Op maandag rij ik met een opkomende zon naar het Noorden. Ik tel 29 reeën onderweg, ik denk zomaar dat dit een nieuw record is. In grote en kleinere groepen doen ze zich tegoed aan gras, zaden en noten. Ik zie ze allemaal vanaf de snelweg.

Op dinsdag werk ik thuis maar ga ik uit eten in Muiden, bij Harmsen. Dat past net niet, maar gaat toch. De laatste vergadering doe ik vanuit de auto, ik moet even goed opletten in een flinke sneeuwbui waarbij voor mij de nodige auto’s vreemde schuivers maken. Ik niet. Het is goed eten hier trouwens.

Op woensdag ga ik weer naar het Noorden. Zelfde tijd, ongeveer. Echter, ik zie geen een ree. De velden zijn wit van de sneeuw, blijkbaar hebben ze bedacht dat ze beter even kunnen uitslapen. Wat ik wel zie in de witte berm vlak na de Knardijk is een vos. Blijft fascinerend wat je allemaal kunt zien vanaf de snelweg als je een beetje oplet.

’s Avonds gaan we uit eten in de Walrus met een grote groep. Omdat ik nog een eind moet rijden en er weer sneeuw wordt voorspeld, ga ik na het hoofdgerecht richting de auto en daarmee naar huis.

Foto van een onbekende die ik via een bekende kreeg doorgestuurd

Op donderdag rij ik naar Den Haag. Daar trek ik mijn hoogste hakken aan, ik heb wat te regelen vandaag. In een grote vergadering gebruik ik het woord ‘stupide’ over iets dat rondom ons aan het gebeuren is. De heren (ik ben de enige vrouw in dit overleg) besluiten na een uur discussiëren dat dit een voor mijn doen krachtige term is die volledig recht doet aan de situatie en mogelijkerwijs zelfs nog aan de milde kant is. Mijn eerste doel is behaald, we zitten allemaal weer op dezelfde lijn over dit onderwerp. Daarna doe ik een snelle online vergadering over een technische oplossing. De heren aan de andere kant begrijpen nu waarom ik graag voor de goede oplossing ga en pas in tweede instantie, als het niet lukt, voor de gemakkelijke oplossing ga kiezen. Daarna leg ik drie andere heren uit dat hun voorstel om een bepaalde functionaliteit te verdubbelen overbodig is en waarom ik toch echt graag wil dat we de oorspronkelijke functionaliteit gaan gebruiken. Die is namelijk ontworpen voor dat doel. Dat niet iedereen zich dat na vier jaar kan herinneren, zorgt dat ik hen blijkbaar moet helpen. Omdat het kan neem ik ook nog een andere belangrijke beslissing in deze vergadering. Nu ik toch iedereen bij elkaar heb…..

Zo voel ik mij wel eens

Dan is het tijd voor de lunch. De rest van de dag verloopt ongeveer hetzelfde, alhoewel ik op een gegeven moment de hoge hakken inwissel voor lage schoenen. Omdat ik een zware avondspits verwacht ga ik op tijd terug de auto in. Thuis krijg ik spruitjes met kaasfondue. Na het eten nemen we de fiets naar TivoliVredenburg voor een concert van de Tallis Scholars. Ze bestaan dit jaar 50 jaar en al die tijd heeft Peter Phillips hier leiding aan gegeven. Blijft bijzonder, in de week dat na 99 jaar de BBCsingers er mogelijk mee op moeten gaan houden omdat de subsidiekraan wordt dichtgedraaid. Enfin, wij genieten van een avond goede koormuziek. Door de regen fietsen we naar huis en nemen we een medicinaal glas port.

Geen reden om de auto af te keuren, desondanks heb ik dit stukje afgesneden

Op vrijdag breng ik na het opstarten van de dag de auto weg naar een garage in Bunnik. De auto is toe aan een APK-keuring. Omdat het waait, regent, sneeuwt stap ik tegenover de garage in een trein. Ik stap over op Utrecht CS en daarna op Leiden en kom zo al lezend in stukken en kranten aan op het station van mijn werkgever. Bijna zonder buiten te komen loop ik daarmee het kantoor binnen voor wat vergaderingen, brainstorms etcetera. Vooral de eerste vergadering is met gelukkig flink wat collega’s in een zaal. Daar doe ik het voor, even een gebbertje maken tussen alle officiële zaken door. Tijdens wat bila’s probeer ik terug te reizen. Of eigenlijk reis ik terug en probeer ik ondertussen wat bila’s te doen. Dat werkt niet zo goed, we houden het behoorlijk kort. Door een flinke sneeuwstorm bereik ik de garage waarna ik de auto in een rustig tempo naar huis breng. Met de laptop op schoot op de bank voor de houtkachel rond ik de week af. We genieten van de frietjes, ik met een glas wijn erbij.

Foto gemaakt door mijn vader en vervolgens via whatsapp aan mij verstuurd. De man is 85 en heeft al bijna een jaar een smartphone. Ik ben trots op hem. 

De zaterdag staat in het teken van de vakantie van de man. Dus ga ik eerst wandelen en dan langs de bakker. Aansluitend ga ik naar de kapper voor blonderen en knippen. Het blonderen is om mijn haarkleur beter in overeenstemming met mijn IQ te brengen. We lunchen samen bij Anne&Max. Ik doe nog even mijn belastingaangifte voordat ik de man wegbreng naar Hoenderloo. Hij gaat een week fietsen, genieten, kunstkijken en even uit de dagelijkse routine van huishouden en katjes verzorgen zijn.

Die katjes verzorg ik dus de komende dagen. Bij thuiskomst krijgen ze wat brokken. Geheel tegen de traditie in spuugt Leila ze vervolgens uit, waar normaal gezegd Charlie nog wel eens wil schrokken en daarna spugen. Verder is ze in goeden doen, dus ik ruim het goedmoedig op. Voor de houtkachel genieten we vervolgens al knuffelend van de rest van de zaterdag. We gaan op tijd naar boven. Althans, dat doe ik. Zij blijven voor de uitdovende kachel liggen. Het gevolg is dat ik al slaap als ze zich in bed willen nestelen en ik de hele nacht de klok in de huiskamer iets beter hoor dan anders.

Knuffeltijd

De zondag verloopt rustig. Ik draai wat wassen, werk, ga naar golfles, bak pannenkoeken, slaap een uurtje extra, maak een grote wandeling als het eindelijk gestopt is met zachtjes miezeren, stook de kachel. Gewoon, een gewone zondag. Enige dat anders dan anders is, is dat ik een gedicht schrijf. In het Engels. Om het grijze van deze week en dag te verdrijven. Het vergt nog wat schaven voordat ik het ga publiceren, denk ik. Ik ben nog niet helemaal tevreden over de cadans. Of eerste strofe.