In het familiearchief tref ik op de vorige zondag een paar mooie relikwieën aan die niets met de familie an sich te maken hebben, maar wel leuk voor de heb. Met toestemming van neef Rogier onttrek ik deze aan het algemene archief.

Mijn grootmoeder in een bekende houding

Blijkbaar, ik kan het mij niet herinneren, is mijn grootvader George Dahmen, a.k.a. Pita, in 1985 en 1986 bij het jaarlijkse kerstconcert van het Kathedrale Koor Utrecht geweest. Beide jaren heb ik gezongen, zus ook zeer waarschijnlijk. Er zijn foto’s van, ik zal ze eens bekijken. Ook was 1985 het eerste kerstconcert waar Wouter heeft gespeeld.

De maandag begint met een reguliere werkdag in Den Bosch. De laatste manager is terug van vakantie, we hebben even het hele management team bij elkaar voor de komende weken. Dat betekent dat ik nu echt ingewerkt kan gaan worden. Op dinsdag bega ik de fout om vast te houden aan mijn nieuwe routine van eerst willen wandelen. Het is druk op de weg, ik beland gewoon in een flinke file naar het zuiden en dat levert me ruim twintig minuten vertraging op, alleen al op de heenweg. Ook terug moet ik even geduld hebben voordat ik het werk verlaat. Op woensdag heb ik het iets makkelijker, ik zit ongeveer de hele dag verstopt in Amsterdam op de 17^e verdieping in de Lindekamer voor verschillende kennismakingsgesprekken. Ik mag nog net afzakken naar de 16^e verdieping voor een lunch met een van mijn medewerkers.

Uitzicht op ons pand vanuit de positie van een vriend die bij de overburen werkt op dit moment

Op donderdag regent het pijpenstelen in Utrecht. Dus ik ga direct na de ochtendkoffie naar het werk, waar ik om half acht ben. Daar schijn de zon, dus ga ik met een terugkijkvergadering op de koptelefoon maar eens een hernieuwde kennismaking met de binnenstad van ’s-Hertogenbosch maken. De rij voor Jan de Groot is net na openingstijd onverminderd lang, daar maakt 20 jaar geen verschil in. Gelukkig blijven sommige zaken hetzelfde, daar hou ik wel van.

Na een lunch met een van mijn managers spoed ik mij per auto naar Amsterdam. Dat lukt net niet binnen het uur, ik reken zonder files voortaan van bureau tot bureau echt vijf kwartier. Dat is dan wel weer ruim voldoende. Ik doe nog wat persoonlijke kennismakingsgesprekken en neem met de controller het allocatiemodel door. Ook spreken we nog maar even over budget 2024, ik snap het een en ander nog niet. Na deze werkdag ga ik mij verpozen met voormalig collega Ed van Delta Lloyd bij d’Hirondelle in Hoofddorp. Hij heeft mij ooit geleerd dat het grootboek een heel dun boekje hoort te zijn met grote getallen. Hele waardevolle kennis die ik nog dagelijks in de praktijk breng. We praten uitgebreid bij onder het genot van lekker eten.

Op vrijdag start ik thuis op. Na een rondje wandelen, croissantje halen bij District en een paar andere boodschappen rij ik wat later dan normaal naar het werk in Den Bosch. Ook nu heb ik een uiteindelijk klein oponthoud door een paar afgekruiste banen, geen idee waarom. Daarna worstel ik mij door enkele vergaderingen heen. Met twee managers, twee nieuwe medewerkers (het is de eerste van de maand) en nog een verdwaalde medewerker gaan we daarna lunchen. Dan beginnen de overleggen waarom ik graag naar kantoor ben gereden. Eerst met de ene manager, daarna met de twee managers en vervolgens met de andere manager nemen we een flink aantal dossiers door. Dit zodat ik op een aantal zaken voldoende inhoudelijke kennis heb om de komende werkdagen ons budget goed te kunnen verdedigen. We bellen de controller nog even bij voor wat kleine aanpassingen in de presentatie van de aanvragen. Ook krijg ik lekker veel achtergrond bij wat gekonkel binnen het bedrijf, ook hier speelt dat. Ik stel gerust, geef mijn mening, geef aan wat ik aan feiten wil hebben. Ik geloof dat de mannen dit wel waarderen. Het is ook de eerste keer dat ik een vergadering uitkom en mijn mailbox ontploft lijkt. 40 nieuwe mails. Dit voorspelt weinig goeds, of eigenlijk is dit wat ik gewend was en eigenlijk een beetje aan het ontwennen was. Maar goed, kom maar op, dit is wat ik leuk vind. Ik kijk even met een schuin oog of er iets bijzit dat NU moet worden afgehandeld. Dat is niet zo.

Daarna spoed ik mij naar huis, want Anke komt borrelen. We verpozen ons heerlijk een paar uur met een wijntje, wat kaas, nootjes en andere lekkernijen en nemen het leven door. Een leven dat niet altijd mooi of makkelijk is, ook een leven dat gevierd mag worden.

De zaterdag staat in het teken van het vieren van een nieuw levensjaar van mijn moeder. Haar verjaardag was vorige week, maar met het klimmen der jaren vindt ze het steeds prettiger om het gezelschap per bijeenkomst klein te houden. Nu had ik vorige week ook een goed alternatief programma (zie concert Bergen op Zoom), waardoor ik gekozen heb voor een alternatief viermoment. Dat is deze zaterdag. Voordat het zover is, heb ik ruim tijd voor een grote wandeling, wat boodschappen doen, een golftraining en nog een uurtje snoezen met twee katjes op een bank. Daarna lunch ik en controleren we of we alles bij ons hebben. Cadeautjes zoals het nieuwe boek van Adriaan van Dis, nootjes, croissantjes en chocoladebroodjes van District, grote doos bonbons, taartjes en een koude fles champagne. Check. Samen met de man rij ik naar het Noorden, waar we hartelijk welkom worden geheten. Helaas is ook zojuist het nieuws geleverd dat Hanneke, een nicht van mijn vader is overleden. We zijn er een jaar geleden nog geweest, wat maar goed ook is. Sommige dingen mag ik niet uitstellen in dit leven, leert dit moment mij weer. Genieten van wat er is. Met mijn ouders vieren we echter ook het nieuwe, alweer tachtigste, levensjaar van mijn moeder met de meegebrachte champagne en taartjes. Daarna wandelen de man en ik een rondje door het bos terwijl de honden te eten krijgen. Dan is het tijd voor de borrel, aansluitend koken mijn vader en ik. Lekker traditioneel schnitzels met een gekookt aardappeltje, gremolata en gekookte boontjes. Heerlijk. Toe koffie met chocola. De bruine monsters, a.k.a. zijne koninklijke hoogheid Charlie en hare keizerlijke hoogheid Leila zijn ondertussen gevoerd door achternicht Farunya. Wij kunnen dus de terugreis rustig aanvangen, nadat ik met mijn ouders het volgende werkweekend heb besproken. De nieuwe BMW kan echter ook ruim 130km/u, dus we zijn behoorlijk vlot terug.

Op zondag begin ik na de gebruikelijke routines met een paar uur werken. Die 40 mailtjes van vrijdag verwerk ik tot een overzichtelijk geheel. Ook de rest van mijn werk breng ik weer tot normale proporties terug en ik begin aan de opleiding Bank. In de eerste module zit geen nieuws voor mij, dat zal bij module 6 wel anders zijn. Ook nu slaap ik aan het eind van de ochtend nog een uurtje met de katjes tegen mij aan.

Daarna maak ik uitsmijters voor de lunch, aansluitend ga ik wandelen. Ik maak een grote ronde door de stad en eindig bij de Kathedraal. Daar is de programmeerder Barend al aanwezig net zoals andere vertegenwoordigers van de Vrienden van. Ook Wouter meldt zich, na het nodige bijpraten kunnen wij gaan repeteren. We controleren alle beginstanden, Wouter speelt alles volledig door. We maken een paar kleine wijzigen of aanvullingen op de aantekeningen om te reflecteren wat Wouter voorbereid heeft, zowel bij het Koororgel als op het grote orgel. Daarna hebben we pauze. Om stipt drie uur worden we welkom geheten op onze eigen werkplek en spelen we vervolgens een geïnspireerd concert van precies een half uur. Er zitten ruim honderd bezoekers in de kerk, wat een extra stimulans geeft om tot een goede uitvoering te komen. We hebben opnieuw een half uur pauze, want om vier uur herhalen we dit concert voor een nieuw publiek. Alhoewel het aantal bezoekers kleiner is, weten we opnieuw tot een goede uitvoering te komen. Ik moet blijven opletten dat ik bij de noten blijf in plaats te gaan staan genieten van muziek. Het komt elke keer op tijd weer goed. Gelukkig maar, ik heb een dienende rol om te zorgen dat Wouter zo ontspannen mogelijk kan spelen. Het repertoire vandaag is zodanig transparant, dat een verkeerde noot opvalt. Niet alleen voor mij. Het gaat meer dan goed, ik geniet ervan.

Als dank krijgen we een thermosfles van het Catharijne Convent. Ik voeg deze thuis toe aan de groeiende collectie waterflessen voor koud of warm water. Ik kan er niet genoeg hebben. Met de katjes op schoot type ik vervolgens dit blog voordat we gaan genieten van hapjesavond. Lekker borrelen, het is tenslotte nazomer week 1.