We beginnen dit dagboek met na het schrijven van het vorige blog op 30 maart. Ik rij na de koffie en het wandelen met de hond naar huis om samen met de man te lunchen. Daarna ga ik de vloer van de slaapkamer dweilen en boodschappen doen. We eten asperges met ham, ei en botersaus. Gewoon omdat het kan.

Op maandag ga ik met een van de scrumteams samen eten in ons eigen restaurant. Buffetten kunnen ze erg goed hier, voor kleinere gezelschappen gaan we voortaan toch ergens anders eten. Op dinsdag 1 april ontvang ik samen met een deel van de RvB het onsiteteam van DNB. We krijgen eigenlijk een dikke pluim voor ons werk. Er zijn nog de nodige puntjes op de I te zetten. Soms een wat dikkere punt, soms een wat dunnere. Niets wat ik niet kan, dus mijn jaar kan ik gaan vullen met taken. Deels voor mijzelf, deels voor anderen. Daarna haast ik mij naar Nyenrode voor het college van Sacha Spoor over vooral het moeten hebben van een meldingsproces misstanden.

Op 2 april ga ik spijbelen. Eigenlijk is het kantoor in Amsterdam vandaag niet in gebruik voor collega’s, desondanks ga ik er rustig zitten werken. Om negen uur stop ik mijn tas in mijn locker en ga ik met de museumkaart en een tijdslotreservering naar het Van Goghmuseum. Daar bekijk ik eerst wat favorieten van Van Dongen, voordat ik me ga onderdompelen in de inmensheid van de werken van Anselm Kiefer. Wat een werken zijn het toch. Dankzij de tijdssloten kan ik regelmatig alleen voor de grote grote werken staan en genieten van de goede audiotour. Na een uur verplaats ik mij naar het Stedelijk Museum voor de rest van de tentoonstelling. Ook hier grote werken, zo groot dat ze niet op de foto passen. Als zijn werken je aanspreken is dit een aanrader. Met de koptelefoon op mijn hoofd, al luisterend naar een digitalk van het werk, loop ik daarna terug naar de Beethovenstraat. Tussendoor koop ik nog even een boterham, ons bedrijfsrestaurant is vandaag alleen toegankelijk voor gasten van een conferentie die we organiseren.

Op donderdag werk ik een mooie dag in ’s-Hertogenbosch. Met mijn managementteam van Internal Control gaan we even lunchen in de stad om bij te praten op een andere manier dan over werk. Op vrijdag heb ik een mooie thuiswerkdag met een grote lijst aan klussen. Daarna ga ik de nodige boodschappen doen en nog even de stad in voor bonbons en anders lekkers. Daarna mag ik van mezelf even op mijn slaapbankje hangen. Leila komt er snel bijliggen.

Op zaterdag heb ik een concertdag. Dat betekent in dit geval zoveel mogelijk rust nemen voordat ik halverwege de middag wordt opgehaald. Tussendoor loop ik toch nog wat boodschappen af, ga ik twee keer naar de apotheek voor de opiaten voor de man en lunch ik lekker met overgebleven warm eten van gisteravond. Vanaf het moment dat we in de kerk zijn, is het namelijk in opperste concentratie aan het werk. We beginnen rond vier uur met het doornemen van alle mogelijke registraties en de muziek. Om vijf uur zijn het koor, dirigent en solisten ook aangehaakt en werken we ons door de muziek heen. Daarin verander ik op aanwijzing van dezen en genen nog wat zaken en leer ik zowel de muziek als het orgel beter kennen. Rond kwart over zeven zijn we klaar en kan ik nog even snel een kop thee maken en een meegebrachte boterham eten. Om acht uur vang het concert aan. Zoals altijd maken we er veel, heel veel mooie muziek van met af en toe een foutje van mijn kant. Zolang de concentratie vasthouden is geen sinecure, ondanks alle uurtjes op een bankje hangen, al dan niet met een bruin monster, a.k.a. Charlie of Leila op schoot. Als ik de semi-professionele zangers na afloop voorzichtig ondervraag over het concert, heeft geen van hen opgemerkt dat ik er af en toe naast zat. Gelukkig maar, het gaat om het grotere geheel en een mooi slotakkoord. Laat dat nu a capella zijn geweest….daar had ik hoe dan ook niets aan kunnen verpesten. Na de nazit word ik weer snel en veilig thuisgebracht. In tegenstelling tot andere keren kost het me nu de nodige tijd om in slaap te vallen.

Op zondag is uitslapen er helaas niet bij. We kennen routines en daar wordt door Leila strikt de hand aan gehouden. Terecht, ze wil eten. Dus krijgt ze eten. Na het nodige sporten ga ik de weg op. Ik word in Sterksel verwacht voor de lunch met twee van mijn scrumteams. Nu is de auto zo vies dat deze nodig door een wasstraat moet. Ik bedenk me om mijn vertrouwde wasbox in ’s-Hertogenbosch te gaan opzoeken. Maar helaas, de afslag naar de A59 is afgekruist vanwege een ernstig ongeluk op de parallelbaan van de A2. In tegenstelling tot legio andere weggebruikers negeer ik rode kruizen niet en rij ik door, naar Eindhoven. Daar hebben ze ook wasboxen. Daar maak ik de auto keurig schoon. Dan nog ben ik te vroeg, dus ga ik in Leende een rondje rond de kerk lopen. De stapjes komen er tenslotte ook niet vanzelf. Om klokslag twaalf uur, de afgesproken tijd, rij ik de oprit in Sterksel op. Daar blijkt dat de rest in de kijkersfile op de A2 terecht is gekomen, dus we hebben uitgebreid de tijd om huis en tuin te bekijken en te genieten van twee hondjes. Als het team compleet is genieten we van een overheerlijke pasta met ragou. Zij is Italiaanse, en na deze saus weet ik zeker dat ik dat nooit ga leren. Toe krijgen we Zuid-Afrikaanse melktaart. Ook lekker. Met de door mij meegebrachte bonbons voor later in de week gaan de teams daarna door naar Spa voor een week samenwerken/samenleven. Ik zwaai ze uit en vertrek in de tegenovergestelde richting naar huis, waar ik de week ga voorbereiden qua eten en een witlof plaattaart maak voor de zondagmaaltijd.

Deze week die volgt staat in het teken van de verjaardag van de man. Hij gaat naar de kapper, de familie uit Zeist komt eten. Dat heeft nog niet met de verjaardag te maken, maar met het feit dat ze de keuken bij hen aan het vervangen zijn. Na 1,5 week afhaal, bbq en brood eten zijn ze wel toe aan een bord pasta met saus. Het gaat erin als Gods woord in een ouderling. Ook het toetje van citroenmousse valt in goede aarde. Ondertussen praten we gezellig bij met de kinderen en kleinkinderen.

Charlie vindt alle drukte soms maar niets

Op donderdag en vrijdag doe ik rond het werk de nodige boodschappen en bereid ik de nodige borrelhapjes voor. Ook de man is actief en maakt zijn befaamde gehaktballetjes. Die komen vrijdagavond niet op tafel bij de borrel met de beste vrienden. Ze krijgen wel taart toe. Op zaterdag rijden we met een nieuwe taart naar mijn ouders voor de koffie. Ook mag de man dan eindelijk zijn cadeau vast uitpakken. Het is een hele grote doos lego. Daarmee vertrekken we op tijd weer naar huis

Terug thuis pak ik een appel van de fruitschaal en ga alleen weer de auto in, nu naar Nieuwkuijk. Daar is een bijeenkomst vanwege het overlijden van de vrouw van een vriend van mij. Begin januari was er ogenschijnlijk nog niets aan de hand, begin april is ze overleden. 76 lentes jong. Met andere vrienden beleef ik de herinneringsdienst en laat een traan. Aangezien het druk is en de koffiekamertijd beperkt, voorzie ik dat de vriend, die ook Hans heet, niet ga spreken vandaag. Dus vertrek ik op tijd weer richting Utrecht. Daar kan ik precies op tijd ervoor zorgen dat de borrel voor mijn familie op tafel staat. Nu dus wel met gehaktballetjes, én pindasaus. Ook met hen kletsen we uitgebreid bij.

Op zondag beginnen we rustig. Beetje sporten, krant lezen, rondje wandelen (ik). Daarna zet ik de man af bij restaurant Wilhelminapark. Omdat FC Utrecht thuis speelt (denk ik) kan ik de auto niet kwijt, dus die rij ik terug naar de andere kant voor een parkeerplaats. Terug in het restaurant tref ik al de helft van het gezelschap van dochter/schoonzoon aan. Het andere stel volgt even later en dan kunnen we genieten van een uitstekende verjaardagsmaaltijd in uitstekend gezelschap. Ook hier krijgt de man lego, nu de kat! Aan deze mag ik mogelijkerwijs helpen meebouwen in de komende periode, ik kijk er al naar uit. Terug thuis doen we verder rustig aan, ik ga lekker met katjes op een bankje slapen na een te korte nacht, terwijl de man de verschillende sportwedstrijden uitkijkt of ook een tukje doet. De daadwerkelijke verjaardag is morgen, ook daar gaan we een feestje van maken.