Brokkenregime

Leila werd de afgelopen weken op voor ons onverklaarbare wijze toch dikker. Ik weet het eerst aan het warme weer en het vasthouden van vocht. Dat doe ik tenslotte ook en het gevolg was dat ik het ene na het andere reguliere sieraad afdoe om daarna niet meer om te krijgen. Ik voel me naakt zonder alle reguliere ringen en oorbellen.

De man suggereert om eens te meten hoeveel brokken de automaat bij 10 gram werkelijk uitspuugt. 10gram brokken volgens de automaat zijn toch een andere 10 gram dan onze weegschaal aangeeft blijkt vervolgens.

Net zoals de topfoto: Charlie maakt zijn eigen kunst

Muziek

Er was weer veel te beleven deze twee weken qua muziek maken. Zo hadden Wouter en ik hetzelfde concert als in Lochem (zie vorige blog), maar nu in voor het koor thuisstad Breda. Ik ben zo gek om op de concertdag eerst naar Friesland te rijden met de man (zie verderop). Na wat rust en auto laden rij ik vervolgens naar Vianen waar ik Wouter oppik. Samen rijden we via de omleidingsroute A2/A59 en tenslotte toch ook de A27 naar Breda. Daar werken we ons weer door het hele programma heen en na een wat langere pauze het concert. Ik ga daarna nog even een rondje buiten wandelen terwijl hij de sociale verplichtingen afhandelt. Met grote snelheid rijden we daarna terug.

Op donderdagavond ga ik studeren in Laren, met Bas. Eind volgende week opent hij zijn eigen concertreeks. Hij is te druk geweest de afgelopen periode, zodat we vooral gaan zorgen voor een goed werkend orgel en daarna de volledige programmering van de setzer (zie uitleg in dit blog voor wat dat is) voor zijn stukken. Aan echt studeren komen we niet toe, dat doen we volgende week.

Op vrijdagmiddag ga ik voor Wouter op het grote Maarschalkerweerdorgel in de St.Catharinakathedraal toetsen indrukken zodat hij kan stemmen. We kijken ook vlug even naar de stukken die we gaan opnemen. ’s Avonds hebben we repetitie met het koor Convocatie onder leiding van Gerard. We werken met enthousiasme door de verschillende werken heen, alle van de hand van Wouter zelf. We gaan namelijk op zaterdag, 21 juni, dag van de componist, zijn werken opnemen voor een CD die volgend jaar gaat uitkomen. Op zaterdag werken we geconcentreerd van elf tot vier, met een half uur pauze tussendoor. Ondanks de warmte buiten (31 graden), houdt het orgel en alle musici zich wonderwel in de 24 graden die het binnen is. Er is maar 1 moment dat er nog even een noot gestemd moet worden. De stemming van de musici is opperbest.  Behalve misschien van de organist/componist/organisator/producer a.k.a. Wouter. Hij is bovenmatig geconcentreerd dat het allemaal goed gaat, zowel qua organisatie als qua muzikale interpretatie, opname en de lijnen. Desondanks maakt hij zijn eigen mooie muziek mooi en mooier. In het werk veranderen tempi en dynamiek, de volgende uitgave van de werken zullen aangepaste notaties kennen.

We nemen alle stukken integraal en in stukken op, met soms verschillende opstellingen van koor, solisten en blazers ten opzichte van de microfoons en soms ook qua registraties. Hoe ze dat in de montage allemaal aan elkaar gaan krijgen is mij nog even een raadsel. Mijn taak op deze dag is te zorgen voor eenheid van geluid door bij elke opname precies hetzelfde te doen qua registraties als bij de vorige opname. Of dus niet. Verder mag ik geen geluid maken, dus dat doe ik dan ook niet. Terwijl ik wel erg zit te genieten. Na zo’n intensieve periode ben ik altijd wat melancholisch dat die weer over is en ook blij dat het goed gegaan is. Moe en voldaan.

Kunst

In het vorige blog ben ik helemaal vergeten te vertellen dat ik nogmaals naar de Kiefer-tentoonstelling in Amsterdam ben geweest. Deze keer heb ik de energie gespaard om vooral van het tweede deel van de tentoonstelling te genieten, die in het Stedelijk. Ook heb ik even het geduld gehad om de bijbehorende filosofische dialogen te beluisteren. Heerlijk op een zonovergoten vrijdagochtend, tussen het werk door.

Op de zeer warme zondag die het vandaag (22 juni) is gaan de man en ik naar de Charley Toorop-tentoonstelling in het Kröller Müller. We rijden er heen over de A1 en nemen de ingang in Hoenderloo. Ik heb niet gekeken en dit is wat Google voor me bedacht heeft. Het is de eerste keer dat ik langs deze kant het park inrij. Dat geeft heerlijke andere vergezichten en het valt me op dat er veel vingerhoedskruid is. Ik zet de man af bij de ingang en parkeer dan de auto. Gezamenlijk lopen we door de mooie tentoonstelling met beperkte toelichting. Daarna drinken we koffie. Ik ga nog even een rondje buiten wandelen en loop voor het eerst in al die keren dat ik hier ben geweest over het eerste stuk van het heuvelachtige gebied. Kom ik ‘zomaar’ nog een Richard Serra tegen. Al die tijd niet geweten dat die hier stond. Terug binnen in de airco haal ik de catalogus voor mijn moeder en pik ik de man op. Via Otterloo en daarna grotendeels binnendoor rijden we door de Bible Belt van Nederland terug naar de A1 en dan naar huis.

Gezelligheid

Ook deze weken kennen de nodige gezelligheid. Zo gaan de man en ik naar mijn ouders in Friesland om koffie te drinken, we nemen tompoezen mee en natuurlijk heb ik lekker brood voor hen gehaald bij de Veldkeuken.

Ja, vriend Johan heeft weer een foto van me. Brug open op de snelweg, nu bij Joure

De man heeft de nodige aanloop die ik al dan niet even tref tussen al mijn bedrijvigheid door. Ze komen tenslotte niet voor mij, desondanks is het gezellig deze en genen even te spreken.

Met alle leidinggevenden van onze business unit hebben we een dag weer even goed herhalen hoe het ook alweer werkt met communicatie. Daarna verdelen we ons over de verschillende kookeilanden en gaan we met twee kratjes groenten en een voorraadkast zelf bedenken wat we willen eten. Ons eiland gaat voor een salade van gele biet, tomaat, aardappel en groene asperge vooraf met een groene kruidendressing. Daarna eten we spaghetti met tomatensaus en geroosterde groenten. Toe krijgen we rabarber met yoghurtcreme en een chocolade crumble. Allemaal binnen het uur voorbereid en vervolgens in stevig tempo uitgeserveerd. Ik drink er een lekker glas witte wijn bij, want ik ben met de trein.

Apotheek

Deze weken kenmerken zich ook door het weer regelmatig bij de apotheek zijn voor medicijnen. De longarts van de man is op dinsdag van mening dat hij wel weer zonder antibiotica door het leven kan. Er komt ook een afbouwschema pretnison. Die haal ik op vrijdag op, er was nog genoeg voorraad. Na het weekend, vier dagen na afloop van de antibiotica, zit de man er als een piepende en blaffende zeehond bij. De huisarts grijpt in. Dus ik haal weer de nodige antibiotica op maandag op. Ook komt er een aanvullende morfine die de man mag nemen als hij van plan is enige inspanning te gaan verrichten in de komende uren. Daarvoor ga ik weer naar de apotheek, maar helaas moet het besteld worden. De apotheker komt het ’s avonds toch brengen, het bleek wel op de andere vestiging voorradig te zijn en ze kent de man. Iemand die meedenkt, dat is wel zo lekker. Op donderdag ga ik eens kijken bij de apotheek of de reguliere kwartaalbestelling ondertussen volledig is en of de maandvoorraad opiaten er zijn. Ze kunnen het allemaal niet vinden, ondanks dat het er wel moet zijn. Het is niet een kleine tas of zo….ik word naar de andere vestiging gestuurd, waar het ook niet is. Uiteindelijk levert dezelfde apotheker het ’s avonds allemaal af, de hele berg. De man kan er weer even tegenaan met alles.

Sporten

Met de zere enkel, die alweer veel beter gaat, pas ik mijn sporten iets aan. Sommige pilatus-houdingen zijn even minder geschikt. Desondanks sport ik elke dag, ik wissel het gewichtheffen en de pilatus-oefeningen af. Verder blijf ik stug volhouden qua wandelen, dat gaat prima. Alleen lange periodes staan hebben nog echt een effect op de dikheid van de enkel en na een nacht slapen is die wat stijf. Komt goed en ik laat me er niet door weerhouden.

Zo heb ik gewoon een golfafspraak met Aartjan. Zijn vrouw sluit op het allerlaatste moment ook aan en we lopen in 28 graden een heerlijke 9 holes. Althans, ik doe dat. Want ik sta best goed te spelen en sla zelfs een birdie. Al dat oefenen en lessen werpt zijn vruchten af, ik kom met mijn korte spel een stuk dichter bij de hole en ook over mijn lange spel ben ik niet ontevreden. Ik sla toch regelmatig ruim 180 meter met de driver, wat zeker met de weersomstandigheden te maken heeft. Ook de ijzers zijn namelijk langer qua afstand dan ik van mezelf gewend ben.

Werken

Tussen alle bedrijven door werk ik ook nog gewoon. Dankzij veel afspraken kom ik niet helemaal toe aan mijn eigen programma, dus dat moet even wachten tot de zomer is aangevangen en mijn agenda meer ruimte laat voor het schrijven van stukken. Ik heb een lijstje van memo’s die nog onder mijn vingers vandaan moeten komen. Want op te veel dossiers moet ik op dit moment stevig of iets minder stevig bijsturen om het juiste resultaat te bereiken. Ik blijf ogenschijnlijk uitermate rustig en beleefd maar wel heel gedecideerd. Rekenen is ook weer niet zo heel erg moeilijk tenslotte. Althans, niet voor mij. Anderen hebben er meer moeite mee blijkt.

We hebben ook veel lol op het werk, zoals met deze editie van Donald Duck