Repetities en concert

Op vrijdagochtend meld ik mij op tijd bij de St.Jansbasiliek in Laren. Ik val nog net in de mis die gaande is. Aansluitend kunnen Bas en ik repeteren. Helaas is er een mankement in de speeltafel van het orgel, waardoor de zeer sprekende Trompet harmonique van het tweede klavier het helemaal niet doet. Omdat de orgelbouwer komt, veranderen we nog even niets aan registraties en repeteren we stug door. Na anderhalf uur ga ik andere dingen doen.

Vrijdagmiddag: borrelboten

’s Middags ga ik, onderweg naar winkelen en aansluitend borrelen met vrienden op het Neude, even langs de kathedraal. Wouter zit iets te studeren dat ik nog niet ken. Wel qua noten blijkt als ik boven kom, want het is een werk van hemzelf. Maar eerder uitgevoerd door Mark Heerink in Hoorn, waar ik niet geregistreerd heb. Dan beleef ik muziek toch anders is de conclusie. Ik schuif aan op de orgelbank voor het studeren. Wouter vindt dat in het algemeen minder prettig, studeren is toch echt wat anders dan repeteren. Ik absorbeer wat er kan en voel me beter voorbereid op de twee concerten die gaan komen binnenkort. Daarna ga ik lekker op het terras op het Neude wijntjes drinken met vrienden en uitgebreid bijpraten. De man bakt zijn eigen hamburger vanavond wat mij de gelegenheid geeft om enigszins aangeschoten halverwege de avond thuis te komen.

Deze zaterdag ben ik er, over twee weken weer

Op zaterdag ben ik ruim op tijd weer in Laren. We lopen alle standen door en ontdekken een setzerinstelling die volledig kwijt is geraakt. Ook doet de Trompet het ondertussen weer helemaal, dus veranderen we toch nog iets aan de registraties. Het kan allemaal, zeker omdat we rekening hebben gehouden met wat extra nummertjes. Alhoewel het met de hand ook goed was gekomen. Eerlijk gezegd is muziek op de iPad en de setzerknop wel een dingetje voor mij. Beide zijn dezelfde tikkende beweging, al dan niet met links of rechts, afhankelijk of ik een bladzijde moet omslaan en bijna tegelijkertijd de setzerknop moet bedienen of niet. Ik heb daar weinig spiergeheugen voor. Een bladzijde omslaan met muziekpapier is echt anders. Plus op een iPad moet ik twee keer zo vaak ‘omslaan’ als anders. Het vraagt allemaal de nodige concentratie. Maar eerst moet er gestemd worden. We doen de drie tongwerken van het rugwerk/zwelwerk en het ene tongwerk van het hoofdklavier. We komen niet toe aan het pedaal, want we zijn al ruim te laat om de kerk open te doen. Ik krijg 20 minuten pauze voor een boterham en even handen wassen. Met ruim zestig mensen publiek is het een goed bezocht concert. We beginnen ruim na een uur en alle praatjes.

De concentratie laat me op een gegeven moment toch even in de steek, waardoor ik de bladzijde veel te vroeg omtik. Gelukkig ben ik alert genoeg om terug te tikken. In een van de stukken vergeet ik dat we hebben afgesproken dat ik de zwelkast bedien. Het duurt even voordat ik Bas zijn gesproken aanwijzing begrijp. Vanaf daar gaat het de volgende 15 keer wel goed, behalve dat ik met mijn knie het knopje van het pedaallicht weet uit te doen…..Ik doe het maar weer snel aan. Organisten komen daar niet, vanaf de rechterkant van de orgelbank het zwelwerkpedaal bedienen brengt het blijkbaar wel in spel. Bas speelt gelukkig gewoon door, het zijn veel noten vandaag die er goed uitkomen. Na afloop neemt hij het terechte applaus in ontvangst, ik verzamel mijn spullen en ga met gezwinde spoed richting mijn ouders in Friesland voor beuken snoeien.

Beukenhagen

Rond theetijd op zaterdag sluit ik bij mijn ouders aan. Op de warme namiddag ga ik daarna met de bosmaaier overtollige hoge gras rondom beukenhagen snoeien. Dat maakt het opruimen van al het snoei-afval makkelijker, denk ik. Mijn vader doet ondertussen het kortere gras met de verschillende machines en ook het grasveld. Ik maai de bosmaaier leeg door langs de paden in het bos de overhangende grassen en vooral bramen weg te halen. De dazen weten me helaas ook te vinden, ik ben vergeten deet op te doen. Daarna haal ik snel een washand over mijn gezicht voordat we gaan borrelen en daarna eten. Ik lig na deze dag (eerst huishouden thuis, toen repetitie, stemmen, concert, rit naar Friesland) op tijd in bed en slaap als het welbekende roosje.

Op zondagochtend ben ik op de gebruikelijke vroege tijd wakker en ga ik wat administratie zitten doen, pilatus, kopje koffiedrinken. Om even over zeven komt mijn moeder me al halen voor een rondje wandelen met de honden. Ik kan daarna voor acht uur al aan de slag met beukenhagen snoeien. Het is beduidend minder warm dan vorig jaar en ik werk gestaag door. Eerst het ‘proefstukje’ achter bij de tractor. Inclusief opruimen ben ik toch zomaar een uurtje verder. Daarna pak ik de grote haag achter het huis aan. Ik drink ondertussen een paar glazen water, warm is het toch wel geworden. Vijf kruiwagens vol snoeiafval verder dat naar de kuil in het bos gereden wordt, is het tijd voor de beukenhaag onder de hele grote rode beuk in de voortuin. Daar groeit het niet zo hard, iets met veel schaduw. Maar wel over het hek richting de sloot. Dat stuk snoeien is een uitdaging maar ook dat lukt. Daarna ga ik douchen, nog even een stroopwafel bij mijn ouders halen en de koele auto in, terug naar huis en nog wat huishouden.

In tegenstelling tot vorig jaar heb ik geen spierpijn van alle activiteiten. Zou het regelmatig oefenen met gewichten dan toch echt helpen?

Ombouwen dieet

De katten zijn we aan het stimuleren om van twee keer vers vlees per dag naar ten minste een keer volledig brokken over te stappen. Dit omdat we binnenkort een paar dagen zelf niet thuis zijn (Terschelling, zie verderop) en omdat er een tijdperk gaat komen dat ik niet elke 12 uur thuis ben. Iets met werk, wel eens een avondprogramma en tussendoor wil ik dan niet elke keer een kattenoppas moeten vragen voor het voeren. Met stapjes zijn we ze aan het wennen dat ze eerst minder vlees krijgen per maaltijd. Charlie is dol op de brokken en eet elke keer zijn bakje in een keer leeg. Het is maar goed dat ze op rantsoen worden uitgedeeld. Leila is iets minder dol op brokjes, maar Charlie wel…. En Leila eet haar vlees elke keer in een keer op, terwijl Charlie dan lange tanden heeft.

Het lukt met wat geduld om ze zover te krijgen. Charlie eet elke keer zijn bakje brokken helemaal leeg. Schrokken is misschien een beter woord. Leila eet alleen brokken als er geen andere opties meer zijn. Soms zitten er nog zoveel in haar bakje, dat ik ze teruggooi. Ze is tenslotte dik genoeg, er kan wel iets vanaf.

Raad van Commissarissen

In de eerste week van dit blog praat ik twee leden van onze RvC uitgebreid bij over mijn aandachtsgebied. Ik doe dat samen met twee RvB-leden. Dat gebeurt digitaal omdat er geen gelegenheid is elkaar te ontmoeten. Een week later rij ik naar Antwerpen en zet de auto daar lekker voor de deur. Het is de warmste dag van het jaar, ik stap zo vanuit de bubbel van mijn koele auto de koelte van onze hoofdzetel in België binnen. Daar tref ik de voltallige RvB en RvC aan in de hal tijdens een koffiepauze. Na wat korte bijpraatmomentjes met dezen en genen vertrek ik naar boven voor wat vergaderingen en de altijd uitstekend verzorgde lunch. Om even voor half twee ga ik beneden voor de deur liggen en stipt op tijd mag ik aan het hoofd van de lange ovale vergadertafel plaatsnemen om in tien minuten mijn dossier toe te lichten. Na zes minuten praten van mijn kant nemen de verschillende belanghebbenden het woord van mij over en kan ik rustig achteroverleunen. Met een groot compliment van mijn directe baas als afsluiting verlaat ik snel weer deze vergadering en ga met blosjes op de wangen nog wat ontmoetingen doen.

In het kader van 750 jaar stad Amsterdam is er een feestje op de A10. Ons pand staat daar langs. We verlengen ook het hoofdsponsorschap van het Concertgebouw, met een handtekening op de A10....daarvoor hangt er een enorme banner op het pand. En ja, ik werk daarachter...niet geheel toevallig achter het orgel...het kan verkeren. 

Terschelling

Op woensdagavond hebben we na een paar uur vergadering een heerlijk diner op het werk. Met mijn directe collega’s en de baas genieten we van drie gangen, verzorgd door onze eigen kok. De warmte van de hittegolf stroomt ondertussen het land uit en wij praten bij over van alles en nog wat, inclusief de aankomende vakanties. Die van mij begint aansluitend, want de man en ik gaan naar Terschelling.

Op donderdagochtend doe ik toch eerst nog even wat aan werk om daarna het huishouden te doen. Ik laat het huis graag in goede staat achter voor katten en kattenoppassers. Ook krijg ik de bootkaartjes van de man aangereikt en besef dat we meer tijd hebben dan ik dacht. Dus kunnen we rustig alles bij elkaar zoeken, waarbij de medicijnen, wigkussen en pet met nekflap voor de man het belangrijkste is. Verder verzamel ik al onze apparatuur en opladers in 1 tas, die ik aan boord zo uit de auto kan vissen. We halen vriendin Charlotte met het hondje van haar moeder op en gezamenlijk rijden we vervolgens via Emmeloord naar Harlingen. We zijn inderdaad ruim op tijd zodat hondje nog even plaspauze kan houden en ook de man gebruik kan maken van het aanwezige sanitair. Vervolgens mogen we als een na laatste de boot op. Dat heeft als voordeel dat we redelijk ruim kunnen parkeren en zo met de lift naar boven worden gebracht. Het is een rustige boot en lunchtijd. Voor de man saté, ik neem een salade en eet zijn frietjes op. Ondertussen kijk ik naar wat mails van het werk, gewoon omdat het kan, niet omdat het moet. Twee uur later mogen we als een van de eersten weer de boot af en rij ik ons naar Oosterend waar we Charlotte afzetten. Dan rijden wij terug naar Lies om in te checken bij de Walvisvaarder. We installeren ons in een ruime suite en daarna ga ik een rondje wandelen over een klein stukje van dit zonovergoten eiland. We eten ‘thuis’ in de Walvisvaarder en gaan op tijd slapen.

Op vrijdag, die voelt als een zaterdag, breng ik de man naar camping de Duinkant op Oosterend. Hij is hier de afgelopen dertig jaar geweest, vaak voor 1,5 tot twee weken. Om half negen verzamelen zich altijd wat gasten in het honk voor koffie en een croissantje, de man heeft daar afgesproken om bij te praten. Ik ga ondertussen een rondje wandelen en loop naar de Streken. Zo vroeg ben ik daar even helemaal alleen, wat heerlijk is. Na een uur haal ik de man weer op en praat kort bij met Jort, de eigenaar. Terug bij het hotel gaan we ontbijten. Daarna rij ik naar Formerum aan Zee. Het is toch gek om na 1,5 dag op het eiland nog niet met mijn voeten in de Noordzee te hebben gestaan, ik ga dat snel goedmaken. Dik ingesmeerd met zonnebrand en een bloes met lange mouwen aan struin ik tot aan de branding en weer terug. Daarna doe ik nog snel even wat boodschappen. Ondertussen heb ik mij de rijstijl van de eilanders aangeleerd: een hand op het stuur, af en toe zwaaiend naar dezen en genen, knipperlichten alleen uit als er iemand in de buurt is, rustig blijven rollen, niet harder dan 60, in het dorp max 30. Gaat prima.

De lunch doen we in West met kibbeling bij Van Dijk. Ik ben zo onverstandig om een garnalenkroket te bestellen, in het kader van mijn regel dat als deze er is ik deze wil proeven. De kibbeling is lekkerder. Vriendin Charlotte is gezellig even aangeschoven, ook zij moest voor een boodschap in West zijn. Ik breng daarna de man weer terug naar het hotel. Om vervolgens om te draaien naar West. Klinkt gek, maar ik wil even rustig wat winkelen en slaag leuk met wat mooie nieuwe kleding en snuisterijen. Het oplaadkabeltje voor de Pixar2 van de man hebben ze niet op dit eiland, dat is te uitzonderlijk.

’s Avonds gaan we met een ondertussen uitgedijd gezelschap eten bij de Heeren van der Schelling in Oosterend. Charlotte, man, zoon, vriendin van zoon schuiven zoals uitgenodigd aan. Vriend Peter komt een half uur later met de bus ook aan, hij heeft toch een eerdere boot gehaald. We eten heerlijk, terwijl we uitgebreid bijpraten over van alles en nog wat. De man, Charlotte en Peter delen meer jaren geschiedenis en halen oude verhalen en belevenissen op. Na deze prachtige avond rij ik de man weer terug naar Lies terwijl de rest van het gezelschap de paar honderd meter terug naar hun huis en meteen gastenverblijf op Terschelling lopend overbrugt. We liggen later dan anders in bed.

Op zaterdagochtend regent het. Daardoor loopt mijn geplande ochtendprogramma iets anders dan bedacht. We gaan eerst ontbijten. Daarna ga ik een lange wandeling maken, door de nodige regen. Het is gewoon even niet anders, ik heb goede laarzen aan en mijn lange regenjas. Mijn wandeling voert mij grotendeels door het bos boven Lies, waar de paden breed zijn. Ook hier is het bosbeheer aan het overschakelen op bomen die beter bestand zijn tegen warmer weer en langere periodes van droogte. Alhoewel daar vandaag geen spraken van is, met de ene na de andere bui.

Aan het eind van de ochtend verzamelen we bij de Pluktuin achter Hoorn. Charlotte organiseert daar de nodige groenten voor de BBQ later vandaag en voldoende kersen, met Peter als hulpje. Wij gaan gewoon een heerlijke muffin halen. Uit de wind is het prettig zitten en omdat de zon niet schijnt mag de man even zonder alle bescherming van pet met flap genieten van de wind door zijn haren. Ik loop een rondje langs alle tuinen om te zien wat en hoe ze het hier doen. Met twee eigenaren en maar een vaste extra kracht is het indrukwekkend wat ze voor elkaar krijgen op een paar hectaren. Ik proef stiekem wat blauwe bessen, zo van de struik zijn ze het allerlekkerste.

De rest van de middag houden we rust. Rond vijf uur zet ik de man af in Oosterend voor de BBQ, ik ga zelf nog snel even bij De Streken kijken. Het is nu hoogwater en met de stevige westenwind schuimt het water over de vlonder. Ik geniet even van het uitzicht voordat ik me terug bij het gezelschap voeg voor een prachtig samenzijn met heerlijk eten. De moeder van Charlotte is ook aangeschoven met haar 89 jaar, de hond en de kat schuimen rond door de tuin, de BBQ brandt lekker en de oesters zijn heerlijk. Verder wordt er met vele handen even licht werk gemaakt van een clafoutis, waarmee we de avond afsluiten. De man en ik nemen daarna warm afscheid van dit lief gezelfschap.

Terug in het hotel ordenen we alvast de nodige spullen voordat we gaan slapen. Op zondagochtend is het dan ook snel gedaan met het bij elkaar zoeken van alle spullen. Het resultaat van een uurtje is dat ik pilatus heb gedaan en even gewandeld, de man gewassen en geschoren met de juiste medicijnen ingenomen klaarzit, alles is ingepakt en ik de auto kan inladen. We rijden rustig naar West waar we op tijd de boot op kunnen. Nog voordat we de haven verlaten hebben we een ontbijtje voor ons dat we delen. Het waren een paar mooie dagen met nieuwe herinneringen die we kunnen toevoegen aan dit rijke leven.