Na wekenlang veel werken had ik gisteravond om 19.04uur opeens het verlossende woord. Het is even klaar en gedaan, de externe druk niet meer nodig, alle deadlines gehaald (met bijzondere vermelding en de complimenten voor mijn team en mijzelf voor de wijze waarop). Ik had de fles wijn al open en heb snel een tweede glaasje ingeschonken.

En dan is daar dat gat. Dat gat van ‘was dit het nu?’ of ‘en wat gaan we nu dan doen?’. Dat gat van ‘ik ben wel een beetje moe’ en ‘die adrenaline gaf ons ook veel voorwaartse energie’. Maar ook het gat van ‘wat heb ik allemaal laten liggen in de afgelopen periode?’ en ‘geef me wat te doen, ik verveel mij’. Hetzelfde gat dat ik wel eens voel na de implementatie en nazorg van een groot project, een concert dat heel spannend is of een evenement waar ik veel energie in heb gestoken qua voorbereiding.

Dus ben ik weer lijstjes aan het maken. Voor het werk bijvoorbeeld. Wat moet er allemaal gebeuren in de komende tijd. Privé ook. Afspraak met de kapper bijvoorbeeld, of weer regulier planken elke dag. De vaatwasser uitruimen in plaats van manlief daar altijd voor te laten opdraaien. Dat soort dingen. Alles om te voorkomen dat ik ga stilvallen.