De maandag is een reguliere praatdag in ’s-Hertogenbosch. Veel overleggen, bewegingen blijven voeden met de juiste aanmoedigingen. Op dinsdagochtend hebben we ook nog een reguliere ochtend. Vanaf 12 uur barst de hackathon van mijn eigen afdeling los, te beginnen met een gezamenlijke lunch. Iedereen die op het werk kan zijn, is er, wat ik erg waardeer. Aansluitend moeten ze van mij met een opdracht in groepjes naar buiten, elkaar beter leren kennen. We zijn namelijk verdeeld over twee locaties, werken meer dan de helft thuis. Sommige collega’s hebben elkaar nog nooit gezien. Dat is natuurlijk overdreven, maar elkaar kennen is echt wel een groot woord. Als iedereen met wat extra vitamine-D weer binnen is gaan ze in groepjes werken aan opdrachten. Het thema dit jaar is: ‘maak je eigen werk makkelijker en/of beter’. Ook ik heb een opdracht voor mijzelf, namelijk een totaaloverzicht maken van al onze stakeholders en eens kijken hoe we die goed/beter kunnen betrekken bij ons werk. Maar eerst heb ik gewoon een regulier managementteam overleg met de baas, over Teams. Niet ideaal maar wel te doen.

Even voor vijf uur belt een vriendin/oud collega. Omdat het tijdstip gek is, neem ik op. Ze brengt me snel op de hoogte van het ontijdige overlijden van een gezamenlijke vriend Victor van ons en hangt dan huilend op. Hij is 50 geworden. Ik heb daarna de gekke taak om zoals wel gepland mijn huidige medewerkers een half uur te vermaken met een lego-spel. Maar zij kunnen hier tenslotte ook niets aan doen en ik verander de situatie niet door bij de pakken neer te gaan zitten. Toch is het ook gek. Ze moeten in groepjes een bos lego-rozen in elkaar zetten, waarbij de mensen die de instructie hebben niet mogen zien wat de mensen met de lego doen en visa versa. Dat betekent dat je heel helder instructies moet geven en aan de andere kant goed moet luisteren en doorvragen. Sommige teams lukt dat uitstekend na wat inwerktijd, sommige teams vinden het echt heel moeilijk. Ook dat lijkt op het gewone leven, waarin we precies dit doen. Klant legt uit wat er gemaakt moet worden, zonder te begrijpen wat de bouwstenen zijn. Team maakt iets, laat het zien en ontdekt dan dat het toch iets anders had moeten zijn. Aansluitend eten we gezamenlijk pizza.

Omdat de kattenoppasser reeds gezorgd heeft voor gevoede katjes en hen de nodige knuffels heeft gegeven, heb ik geen haast om thuis te komen. Dus ik rommel op het werk rustig wat door, om daarna met 130km/u over de A2 naar huis te knallen. Ondertussen begint de whatsapp groep over het overlijden van Victor te groeien in zowel aantal deelnemers als details over zijn overlijden. Hij is ogenschijnlijk gelukkig met een Donald Duck op het nachtkastje gewoon in zijn slaap overleden. Thuis ga ik even op de bank uitpuffen, Leila komt knuffels halen. Of geven, dat weet ik eigenlijk niet.

Condoleanceplek op werkplek Victor, ook voor mij nog een bekende plek

Op woensdag hebben we de hele dag hackathon. Ik begin daadwerkelijk aan mijn eigen opdracht, tussen wat andere zaken door. A l’improviste regelen we nog wat zaken om iedereen goed aan het werk te houden en in de juiste energie. Zomaar even een opdracht tussendoor voor wat samenwerken, extra rondje supermarkt voor wat fruit. Dat soort zaken. Deze dag eindigt met een gezamenlijke pubquiz die ik heb gemaakt, en aansluitend eten in ons eigen restaurant. Ook daarna race ik over lands wegen weer naar huis. Nu is het Charlie die knuffels komt geven. De kattenoppas, a.k.a. mijn broer, was wat vroeger dan gisteren. Charlie vindt het maar niets, zo weinig aandacht.

Op donderdag gaan we na de eindpresentaties bij de lunch en het uitroepen van de winnaars weer terug aan het eigen werk. Dat begint met een wandelbila met een medewerker die ik redelijk vierkant vertel dat we het echt anders gaan doen in de komende tijd, want zoals het nu gaat is niet goed genoeg. De boodschap is niet nieuw, de intensiteit wel. Ook in de gesprekken daarna ben ik duidelijker dan men al van mij gewend is. Ik zit er blijkbaar redelijk doorheen en heb ook hoofdpijn gekregen die niet wil zakken met een pilletje. Daarom maak ik rond vier uur een eind aan deze werkdag en ga ik door wat files naar huis. Daar ga ik eerst maar eens een rondje door het park lopen voordat ik heel vroeg ga slapen.

Op vrijdag wacht namelijk weer een intensieve dag. Die begint eerst met een paar uur thuiswerken, terwijl de katjes een voor een extra knuffels komen halen. Daarna ga ik met een grote beker koffie en lunchboterhammen naar Laren. Bas Groenewoud wacht me daar al op voor een paar uur repetitie. Hij heeft al de monsterklus geklaard om alle registraties uit te zoeken en op te slaan in het systeem. Aan mij de schone taak om de handelingen op het juiste moment uit te voeren. Die lijken vooralsnog te bestaan uit het omslaan van de bladzijdes op een iPad, wat een tikje betekent, en het vooruit tikken van het systeem. Dat zijn een gelijksoortige bewegingen, waardoor bij het gelijktijdig omslaan en net iets later registreren ik heel goed moet nadenken welke hand eerst moet. Vervolgens blijkt in het werk dat het toch net iets anders moet. Dat betekent, omdat het aantal mogelijkheden zo goed als vol zit, dat er handmatige registraties bijkomen. Het zijn er gedurende deze repetitie slechts twee. Ik maak mij wat zorgen over wat er in de komende week gaat gebeuren, als Bas de opnames die we ook maken gaat terugluisteren. Iemand zin in een weddenschap? Hoeveel gaat er nog bij komen? Minder dan 5, tussen de 5 en 10 or meer dan 10 extra registratiemomenten? Bas is een perfectionist met voldoende prioriteit.

Om 1 uur is het mij genoeg geweest en is mijn concentratie op, ik ga de auto in. Al rijdend naar de Veldkeuken in Bunnik, eet ik mijn lunch, want anders is de verleiding voor lekkers te groot. Daar haal ik brood en citroen-merènguetaart voor mijn ouders. Thuis ga ik vervolgens door met werken. De werkweek eindigt met een opzegging van een van mijn medewerkers. Hij gaat elders in het bedrijf verder. Aangezien ik dat gestimuleerd heb en we hier op de achtergrond het goed over hebben gehad met alle betrokken partijen, komt het niet als een verrassing.

Ondertussen probeer ik de niet werkende TV te verhelpen. Uiteindelijk trek ik alle stekkers eruit, maar ook dat helpt niet. Dan maar geen TV kijken, ik vermaak me anders en droom weg, al dan niet boven een boek. Verder drink ik een glas rosé, bij de chips. Halverwege de avond tikt Pieter tegen het raam. We hebben afgesproken te gaan wandelen. Via het park en de singel lopen we gezamenlijk naar Danel voor een glas rosé, ondertussen lekker bijpratend. Hij is alweer 2 jaar met pensioen, en het valt hem nog niet mee. Het leven is wel leuk en druk, maar minder uitdagend dan toen hij nog bij de verschillende inlichtingendiensten zat. Ik loop alleen terug door de nog drukke stad om te gaan slapen.

Want op zaterdag wacht mij een reguliere dag ‘kinderarbeid’. Dat betekent wakker gemaakt worden door de katjes, eten verzorgen, koffiedrinken, Pilatus doen, aankleden en een rondje wandelen langs in dit geval slechts 1 bakker (District) voor croissantjes. Nadat ik een vriend die 60 geworden is, heb gefeliciteerd (hij is naar Noord-Italië gevlucht met twee vrienden om te wandelen, misschien is dat wel een goed idee voor mijn 50-ste volgend jaar (niet dat wandelen in de bergen, wel er niet zijn)) ga ik met koffie de auto in. Op de gebruikelijke tijd sluit ik aan voor koffie bij mijn ouders, en de honden. We praten uitgebreid bij. Daarna gaat mijn vader het gras maaien, terwijl ik met de bosmaaier wat zaken rondom hekwerk regel. Ook haal ik wat tegels op uit de loods in het bos en begin ik aan het terras voor het Boshuis onkruidvrij maken. Mijn moeder wordt namelijk 80 deze zomer en ze wil mogelijk wat extra gasten uitnodigen. Daarom moet de boel aan kant zijn, hebben we de bloemenweides opnieuw ingezaaid en ben ik al een paar maanden geleden begonnen met bestrating schoonmaken. Ook de heideperken in de voortuin zijn ontdaan van onkruid. Naast het bijhouden van dit soort zaken wacht mij nog beukenhagen snoeien ergens in de komende maanden. Maar dat is niet voor vandaag. Na de lunch ga ik namelijk met de bosmaaier het bos in om brandnetels en bramen te maaien. Dit voordat ze meer dan overwoekeren of als ze omvallen mij kunnen raken. Ook is het nu nog te doen qua temperatuur. Het is namelijk nog koud genoeg om met lange mouwen te werken. Het is gewoon fris, behalve als ik in de zon sta. Maar ook regen en wind komen langzij.

Voor en na het maaien

Ik rond op tijd af om het terras voor het Boshuis verder te kunnen ontdoen van gras en mijn vader te helpen met wat tegels leggen. Aangezien ik terug rij vandaag, drinken we geen borrel. We eten wel gezellig samen, daarna stap ik in de auto. Niet dat ik haast heb, want de katjes zijn opnieuw verzorgd door de kattenverzorger, a.k.a. mijn oudste broer. Toch ben ik op tijd terug. Samen met de katjes en een fles wijn vertrek ik naar bed, Charlie komt ook daar in mijn nek hangen. Hij wil knuffels en ik ook. Zo soezen we een tijd samen, de week overdenkend.

De zondag is een werk- en klusjesdag. Ik begin met het wegschrijven van een paar pagina’s tekst voor het werk. Aansluitend ga ik naar golfles in Hilversum. Terug thuis doe ik de was en ga ik daarna de koelkast opruimen, afval wegbrengen. Na de lunch loop ik eerst naar Puccini op Lijnmarkt en daarna naar de Albert Heijn. Komende week heb ik twee avonden gezelschap bij het eten en in plaats van toetje heb ik koffie met een buitenproportie bonbon. Thuis ruim ik alles op en ga ik naar bed. Slapen. Het was me toch weer een week wel. Precies op tijd ben ik wakker, want vier uur is brokkentijd voor de katjes. Vijf uur trouwens ook. Tussendoor schrijf ik dit blog. Dat weer onderbroken wordt door katjes, die nu samen op schoot willen. Ze willen knuffels en ik vind het prima, want knuffels zijn lekker. Tegen hun etenstijd zijn ze genegen om weer te vertrekken en schrijf ik het blog af.