De maandag begint gewoon, met een dag werken, terwijl mijn moeder de lange autorit maakt naar mijn broer in het AMC en terug naar huis, naar man en honden. Ik blijf het bewonderenswaardig vinden hoe ze dat doet op haar leeftijd. Ik rij een klein ommetje over Rosmalen om wat zieke medewerkers te voorzien van hun kerstcadeau van de baas. Van hun kind krijg ik een prachtig handgeschreven briefje, opgevouwen tot een vliegtuig.

Op dinsdag begin ik in ’s-Hertogenbosch voor verschillende overleggen en een kennislunch over Funding en Liquidity. Een paar weken geleden had ik een college over onze balans van professor Maas, vandaag is professor Paas aan de beurt. Ze zijn geen professor maar kunnen wel zeer goed in redelijk normale mensentaal uitleggen hoe dit allemaal werkt. Ik had in mijn afdeling aangekondigd dat ik dit ging doen, nog minstens tien collega’s hebben zich aangesloten in deze bijles. Na de lunch rij ik naar Amsterdam, met de nodige kerstcadeaus in een dranktas. De medewerkers krijgen dit jaar een fles olijfolie, naast de cadeaubon, van ‘ons’ land in Portugal. We hebben daar een alternatieve investering in landbouwgrond, met dus olijfbomen. Ik deel er een uit aan een collega die wat zenuwachtig mij vertelt dat hij overstapt naar een collega van mij. Ik ben vooral blij voor hem en moedig hem aan om ook daar er een succes van te maken. Na nog een stuurgroep kan ik op tijd naar het ziekenhuis, waar ik mijn broer in de wandelgang aantref. We gaan samen naar de koffiemachine, onderdeel van zijn loopjes. Ook installeer ik een stappenteller op zijn telefoon, zodat hij in de gaten zou kunnen houden hoeveel hij al beweegt. Na ruim een uur kletsen laat ik wat lekkers bij hem achter en duik ik met een laatste vergadering op de telefoon de file in, het AMC terrein af. Verder bel ik nog even de goedkeuring op alle salarisverhogingen en promoties door aan mijn managers. Zij hebben de beoordelingsgesprekken zoveel mogelijk uitgesteld tot na dit moment, ik heb het tegenovergesteld gedaan. Ik heb bijna alle gesprekken al gevoerd en de consequentie van die gesprekken (verhoging en eventueel een bonus) krijgen ze te horen in het eerstvolgende reguliere overleg dat ik heb.

Op woensdag loop ik na het ochtendritueel naar het station en neem ik de trein naar Amsterdam. Ik heb nog tijd om een pak lekkere kerstkoekjes te kopen. In Amsterdam werk ik mij door verschillende gesprekken heen, waaronder een beoordelingsgesprek. Daarna heb ik een stuurgroep waar ik vooral zelf aan het woord ben, deze materie ken ik goed. Daarna heb ik heel even pauze voordat het MT-overleg begint. We zitten in een corner office op de bovenste verdieping met een prachtig uitzicht over de ring, de meegebrachte koekjes gaan er in als een woord in Gods ouderling. Verder kom ik een oude bekende tegen uit de periode van mijn vorige werkgever, hij is hier adviseur op een bepaald onderwerp. De vergadering loopt iets uit terwijl ik de file zie groeien, en de baas heeft nog voor de aanwezigen een fles champagne en een handgeschreven kaart. Op dit van mij staat dat hij het gevoel heeft dat ik er al veel langer ben dan wat de realiteit is, zo vertrouwd werkt het al samen. Dat is een mooi compliment. De fles zet ik in mijn kluisje, naast de resterende flessen olijfolie. Ik moet mij namelijk haasten naar het station en in de trein springen, met een broodje kaas. Want het Weihnachtsoratorium door het Nederlands Kamerkoor met Concerto Köln en solisten, onder leiding van Peter Dijkstra, begint om half acht. Aangezien de man thuis nog steeds probeert zijn diploma blaffende zeehond te behalen, gaat mijn zus mee. We zitten prachtig op rij 9 in vak A en kunnen nog bijpraten voordat het concert begint. Een collega belt om nog even bij te kletsen, zij is per auto uit Amsterdam vertrokken en nog niet voorbij Maarssen. Mijn keuze voor de trein vandaag was de juiste. Petertje, die ik ken van toen hij nog een kind was en in het Roder Jongenskoor zong, is ondertussen een boomlange man en een uitstekende koordirigent geworden, internationaal vermaard. Wij genieten van de 6 verschillende delen in al hun glorie. Het koraal uit het zesde deel beroert me tot kippenvel. Ook de echo-aria blijf ik prachtig vinden. Een bekende van mij schrijft later op facebook dat het publiek adembenemend weinig hoest, het valt mij ook op. Het is met volle teugen genieten. Mijn zus en ik lopen daarna samen op naar Oost, zij slaat iets eerder af naar huis.

Op donderdag pak ik weer gewoon de auto, wel weer naar Amsterdam. Er is mogelijk sprake van ontslag van mijn broer uit het ziekenhuis, dus ik sta op stand-by. Aan het eind van de ochtend krijg ik de verschillende waardes door en begrijp ik dat hij nog tenminste een nachtje mag blijven. De verschillende olijfolieflessen vinden hun weg naar de juiste medewerkers, waarna de drankentas dienst kan doen om de gekregen champagne te vervoeren. Halverwege de middag ga ik naar het reguliere bezoekuur en tref mijn broer met zijn kamergenoot en partner bij de koffiemachine. We maken wat kennis en kletsen uitgebreid bij, voordat ik weer op huis aanga. De kerstvakantie is aanstaande.

Want op vrijdag kom ik niet tot heel veel. Ik heb een wandelafspraak met een collega die bij mij komt re-integreren. We maken uitgebreid kennis en ik stel pittige vragen die ze goed kan hebben. De re-integratie gaat helemaal goedkomen, ze heeft gewoon net iets anders nodig dan haar direct leidinggevende kan bieden. Ik ben daarvoor de juiste match. Ik ben net terug van wat boodschappen doen en een lunch eten als de app afgaat. Mijn broer wil graag opgehaald worden. Dus ik rij naar het AMC om hem via de apotheek naar de auto te begeleiden en thuis af te zetten. Daarna zet ik de auto terug thuis en ga wat boodschappen voor hem doen. Terug thuis zak ik op de bank voor het haardvuur. De man heeft vandaag en de gewone boodschappen en de boodschappen voor de katten gedaan, ik mag zowaar een keer ‘koken’. Hij heeft de spruitjes al schoongemaakt, ik hoef dus eigenlijk alleen de kaasfondue warm te maken.

Op zaterdag heb ik vakantie. Ik heb geen enkele afspraak. Na de ochtendwandeling voor croissants bij District, lees ik het prachtige einde van Memoirs of a Geisha van Arthur Golden en herlees ik het voor de zekerheid nogmaals. Het boek beschrijft een relatie die een aantal decennia bestrijkt om tot bloei te komen vanuit haar perspectief. Prachtig en gedetailleerd beschreven, inclusief de gemeenschap waarin dat gebeurd. Het leven stroomt als een rivier, zegt ze, en het is soms jouw keuze om links of rechts van een rots omlaag de vallen, zonder weet wat daarachter ligt. Terug kun je niet meer, het leven gaat door, ongeacht jouw keuze en door jouw keuze. Ook prachtig zijn de alinea’s over geur en de herinneringen die een bepaalde geur kunnen oproepen.

Na de lunch wandel ik naar de stad en vind ik nog 14 nieuwe vogeltjes, nadat ik een paar weken geleden er al wat had gevonden. Ook heb ik er een paar gekregen, dat maakt de totale vangst aan nieuwe vogeltjes 25 voor dit jaar. Oftewel ruimt 7% groei. Ik geef ze een plekje in een nieuwe krans en zeg: zoek de verschillen.

Vervolgens ga ik voor mijn boekenkast staan en loop langs de collectie om een volgend boek uit te zoeken. Ik kom een cadeau van tien jaar geleden tegen dat ik tot mijn schande nog niet gelezen heb. Tien jaar geleden had ik na alle verplichte kost voor mijn MBA aan Nyenrode een tijdlang geen puf om te lezen, daarna heeft het werk en het leven mij teveel in beslag genomen. Nu echter is dit precies waar ik wel aan toe ben. Het is Huid en Haar van Arnold Grunberg, een epos over moderne relaties in een veelheid aan vormen. Ik heb het nog niet uit bij het schrijven van dit blog, het is wel een reden dat het blog een dag later is dan anders. Ik verlies mij totaal in de verschillende verhalen en de onmacht van sommige personages om hun leven om te buigen tot iets positiefs. Anders zou het ook minder interessant zijn om te lezen, maar ik verheug mij in mijn eigen geluk als ik dit lees.

De zondag is de dag voor kerst. Dat betekent onder andere brood bakken. De CD’s in de speler worden gewisseld voor opnieuw het Weihnachtsoratorium. Ondanks alle voorbereidingen ben ik vergeten een ingrediënt op een boodschappenlijst te zetten. Ik maak het brooddeeg en zet het in een lauwe oven voor de eerste rijs. Dan ga ik croissants halen en loop ik langs de Albert Heijn. Die nog dicht is, want het is gewoon zondag, ik ben veel te vroeg. Dat betekent dat het dit jaar een kerstbrood zonder sukade wordt, wel met krenten, rozijnen, cranberries en spijs. Thuis vorm ik de broden en schuif ze opnieuw in de lauwe oven voor nog een tweede rijs, waarna ik ze afbak. Als er drie voldoende zijn afgekoeld ga ik ze wegbrengen, mijn zwager neemt ze ontvangst en zal zorgen dat ze op de juiste plek terecht komen. Namelijk bij mijn broer, mijn zus en bij mijn ouders. Zij gaan daar de eerste kerstdag heen, ik zal pas tweede kerstdag de reis naar het noorden ondernemen. Op weg terug naar huis ga ik nog een fles wijn kopen voor de glühwein vanavond. Natuurlijk kijk ik ook even of ze sukade hebben, maar nee. Het had dus geen zin gehad te wachten tot de AH open was geweest, mijn keuze om door te gaan met brood bakken was de juiste. Terwijl de regen tegen de ramen slaat, slaap ik een uur extra. Daarna ga ik koffiedrinken bij een vriendin, als het huis daar volstroomt met dochters en moeder vertrek ik weer richting huis. Maar niet voordat ik flink geknuffeld heb met de hond. Thuis buigen we de verschillende tradities dit jaar zodanig dat het ons ook past, dus eten we de gehaktballetjes met wittebrood van normaal gezegd Tweede Kerstdag al vanavond. Daarna spoed ik mij door ondertussen een droge stad naar de kathedraal voor de vroege nachtmis. Of eigenlijk avondmis, met Carols om zeven uur en aansluitend een feestelijke mis. Ik krijg van de organist een handgeschreven kaart met lieve woorden en een kerstpakket. Meer dan attent. Thuisgekomen staat de glühwein warm en is er versgebakken kerstbrood. In bed lees ik nog wat hoofdstukken in het boek.

Kerstochtend kent geen kranten, dus ook nu verlies ik mij alweer snel in het boek. Omdat ik onrustig geslapen heb, ga ik na de normale ochtendroutines terug een uur slapen. Het is tenslotte vakantie. Na de koffie met kerstbrood ga ik wandelen met een Evensong op de oren, om vervolgens in een repetitie te vallen in de kathedraal. Daarna hebben we een sfeervolle mis met zoals vaak uitstekende muziek. Door een alweer droge stad met hier en daar een plukje blauwe lucht loop ik vervolgens naar huis, de rest van de vakantie tegemoet.