Met nog steeds een ontstoken teen begin ik de week met veel lopen. Waar ik de vorige week al op de eerste dag van de week tegen een achterstand aanloop, gaat me dat deze week natuurlijk niet weer overkomen. Het blijkt ook nog eens voorjaarsvakantie te zijn, waardoor er vergadering toch niet doorgaan. Ik ben er, maar veel gesprekspartners toch niet. Er zijn mensen in mijn omgeving die op vrijdag constateren dat ze maandag op vakantie zijn. Ik plan iets langer vooruit.

Maar niet getreurd, ik trek een jas aan en loop twee keer een rondje buiten waardoor ik alvast een buffertje opbouw mocht het later deze week minder goed lukken.

Dat blijkt helemaal niet nodig. Ook op dinsdag, in Leeuwarden, heb ik er twee rondjes voor nodig en op en neer naar de auto om de parkeerplaats te bereiken. Weer ruim 7000 stappen. Op woensdag loop ik lange ronde tijdens luistervergaderingen. Met de zon mee, wind in de rug heen en dus tegen terug. Ondanks de toenemende zonkracht is het daarmee toch een frisse wandeling. Op donderdag loop ik tijdens twee verschillende niet aansluitende vergaderingen weer buiten. Ook nu met de zon op het gezicht, de wind is niet gedraaid ten opzichte van woensdag en nog net zo fris. Gewoon koud zeg maar. De rest van de dag zit ik voor een schermpje met collega’s te vergaderen, sommigen in de zaal, sommigen thuis of elders.

Op vrijdag werk ik thuis. Althans, de ochtend. ’s Middags ga ik golfen, in Zeewolde. Met een koude start door vertraging (gekantelde vrachtwagen met lijnzaad) en een niet qualifying baan ben ik niet in mijn doen. Ik speel uitermate slecht, het gezelschap is echter supergezellig. Ook nu is het fris, alhoewel ik het geen enkel moment echt koud heb. Ik speel op wandelschoenen, de teen doet nog steeds pijn bij golfschoenen.

Tegen dat het schemert zijn we weer terug bij het clubhuis en doen we nog snel een drankje voordat we afscheid nemen. Ik heb dan een dubbele portie stappen gemaakt en spierpijn van het golfen.

Klussenlijst op het bord bij mijn ouders

Op zaterdag moet ik eerst zorgen dat de auto weer goed leeg is. Ik heb deze wel getankt en gewassen eerder in de week, maar de golftas mag er echt uit. Ook ruim ik thuis wat andere zaken op voordat ik een klein ommetje loop alvorens Verspeek leeg te gaan kopen. Dat rondje is overbodig, want ik ga met de nodige lekkernijen en mijn broer en zus naar mijn ouders. Het is de voorlopig laatste boswerkdag, dus we gaan het proberen netjes achter te laten.

Na de koffie met tompouce en de bespreking van de werkzaamheden, gaan we alle spullen pakken. Mijn vader start de oude tractor die mijn broer vervolgens inclusief snipperaar naar achterin het bos rijdt. Mijn zus heeft ondertussen de quad met aanhanger gepakt, ik het nodige aan gereedschap en beschermende kleding. We vergeten de oordoppen voor hen. Mijn moeder en ik lopen ondertussen naar achteren, zodat ik de tractor op de juiste plek kan dirigeren. We bespreken het werk nog eenmaal, dan loopt zij nog een keer op en neer voor de gehoorbeschermers. Zus rijdt ondertussen rondjes om takken op te halen en op de houtwal te gooien, nadat al het gereedschap is uitgeladen. Ik zorg dat mijn broer voldoende toevoer heeft aan takken uit het gat waar de eiken gevallen zijn. Ik sorteer ondertussen ook het nodige, er moet nog wat gezaagd worden. Niet alles past door de snipperaar achter de tractor. Terwijl mijn broer de aanvoer wegwerkt kan ik de kettingzaag starten en nog een kwart kuub haardhout oogsten. Mijn zus komt ook helpen. Twee uur verder is dit deel van het bos klaar om aangeharkt te worden. Dat is mijn uitdrukking om te zeggen dat het er netjes uitziet. We laten wat spullen liggen en rijden met tractor en quad terug naar het huis. Daar dirigeer ik mijn broer op de tractor achteruit terug de loods in. De kettingzaag is klaar voor vandaag, die kan de schuur weer in, ik pel mij uit mijn zaagbroek.

Binnen schuiven we aan bij een kop thee en een croissantje voor de late lunch. Na een half uur ben ik weer op adem en ga ik hout laden. Zowel mijn ouders als wij stoken met deze energieprijzen meer hout dan alleen voor de gezelligheid. Ondertussen lost mijn zus het geoogste hout, daarna kunnen we terug het bos in. Terwijl zij de restanten uit het gat bij de eiken verzamelen en in de houtwal verwerken, maai ik rond de grote eik langs de ijsbaan. Daar ligt een slangenhoop, de vrijwilligers van de bosgroep komen deze binnenkort weer in orde maken. Het is dan handig als ze niet over alle braam struikelen.

Aansluitend oogst ik negen mooie rechte wilgentakken. Ik heb in het gat dat veroorzaakt is door alle stormschade, en dat we dus vandaag zo goed mogelijk opgeruimd hebben qua achtergebleven takken, al middels staken uitgezet waar ik deze wil planten. Mijn moeder is het eens met de verdeling, dus kunnen er gaten geboord worden. Ongeveer een meter diep. Wilgentak erin, gat opvullen met grond, wikkel om de stam. Als het goed is, met de huidige waterstand, wortelen deze takken uit zichzelf en zitten er over een paar maanden knoppen aan de takken. Over vier of vijf jaar zijn het dan bomen van een meter of tien hoog, tenzij ik ze knot.

Tegen vier uur zijn we inclusief al het materiaal terug op het terrein. Na een rondje honden voeren en nog even naar buiten laten, kunnen we aan de laatste bosklus voor vandaag beginnen. Die doet mijn zus: bospaden schoonblazen. Met de bladblazer en daarna een lamme arm doet zij een rondje kop van het bos en een stuk naar achteren. Ondertussen maai ik met de bosmaaier de uitgebloeide bloemenweides bij het huis. Mijn broer harkt alles bij elkaar. We verzamelen zo een aanhanger vol met groenafval. Terwijl zij dat nog even snel naar de kuil in het bos brengen, maak ik het gereedschap schoon en ruim alles op.

Het is kwart over vijf, het boswerk is voorlopig even gedaan. Tenzij er een noodkap nodig is, hoeven we voorlopig niet meer met machines in het bos te zijn.

Moe, voldaan en 10.000 stappen verder sluiten we bij de borrel aan. Aangezien het voor mij vastentijd is en ik terug rij, drink ik een kop thee. Aansluitend help ik mijn vader met het eten maken. Hij heeft alles al voorgesneden, we hoeven alleen nog maar te koken. Plus even crumble deeg te maken voor over de rabarber.

Na het eten en de koffie breng ik broer en zus weer snel en veilig terug naar onze woonplaats. Ik heb spierpijn en mijn voeten doen pijn. Het warme bed roept.

Kwam ik ergens tegen.....

Op zondag zijn we bijna op de gebruikelijke tijd wakker en staan we gewoon op. Ik zit uiteindelijk om half acht achter de werkcomputer. Dankzij (nog) onkundige collega’s zit ik daar tot twaalf uur achter. Ik moet veel herstellen en uitzoeken in excel voor ze. Het is weer gedaan, niet verder over nadenken. Het huis ruikt lekker naar vers gebakken soda bread volgens recept van Yvette van Boven. Samen met de man lunch ik overheerlijk. Daarna loop ik de stad in voor een stel nieuwe veters in mijn wandelschoenen. Ik kom niet helemaal aan mijn eigen dagtarget qua stappen, maar met de enorme buffer van deze week heb ik dat ook helemaal niet nodig. De stand staat op 65.000 stappen, waar het doel 49.000 is.

Mijn getalenteerde katten, die heel goed weten hoe ze mij hun wensen moeten laten uitvoeren

Weer thuis glij ik de zondagmiddag in met een middagslaapje, Evensong voor de houtkachel en een half flesje wijn op de schoorsteenmantel. Die ga ik zo na het publiceren van dit blog opdrinken. Alles om het wintergrijs en eigenlijk vooral winterkou te verdrijven uit mijn gedachten.