Dus schuif ik door een steeds minder wit landschap rustig naar het werk in het noorden. Daar begint vandaag een nieuwe manager die ik welkom ga heten en proberen aan het werk te krijgen. Met wat vereende krachten lukt het zijn laptop uit de kluis te krijgen en aan de praat. Ik zit ondertussen veel in overleg. Desondanks gaan we wel samen even kibbeling eten op de markt. Na nog wat afspraken ga ik even na twee uur weer de auto in. Omdat ik moet tanken red ik het net niet om op tijd thuis te zijn. Op tijd betekent stipt vier uur. Dan willen de katten namelijk brokken. Vooral Charlie kan heel goed meetellen met de klok die slaat en zit me al verwijtend aan te kijken als ik thuiskom.

Wat ik allemaal onder de kast vond...daar bewaart Leila dus alles.

Na het brokken geven ga ik nog wat werken en daarna mijn werkkamer ‘ontruimen’. Dat betekent alles van 2 wanden afzetten, buiten of binnen de kamer. Inclusief de inhoud van de kast, zodat ik de kast een stuk kan verzetten. Reden hiervoor is een afspraak met mezelf die al bijna twee jaar staat. Sinds ik veel thuiswerk, irriteren de beschadigde en gevlekte muren van de werkkamer me steeds meer. Vooral rond mijn bureau heb ik het voor elkaar gekregen met pen en potlood vele stipjes op de muur te krijgen. Het is eindelijk, na een aantal keer prioriteit geven aan andere klussen, tijd om er iets aan te doen. Ondertussen is het etenstijd en eet ik wat restjes uit de koelkast.

Samen croissantje eten.

Zaterdagochtend slaap ik uit. Totdat Charlie om zes uur het genoeg vindt en me wakker maakt. De hele nacht hebben hij en zus Leila op bed gelegen. Boefjes. Ik ga koffie en ontbijt maken voor mijzelf. Bij de tweede kop koffie maak ik ook eten voor hen. Na het aankleden ga ik een rondje door de stad lopen en haal ik op de terugweg een croissantje voor mij (en hen). Dan is het tijd om de plinten op mijn werkkamer af te plakken, net zoals de stopcontacten. Ik leg plastic zeil neer en maak de emmer verf open. Het is dik spul. Ik begin in de minst zichtbare hoek om het mezelf weer te leren. Wit op wit is ook best ingewikkeld, ik zie niet heel goed waar ik ben geweest. Dus werk ik methodisch van rechts naar links en van boven naar beneden. De katjes zijn na een rondje rennen over alle obstakels in de werkkamer gelukkig in een doos gaan liggen, in het zonnetje, een verdieping lager. Ik werk gestaag door. Het eigenlijke schilderen is nog geen derde van het totale werk, blijkt maar weer. Tussendoor belt mijn moeder uitgebreid, met de telefoon op de speaker werk ik door om nat-in-nat te kunnen blijven werken.

Vervolgens ruim ik al het afplaktape, verfspullen en aanverwante artikelen weer op en gooi de nodige spullen weg. Een uur later is de kamer ook weer ingericht, de kast terug op zijn plek en verankerd aan de muur. Alleen het grote schilderij hang ik nog niet op, ik ga een weekje genieten van een grote witte muur.

Beneden drink ik een beker thee en zet ik de klok uit, omdat ik wat opnames van passies ga luisteren en lunchen. Zodoende weet Charlie ook niet meer hoe laat het is. Dat komt mij later in de middag prima uit, want ik ga een uurtje extra slapen. Leila en hij komen erbij liggen, in mijn knieholte. Ruim voor vier ben ik weer op en vergezeld van de twee katjes ga ik beneden de houtkachel stoken en ze brokken geven.