Zoals gezegd is na het vorige blog het een drukke zondag geworden. Werken, lunchen met de man bij Vroeg en vervolgens in de stad naar de film (la venue de l’avenier). Enigsinds rozig kom ik weer uit de bioscoop om thuis het suddervlees op te dienen. Het is net te warm voor een houtstook.

Lunch bij vroeg: platbrood, gerookte zalm, gepocheerd ei

De eerste werkweek van dit blog is een drukke week. De werkuren glippen door mijn handen, net zoals de vele dossiers. Op dinsdagavond zit ik, als enige vrouw, aan bij een diner van een leverancier. Ik wist dat in mijn vakgebied het aantal vrouwen dun gezaaid is, maar zo dun is het ook weer niet. Wel kom ik de nodige bekenden tegen, waarvan ik niet wist dat zij ook met deze leverancier werken. We praten gezellig bij onder het genot van een hapje en een drankje. Ik ga met het excuus van de man thuis op tijd weer op huis aan. Mijn baas heeft vandaag laten weten dat hij mei volgend jaar het bedrijf gaat verlaten en ik wil daar even over nadenken.

Woensdag regent het afmeldingen voor de kwartaalbijeenkomst die ik heb. Er waart een verkoudheid of iets dergelijks rond. Ik improviseer het programma wat om en praat zelf het geheel aan elkaar, allemaal zaken die normaal gezegd voor mij georganiseerd worden. Gelukkig kan ik het nog wel, enige oefening blijft kunst baren.

Donderdag en vrijdag zijn drukke werkdagen, de vrijdag zo druk dat ik maar ternauwernood alle boodschappen weet te doen. Ik ben op tijd weer boven water om samen met mijn zus naar het Nederlands Kamerkoor te gaan in TivoliVredenburg. Onder leiding van Peter(tje) Dijkstra brengen ze muziek uit de afgelopen negentig jaar die speciaal voor hen geschreven is, inclusief van drie componisten die in de zaal aanwezig zijn. Het blijft goed dat er nieuwe muziek gemaakt wordt en ook altijd spannend om dat voor de eerste keer te horen.

De zaterdag bij mijn ouders, weer zonder broer of zus, kenmerkt zich in eerste instantie door lekker bijkletsen bij de koffie. Dan zien we de regen toch echt wel over het land schuiven. Aangezien ik het nodige aan schilderwerk te doen heb, ga ik dat eerst uitvoeren. Ik krijg uiteindelijk de pot leeg na een snelle lunch, net voordat de eerste druppels vallen. De druppels worden snel meer en meer, waardoor de rest van de middag bestaat uit klusjes binnen en bijkletsen.

Zondag werk ik wat achterstand van het werk weg en zorg ik voor de nodige fysieke inspanning door te sporten en te wandelen. Ik sla zelfs nog een balletje op een driving range. Verder zorg ik dat het huishouden weer bij is en bekijk ik het programma voor de komende week.

Ook dat is een drukke werkweek. Op maandagochtend rij ik naar ’s-Hertogenbosch, om tijdens de lunch naar Amsterdam te gaan. Aan het begin van de avond ben ik nog even een helpende hand bij alweer de zesde Women in Tech die we organiseren. Mijn afdeling is heel goed vertegenwoordigd, waardoor ik op tijd naar huis kan om eten te koken. De man en ik hebben ook weer een nieuwe lego-project onder handen en in de uurtjes na het eten (als ik thuis ben) bouwen we aan de Notre Dame. Elke project leert mij door alle steentjes die door mijn handen gaan wat een enorme techniek en vakmanschap er zitten in dit soort gebouwen.

Dinsdag blijk ik gastvrouw te zijn van de volledige Finance kolom, die een dagje in ’s-Hertogenbosch komt werken. Als tegenprestatie sluit ik op woensdag weer bij hen aan in Amsterdam. Donderdag heb ik een dag met vier verschillende partijen. Ik begin de dag met Microsoft, lunch met Databricks, ga koffie drinken met de CPO (hoofd inkoop) van DAS Verzekeringen en sluit de dag af in Studio 21 in Hilversum voor de Topvrouw van het jaarverkiezing. Onze Chief Risk Officer, Damla Hendriks, is een van de drie genomineerde en ik mag erbij zijn. Ze wordt het uiteindelijk niet en desondanks hebben we een prima avond met de aanwezigen, waaronder de nodige collega’s. Ik ga na alle feestelijkheden en voordat de DJ echt de schuiven open zet weer op huis aan.

Deze vrijdag heb ik iets meer tijd om dossiers te behandelen en kan ik halverwege de middag lekker een rondje stad lopen. Mijn ouders hebben bonbons besteld van Puccini, dus die ga ik halen, want ik heb in de agenda gezien dat ik volgende week weer geen tijd heb voor dit soort rustmomenten. Ik lever de bonbons meteen af bij mijn zus, die het weekend naar Friesland gaat. In de winkel zijn mijn vingers namelijk al aan genoeg chocolade blijven hangen, de verleiding van een hele doos in huis is toch echt te groot waarschijnlijk. De man mag weer een keer voor zijn eigen eten zorgen, want ik ga borreleten bij een vriendin. Voor haar heb ik een kleine versie van de doos bonbons meegenomen.

De beker, voor mijn poetsbeurt

Het clubhuis van golfbaan de Haverleij in Engelen is mijn thuis op zaterdag. Ik ben de organisator en wedstrijdleiding van het jaarlijkse golftoernooi van het bedrijf. Dat betekent dat ik de afgelopen maanden samen met de personeelsvereniging intern en extern heb gezorgd voor deelnemers, een gereserveerde baan, catering, opgepoetste beker en golfballen met ons logo erop. Het voelt wel een beetje vreemd om op zaterdag naar het ‘werk’ te rijden. De golfbaan ligt een afslag verder dan die ik normaal neem door de week. Verder is het op de dag zelf zorgen voor de indeling van alle groepjes. Er zijn geen laatste moment afmelders voor de wedstrijd, wel nog iemand die erbij komt. Altijd gezellig, maar daar gaat natuurlijk mijn zorgvuldig samengestelde groepsindeling. Na een openingspraatje en uitleg van de regels van het spel gaat iedereen nog even warm draaien op de driving range of het laatste worstenbroodje eten.

Ik maak wat foto’s en wuif de eerste groepen de baan in. Daarna heb ik een half uur rust, voordat de deelnemers voor de clinic zich verzamelen. Als ik hen heb overgedragen aan de pro’s Micha en Clive, kan ik de tweede groep wedstrijdspelers op hole 10 doorwuiven en even horen hoe het in de baan gaat.

Aan het eind van de middag verzamelt iedereen zich op het terras voor de borrel. Het is 27 september en we zitten in een laat zonnetje. Ik heb het even druk, want verschillende collega’s weten niet helemaal precies hoe het zit met het uitrekenen van de einduitslag. Ik ondersteun links en rechts en maak de winnende stapel scorekaarten. Dan blijkt dat mijn mede-organisator, mede dankzij voorspelen een paar weken geleden en dus de baan kennen, ruim gewonnen heeft. We overleggen even of we het gaan doen, maar winst is winst. Dus na een korte toespraak en de uitreiking van de Longest, de Neary, de winnaar van de clinic is het toch echt het moment om hem de beker te overhandigen.

Aansluitend eten we een hapje en praat ik met verschillende mensen bij. Om half acht ga ik de auto in, om met 130 km/u over de A2 weer naar het noorden te rijden.

Op zondag heb ik een reguliere dag. Golfles in Hilversum, lekker even wandelen rondom landgoed Splinterenburg, de was aanzetten, beddengoed verschonen. Zo’n soort zondag.

Charlie is erg aanhankelijk