De week begint in Leeuwarden met een volle dag werken en aansluitend een hapje eten. Ik heb ook al geluncht met een collega uit Groningen, het zijn drukke tijden.

Op dinsdag werk ik thuis en werk ik mij door veel dossiers heen. Ook woensdagochtend ben ik thuis. ’s Middags ga ik lunchen met een kennis bij een groot adviesbureau om bij te praten. Dat doen we bij de concurrent/nieuwe werkgever om de hoek. Ik zie al de nodige mensen die ik ken. Aansluitend heb ik een online vergadering, daarna een verdiepende kennismaking. Ook spreken wij, een aantal mensen die ik vanuit de vorige overname heb meegenomen, met onze oude baas die bij de nieuwe werkgever werkt ondertussen.

Dan lopen een collega en ik naar mijn huis voor de borrel en aansluitend een hapje eten. Ik mag koken en een wijntje drinken.

Op donderdagochtend rij ik naar Den Haag. Daar ga ik eerst wandelen, de mail moet maar even wachten. De ijzel viel mee onderweg, de hoeveelheid wegpiraten niet. Aan het eind van de dag ben ik alweer thuis voor de laatste online vergaderingen. Aansluitend kan ik mij rustig omkleden en aanschuiven voor het diner. Ook de fiets staat al klaar voor het huis, de verlichting is gecontroleerd door de man. Samen rijden we tegen half acht naar de stad, waar we dus ruim op tijd zijn voor het concert van vanavond.

De grote zaal van Tivoli is strak uitverkocht, de lege stoelen moeten van mensen zijn die alsnog niet konden komen. Het Nederlands Philharmonisch Orkest zit ondertussen op het podium, Lorenzo Viotti komt met de nodige energie even later op. En pakt de microfoon om na een onvervalst ‘goedenavond’ in het Engels een toelichting te geven op wat we gaan horen. Hij legt uit dat Richard Wagner de Siegfried – Idyll voor zijn vrouw haar verjaardag heeft geschreven en dat hij deze eigenlijk niet dirigeert. Dit omdat hij anders de musici meer in de weg staat dan dat het helpt. We zullen zien dat hij inderdaad zich probeert minimaal te bemoeien met het orkest, alleen op zeer gezette tijden houdt hij tempo en geeft hij een inzet aan. Daar waar hij dat doet kijkt hij niet in een partituur.

Voordat het orkest dit stuk echter inzet vertelt Lorenzo ons ook dat de ster van vanavond, Maria João Pires een lelijke val heeft gemaakt eerder in de week en daarom een extra warm welkom nodig zal hebben voor het 27^ste pianoconcert van Mozart. De zaal geeft ruimschoots gehoor aan zijn oproep, ze komt al hinkepinkend aan zijn arm onder zeer luid applaus en bravo-geroep op. Aan haar spel is niet te merken dat ze pijn heeft, met haar 78 jaar klinkt ze nog steeds energiek. 78 jaar. Zo oud als mijn moeder. Op geen enkel moment overschreeuwt ze zichzelf of het orkest, dat haar spel prachtig omlijst en tegenwicht biedt aan haar muzikaliteit. Het applaus na afloop is zeer langdurig, ondanks dat ze door haar val en ook ondertussen leeftijd niet zeer snel is in op- en afgaan. Ze laat ons nog ruim genieten van een pianosolo toegift. Ik ben onvoldoende ingevoerd om te weten wat het is, ik denk Liszt. De lichttechnicus heeft ondertussen heel langzaam alle lichten op het podium gedimd en de spot op haar laten branden, waardoor er een hele intieme sfeer is ontstaan. Er wordt niet meer gehoest of geschoven met papiertjes, de aanwezigen luisteren bijna ademloos naar deze frêle pianovirtuoos. Bij het schrijven van dit blog geniet ik weer van dit bijzondere moment, dat mij doet denken aan een generale repetitie in Haarlem. Die generale repetitie waarbij ik de enige toehoorder van een pianosolo was, Liszt.

Dan is het na nog een grote ronde applaus toch echt tijd voor de pauze, we zijn ruim vijf kwartier onderweg. De pauze is kort, het duurt weer even voordat iedereen zijn of haar plaats heeft gevonden. Lorenzo legt nog even uit wat we met de 2^e symfonie van Brahms gaan beleven. Die hij vervolgens uit het hoofd dirigeert. Het orkest toert met dit werk, afhankelijk van de locatie aangevuld met beroemdheden en bijpassend repertoire. Ook dit werk wordt gevolgd door overdadig applaus. Het orkest heeft een verrassende toegift voor ons. Het Ave Verum van Mozart. Het is morgen (27 januari) de geboortedag van deze componist. Het hele orkest staat, een aantal strijkers begeleid zonder dirigent de rest die vierstemmig zingt. De zaal doet niet al te enthousiast mee, ik hou in het tweede deel ook maar mijn mond. Zo komen we aan het eind van een feestavond uit. Het is elf uur voordat we thuis zijn, na echt maar tien minuten fietsen en half twaalf voordat ik in slaap val.

Na deze korte nacht moet ik gewoon weer naar Den Haag. Ook vandaag ga ik eerst een wandeling maken voordat ik in de mail duik. Vervolgens heb ik twee koffie-dates met oude en nieuwe bekenden, een vergadering waar ik even uit moet lopen omdat ik me te veel erger. Dan ga ik met Franca frietjes eten voor de lunch. Met nog meer online vergaderingen op de carkit rij ik terug naar huis en loop ik daarna naar de nieuwe werkgever. Zo kom ik wel aan mijn dagelijks quotum stappen. Daar maak ik samen met een van mijn managers kennis met een van de directeuren die bij de nieuwe werkgever een deel van mijn portefeuille doet. En passant leren we dat hij ook een ander deel van onze portefeuille doet, daar zullen we binnenkort over komen te spreken. Aansluitend rij ik met mijn manager mee naar mijn huis. De man heeft de houtkachel alweer lekker branden en verzorgt net zoals woensdag de rondleiding door het huis, terwijl ik deze keer thee zet. Met wat echt lekkere koekjes van Verspeek verpozen wij ons een uurtje, al napratend. Daarna gaat zij richting huis in het Noorden. Ik heb niet heel veel zin meer in werken, doe kort nog wat. Om mij daarna op de bank te nestelen voor het haardvuur. Ik mag zowaar alweer koken, spekjes uitbakken en kapucijners opwarmen. Het is het nauwelijks koken.

De boefjes op mijn bureau bij mijn zondagochtenduurtjes werken

Op zaterdag heb ik een pyjama-dag. Waarbij ik schoenen poets, een golftraining afwerk, een rondje Amelisweerd loop om aansluitend cinnamon buns te kopen bij De Veldkeuken. Deze peuzelen we thuis als lunch op bij versgeperst sinassappelsap. Dan ga ik slapen. Bijslapen. De zaterdagavond bestaat uit borrelen bij La La Land.

Op zondag werk ik een paar uurtjes, die vrijdagmiddag vroeg eindigen heeft zijn keerzijde. Voordeel is dat ik zeer geconcentreerd aan memo’s kan schaven. Daarna gaan we taart eten bij de nicht die alweer 11 jaar is geworden. Ik loop aansluitend nog even de stad in om een cadeautje te kopen. Zo is deze week, terwijl ik dit blog tijdens Evensong op BBC radio 3 schrijf voor het haardvuur, alweer bijna ten einde. Het suddervlees dat in de oven staat ruikt heerlijk.