De herinneringen komen doordat ik op plekken ben waar ik eerder was. Zoals een kerk in Almere. De vorige keer had ik nog een eigen auto. Of het al de Lexus was of dat ik nog in Janneke Topless (een Peugeot 206cc) reed weet ik niet meer. Ik weet wel vrij zeker dat ik de vorige keer alleen ben gekomen en gegaan. Deze keer haal ik de organist op en breng hem weer thuis. Ik kan meer geduld opbrengen om na een concert rustig te wachten tot iedereen uitgepraat is en alle complimenten aan de organist zijn overgebracht. Deze keer was ook weer bijzonder omdat het best een ingewikkeld programma was voor het betrokken koor. Waar er vooraf gevraagd was om niet te applaudisseren tussendoor, kon het publiek na de orgelsolo Bach het niet laten. Dat heeft te maken gehad met de kwaliteit van de uitvoering maar ik vermoed ook dat het te maken had dat er even een stuk klassieke muziek tussendoor kwam dat zeer goed te verteren was. Zoals gezegd, het was geen makkelijk programma dat het koor Amuse Vocale desondanks op de toppen van hun kunnen heeft uitgevoerd.

Een andere herinnering komt doordat ik langs het voormalige pand van Henk Schiffmacher in ’s-Hertogenbosch wandel. Dat doe ik op zich regelmatig, het ligt op een van mijn wandelroutes. Hier heb ik twintig jaar geleden de enige tattoo laten zetten die ik heb. Nog steeds draag ik deze als een warme herinnering aan wat er toen wel was. Dat er in het huwelijk, waar deze tattoo de bezegeling van was, ook nare dingen zijn gebeurd probeer ik te vergeten. Het heeft me tenslotte gebracht waar ik vandaag ben, genietend van wat er is en was. Een grote levensles. We zijn vrij snel ons weegs gegaan en om daar te komen was niet een makkelijke weg.

Met de man loop ik een rondje begraafplaats. Het is alweer bijna veertig jaar geleden dat een klasgenoot van mijn zus overleed (en broer van een klasgenoot van mij). Zij en ik waren met vriendinnen en hun ouders in Heiloo op vakantie, we hebben als koor toen gezongen op de uitvaart. De dingen die ik mij herinner.... Twee weken geleden nog heb ik zijn ouders gezien en jongste broer. Wat is het leven dan toch fragiel, bedenk ik mij. Zo buitelen lang geleden en gisteren door elkaar heen, als twee spelende katjes al uit de bocht vliegend door het huis.

Verder heb ik deze twee weken natuurlijk gewoon gewerkt. Met de voorjaarsvakantie, eerst in Zuid en daarna in Midden en Noord en de nodige zieken, was het meer dan behapbaar. Sommige dagen zijn lekker druk, de andere een stuk minder. Genoeg tijd om nieuwe herinneringen te maken, zoals met mijn broer samen in Friesland. Ik zaag en kloof bomen, hij ontdoet bomen van bosrank.