De nieuwe week begint met het feliciteren van dezen en genen met hun verjaardag of verjaardag van een kind. Dat kind (jongste kleinkind) heeft gewichten van ons gekregen om mee te trainen. Dat doe ik zelf ondertussen ook en het bevalt me nog niet heel erg. Er is weinig sprake van vooruitgang en wel van spierpijn. Ik volg braaf de instructies dus het gaat vast goedkomen.

Na twee dagen regulier werken heb ik een hele andere woensdag. Zonder laptop vertrek ik naar kantoor. Samen met een collega werk ik op papier een processtroom uit. Datzelfde papier gebruik ik de rest van de ochtend voor een workshop met mijn eigen management team. We zijn daarvoor naar ons andere pand gelopen dat veel sfeer kent, want uit de 18^e eeuw. De baas is er ook, maar we komen hem niet tegen, terwijl het toch echt een klein pand is. Zo gaat dat. We lunchen nog even in de kluis, kok Jeroen heeft een paar heerlijke broodjes, kopje soep en worstenbroodje voor ons. Aansluitend ga ik me nog wat vermaken met online vergaderingen en stap ik daarna met een vergadering en al in de auto. Ik ga namelijk naar Arnhem om in de Gelderse Vallei nog wat bomen te gaan planten. Het is vandaag weer met StukjeNatuur, een paar klanten en veel collega’s. Met collega Jeroen weet ik een stuk of tachtig bomen in deels reeds omgewoelde plantgaten te zetten. Deels moeten we toch echt zelf graven in taaie bosgrond. In totaal zetten we met twintig vrijwilligers, onder het toeziend ook van acht bosbeheerders en een meewerkende aannemer, 450 bomen in de grond. Voldaan rij ik daarna naar huis en ga ik mijn spieren wat ontspanning geven onder een hete douche alvorens ik een voedzame maaltijd bereid voor de man en mijzelf.

Donderdag is weer een reguliere werkdag, op vrijdag werk ik vooral om het doen van het huishouden, boodschappen en mijn haar laten knippen heen.

Want op zaterdag ga ik mij weer uitleven als bosrandmanager op Nuwenhuys. Ik ben er tegen tien uur en werk dan een paar uur. Met een meegebrachte boterham schuif ik aan bij de lunchtafel voor een kop koffie, alvorens weer verder te gaan. Vandaag is het wilgentenen planten en bramen maaien. Rond drie uur ben ik er klaar mee en zitten er genoeg doornen in mijn handen om serieus pijn te doen. Ook nu ga ik thuis eerst maar eens onder een warme douche bijkomen, voordat ik aanschuif bij het houtvuur.

Zeven nieuwe bomen die veel water kunnen verdragen

Op zondag heb ik een muzikale prachtdag. Ik ben net op tijd om nog een stukje repetitie mee te krijgen voor de mis en te wennen aan de nieuwe klanken. In de mis sla ik wat blaadjes om bij het Kyrie en Gloria, waardoor ik toch een deel van de muziek mis. Wel leuk is dat de priester de intonatie van het Gloria goed weet te treffen. Na de mis druk ik nog even op een knopje van een fototoestel ter gelegenheid van deze première.

Weer thuis schuiven de kinderen en kleinkinderen uit het Zuiden aan voor een kop koffie en toch ook een boterham chocopasta. Ik vergeet zelf te lunchen en loop op weg naar mijn broer dus even snel de AH binnen voor een kaasstengel. Want wij gaan samen naar een concert in TivoliVredenburg. We genieten zeer van het London Philharmonic Orchestra onder leiding van Dima Slobodeniouk in Hava van Wennäkoski (echt de moeite waard), Vioolconcert van Sibelius met Christian Tetzlaff (toegift was beter) en na de pauze de vijfde symfonie van Tsjaikovski. Groot genieten.

Charlie inspecteert nog snel even de stapel kookboeken die het huis verlaten om elders tot meer nut te zijn. 

Terug thuis bij hem laat ik hem nog even zien hoe draadloze muizen werken (en mijn zus ook voor de zekerheid) om daarna thuis een zondagfeestmaal te bereiden: stoofvlees (hadden we nog in de vriezer), gesmoorde prei en gebakken aardappeltjes.

Kleine ergenis op het werk: collega's die denken dat hun moeder ook daar werkt. Ik breng regelmatig de afwas terug. 

De nieuwe week werken begint met een dagje alle hoofdkantoren aandoen voor verschillende overleggen en opleiding. Tevens kondig ik de nieuwe Chief Product Owner aan, we hadden de communicatie goed voorbereid. Ook op dinsdag ben ik op kantoor. Op woensdag begin ik thuis. Gelukkig is de schoonmaakster weer in staat om in ieder geval twee van de drie verdiepingen schoon te maken, dus ik hoef alleen nog maar me druk te maken over de was. Daarna rij ik naar Amsterdam om al onze talenten door te spreken en aansluitend lekker Indisch te eten. We bespreken zodoende veel dossiers, al dan niet geagendeerd. Samenwerken betekent ook tijd met elkaar delen.

Charlie en Leila zijn nooit ver van elkaar verwijderd

Op donderdag onderbreek ik de werkdag om met een oud-collega heerlijk te gaan lunchen bij Nela, mijn nieuwe favoriete restaurant in Amsterdam. Het was lang Riva, daarna de Lobby, maar kortbij is ook belangrijk voor mij.

Op vrijdag ben ik vrij. Dus begin ik met wat werken en een rondje lopen. Daarna stappen de man en ik, met een geleende opvouwbare rolstoel, in de auto. We gaan naar het Kröller Müller, een van onze favoriete musea. Vanaf de parkeerplaats duw ik de man in de stoel naar de ingang, ik moet er nog even aan wennen. Vanaf het begin van de tentoonstelling duwt hij de stoel zelf vooruit. Ik pak een audiotour en geniet van een zeer mooi ingerichte tentoonstelling. De audiotour zijn feitelijk twee filosofen die met elkaar een dialoog hebben over een werk, wat mij weer met andere ogen laat kijken naar bijvoorbeeld de Vuurtoren van Charlie Toorop. Of naar het werk hieronder van Jan Toorop, Orgelklanken, met op de achtergrond New York. Ook Mondriaan, Van Gogh en andere grootheden hangen aan de wand. Enige hinderlijke is een projector die veel lawaai maakt, waardoor ik blij ben met een koptelefoon op mijn hoofd.

Na een kopje koffie en nog wat kunstwerken uit de reguliere tentoonstelling, rij ik de man weer naar de auto. Dat gaat een stuk makkelijker, ik ontdek dat het museum op een enigszins verhoogde terp ligt. We rijden nog even langs het perceel vorige week ingeplante bomen waar ik de man uitleg wat we daar gedaan hebben en nog moeten gaan doen.

Daarna rijden we naar Bunnik, waar we met kleine stapjes gearmd naar de Veldkeuken lopen. Helaas is de wachtrij voor de lunch te lang, dus bestellen we buiten wat te eten en te drinken. In het zonnetje peuzelen we dat lekker op, voordat we terug schuifelen naar de auto en vervolgens daarmee naar huis. Ik ga aansluitend de geleende rolstoel terugbrengen en mijn zus helpen met bestanden veilig stellen en daarna de stad in voor wat boodschappen bij de Chinese supermarkt in Hoog Catharijne. Terug thuis ga ik toch ook maar even een uurtje nog naar de mail van het werk kijken, samen met de katjes en bereid ik de borrel voor. Want om zes uur zijn vrienden er voor een paar uurtjes gezelligheid.

Op zaterdag heb ik ook tijd om schuimpjes te bakkken, met pepermuntsmaak

Op zaterdag heb ik een hele reguliere dag van croissantjes halen bij de bakker, golftraining afwerken, boodschappen doen, uurtje extra slapen. Deze keer is de borrel al om vijf uur, waarvoor mijn zus, zwager (met rolstoel) en nichtje aanschuiven. De heren praten over de verschillende gezondheidstoestanden en het gebruik willen of moeten maken van een rolstoel, terwijl de dames het over van allerlei andere zaken hebben. De jongste vermaakt zich vooral met haar telefoon, wat prima is. Al dat geklets, onder het genot van zelfgemaakte gehaktballetjes (de man), zalmtartaar (van mijn hand) en andere lekkernijen gaat langs haar heen, tenzij haar een directe vraag gesteld wordt. Als zij vertrokken zijn, kijken wij nog even alle afleveringen van Dagelijkse Kost van deze week en liggen op tijd in bed.

In het Noorden is het wit, reden om dit weekend een keer niet daar te zijn.

Op zondag slapen we uit. Dat betekent dat we om half zes wakker zijn en rustig aan doen met opstaan. Deze zondag werk ik zowel een sessie gewichtsheffen als pilatus af en loop ik als de zon goed op is een halve singelloop. Het is prachtig weer met een koud snijdende wind, die ik probeer te ontwijken.