel ik een uurtje en test ik mijn conditie. Het is nog steeds 6 km/u. Niets aan de hand, ik heb niet eens een verkoudheid. Als de man niet ziek was, had ik niet getest en had ik niet geweten dat ik officieel ook ziek ben.

Op zondagochtend worden we op wintertijd 4.15u uit ons bed gejaagd door Leila. Met de nodige moeite weten we haar te overtuigen dat het vandaag even wat langer gaat duren voordat we gaan opstaan, maar ook Charlie laat zich niet kennen en maant ons tot actie. Dus sta ik zeer op tijd op voor koffie. Ik zit dan ook zeer op tijd achter mijn bureau voor nog een paar uurtjes werken en studeren. Als het licht is ga ik met de zeer stevige wind eerst in de rug en daarna pal tegen lekker een vol uur wandelen, ik blijf op de 6 km/u zitten. Niets mis met mijn conditie in ieder geval. Terug thuis kruip ik met de katjes gezellig op het bankje op mijn werkkamer voor een uur rust voordat ik mij in All Black ga verkleden voor stemmen, repetitie en concert met het requiem van Duruflé, een lastige orgelpartij en ook voor menig koor uitdagende stukken. Vandaag voeren we het uit met Goylants Kamerkoor, sinds de zomer onder leiding van Bas Groenewoud.

Bedieningspaneel van de setzer, mijn redding vandaag. Behalve dat ik geen idee heb wat ik veroorzaak als ik op de knop vooruit duw behalve dat het een nieuwe geprogrammeerde stand is. Op hoop van zegen dat het de juiste stand is. 

In de St.Jan in Laren is nog een doop gaande als ik binnensluip. Even later is ook Bas er. Aangezien hij ook organist is hier, stemt hij twee tongwerken op het tweede klavier. Daarvoor is het wel handig als ik wat toetsen indruk, daarom ben ik vroeg. Hij roept elke keer ‘ja’ als het goed is, zo krijg ik een hele hoop ja’s te horen. Om half twee meldt het koor zich ook, ze gaan inzingen en de a capella stukken doornemen. Om kwart over twee is Wouter er en krijg ik zijn notitieblok aangereikt. Met een meegebrachte marker maak ik snel alle cijfers geel in het blok waarbij ik GEEN handeling moet doen. We spelen natuurlijk uit een partituur die vaker gebruikt is en bij sommige registratie-cijfers hoef ik niets te doen. Heel verwarrend, als je niet weet wat je aan het doen bent. Maar gelukkig, we hebben genoeg tijd om bijna alles te repeteren, we vinden wat kleine wijzigingen in zowel registraties als aanwijzingen en voor ik het weet is het weer een uur later. Ik neem nog even snel alles droog door, voordat het concert om half vier begint.

Enige doofheid is mijn deel vandaag, ik had het al gemerkt toen ik in de auto stapte en ik het geluid van de autoradio gek vond klinken. Bij slikken ploppen mijn oren open en soms ook dicht, niet slikken is geen optie. De a capella stukken gaan goed, ik hoor deze een stuk beter dan bij de repetitie. Dan komt het koor naar achter en installeren wij ons ook.

Terwijl ik door mijn neus in- en uitadem, blaadjes omsla op armlengte afstand en de enige knop op het orgel bedien die ik vandaag nog hoef aan te raken (de vooruitknop op de Setzer), hou ik goed in de gaten dat ik het allemaal op het juiste moment doe. We komen in ieder geval samen goed uit, op 1 punt na. Ben benieuwd wie dat gehoord heeft. Ik niet, want het is in een stuk dat we niet gerepeteerd hebben dus ik weet niet wat ik had moeten horen. Ik weet ook niet of iemand anders het wel gehoord heeft, want ik blijf deze keer niet voor de nazit of welke feedback dan ook. Het applaus is nog niet uitgedoofd of ik heb mijn tas al ingepakt en jas aan. De partituur staat nog open op de lessenaar, de laatste registraties staan er ook nog, het orgel staat nog aan. Waar ik normaal gezegd zorg voor een nette afsluiting en nog even napraat met dezen en genen loop ik nu zonder omkijken naar de Beamer op het kerkplein en rij naar huis. Op de radio is het requiem van Verdi te horen. Thuis is het tijd om de week af te sluiten voor de kachel, met een bord soep. Ik eet alleen soep als ik ziek ben en me niet ziek voel.

Ze zijn vaak lief