Met de out-of-office aan, gooi ik wat laatste spullen in de auto en ga ik naar Groesbeek, achter Nijmegen. Daar ben ik ruim op tijd. De bewolktheid van de ochtend heeft plaatsgemaakt voor een blauwe hemel met af een toe een mooi wolkje. De wind komt over land en is fris, in de zon is het lekker. Ik heb mij goed ingesmeerd. Om kwart over twaalf schuif ik aan tafel aan bij Bert. We drinken koffie, eten nog een kleinigheid en gaan dan inspelen op de driving range. Want ook vandaag is het een golfdag. Om kwart over een sluiten we aan in de file op de Nijmeegse course. Met het nodige plezier, af en toe even een bal zoeken maar verder eigenlijk heel ontspannen goed golf spelend lopen we ze ruim vier uur over deze mooie baan. Ondertussen praten we bij over het leven, de wederzijdse kennissen, familie etcetera.

Het is bij vlagen warm, we drinken voldoende en ik smeer me nog een paar keer in tegen de zon. Om half zes zijn we weer ‘binnen’ op het terras voor een biertje, een portie frites voor mij en het tellen van de punten. Ik ben niet ontevreden. Met een ‘dit gaan we snel weer doen’ nemen we afscheid en ik rij mezelf met een stevig tempo naar huis voor een douche en daarna slapen.

De zaterdag begint met een kopje koffie. Na alle ochtendrituelen, waarbij Leila mijn Duitse staander bewonderd en daarna eten krijgt, gaan de man en ik wandelen. Een klein rondje door de binnenstad, die op dit tijdstip heerlijk rustig is. We eindigen bij de bakker voor croissantjes (ik) en de sigarenboer voor de krant (hij). Thuis maken we nog een kopje koffie. Ik werk tijdens dit tweede ontbijt nog wat werkmail van gisteren weg, het is te overzien. Aansluitend ga ik naar de kapper voor een kortere coupe.

Daarna heb ik genoeg energie voor wilde plannen. Dus ga ik de auto laten wassen en daarna naar de Ikea. Ik kom zowaar thuis met alleen de zaken die we hebben besproken. Aansluitend zet ik de twee nieuwe nachtkastjes in elkaar en voer de oude af naar de auto, evenals het verpakkingsmateriaal. Na een gezamenlijke lunch rijden we samen even naar de stort om het een en ander definitief af te voeren.

Terug thuisgekomen is het tijd voor wat rommelen, een uurtje extra slapen (ik) en daarna is het zaterdagborreltijd.

Helaas mis ik in de nacht weer een paar uurtjes slaap. Net zoals zovelen lig ik rustig met mijn ogen dicht tot Klaas Vaak weer langskomt.

De zondagochtend is voor wat uurtjes werk. De virtual machine wil niet helemaal meewerken, ik raak een halve memo kwijt. Verder gaat het vlot met zaken afhandelen, collega’s zitten ook online. Ik kan mijn gedachten behoorlijk ordenen, ondanks de gebroken nacht. Leila Burmees ligt achter mij in de doos te snurken. Ik maak nog even wat deeg en bak later op de ochtend twee mini appeltaartjes. Het is een proefje, voor dinsdag. De gebruikte appels zijn te zoet, vind ik, het deeg is goed. Aansluitend ga ik nog even wandelen. Dan lunchen de man en ik gezamenlijk.

Zus rijdt voor met de fiets en zet deze vast aan het hek. We stappen in de beamer om samen naar Amsterdam te rijden. We kletsen bij over van alles en nog wat. Ook zij werkt te veel, zoveel is wel duidelijk. Ze heeft zelfde routines als ik: niets doen wat niet echt belangrijk is, dat wat echt belangrijk is in de agenda zetten en dat dan doen. Er zit weinig lucht in onze agenda’s. Maar nu zijn we samen onderweg naar een voorstelling in Carré. Van Herman van Veen. 76 jaar oud. We rijden de door wat hevige regen, parkeren onder de Stopera en lopen door een opeens weer stralend Amsterdam naar het theater. Na een snelle controle van onze QR-code, inclusief juiste checkvragen, mogen we door naar de kaartjescontrole. Nog geen 40 seconden later zitten we op het balkon, eerste rij. Veel te vroeg. We vermaken ons met wat geklets over en weer tot het drie uur is en de voorstelling begint. Ruim anderhalf uur later zijn we weer helemaal bij als het gaat over ouderenkwaaltjes, doktersassistenten, kleinkinderen en hun muziekvoorkeur, gouwe ouwen en prachtige gitaarsoli van zowel Edith als Kees. Helemaal gelaafd na een half uur toegiften lopen we zo weer de straat op en terug naar de auto op Waterlooplein. Door opnieuw een plensbui rij ik ons terug naar onze woonplaats.
Na het afscheid van zus die op de fiets stapt naar huis, sluit ik aan bij een borrel en daarna heerlijke maaltijdsalade bij de man. Zo is het eerste vakantieweekend alweer ten einde. Met een tevreden gevoel kijk ik terug op een sportief, creatief en muzikaal zomerweekend met een beetje werk. Heerlijk, zo zou elk weekend moeten zijn.