In tegenstelling tot de planning ga ik dinsdagavond niet uit eten met collega’s. Het is verzet naar volgende week, dat paste deze en genen beter.

Op woensdagavond ga ik uit eten met oud-collega’s en ondertussen vrienden van een project bij Rijkswaterstaat. Daar ben ik in 2004 weg gegaan. Onze reguliere bijeenkomstplek is De Rechtbank in Utrecht.

Op donderdag ga ik met Franca het seizoen openen op Kijkduin, bij Birds. Ondanks de nieuwe kaart waarbij de vegan burger verdwenen is, weten wij ons uitstekend te vermaken. Buiten waait een stevige westenwind, de surfers zijn er blij mee. Wij genieten binnen van de verhalen over en weer. Zij is recentelijk een oud-collega geworden want overgestapt naar een ministerie. Om elke vorm van heimwee de kop in te drukken vertel ik vreselijke verhalen over mijn werk. Dat is totaal niet nodig, ze heeft het erg naar haar zin.

Op vrijdag gaan de man en ik na een rustig ochtendritueel op pad. We gaan genieten van Voorlinden, na koffie met taart. De tentoonstelling van Rinus Van de Velde gaat over beleven en genieten van wat er is zonder te reizen. Heel intrigerend.

Ik geniet ook van onderdelen van de vaste collectie en een film over het maakproces van een van de werken. Een ander favoriet werk van mij is de de mij zo genoemde Muizenlift, waarvoor ik op de grond mag liggen voor het volgende filmpje: Muizenlift2. Het werk is zonder titel, van Maurizio Cattelan (1980) uit 2001.

Daarna rijden we naar Bunnik om vier bestellingen asperges te organiseren en even lunchen bij Vroeg. Thuis gekomen pak ik wat spullen bij elkaar en ga ik de stad in. Ik lever wat asperges af links en rechts en ga schoenen terugbrengen naar de winkel.

Terug thuis ga ik met de stopwol aan de slag. Bij het inspecteren van mijn kleding vorig weekend heb ik twee truien gevonden waarin kleine gaatjes zitten, die ik met behulp van gekochte stopwol netjes herstel. Leila komt kijken wat ik doe. Draadjes zijn reuze interessant. Ze wil eigenlijk iets anders en wurmt zich ertussen. Ik onderbreek het werkje om haar haar zin te geven. Ze komt als een baby tegen mij aan liggen. Met een pootje in mijn nek, koppie schuin onder mijn kin. Met een arm om haar heengeslagen geniet ik van haar gesnor en het moment. Na een half uur vindt ze het genoeg en kan ik mijn werkje afmaken en alles weer opruimen.

Op precies dit moment in het schrijven van het blog doet ze het weer. Ik neem pauze en geniet van het moment en alle mooie momenten van deze afgelopen dagen.

Vrijdagavond gaan we uit eten bij Wilhelminapark, met vrienden. Zoals gebruikelijk starten we de avond met een fles cava en eindigen we met koffie en madeleines.

Op zaterdag ga ik een grote ronde door de stad lopen ’s ochtends vroeg. Aansluitend haal ik de taartbestelling van de man op bij de bakker. We rijden met nog een portie asperges en een van de taarten naar Friesland om bij mijn ouders verjaardag te vieren. Ze hebben de cava koud gelegd, we genieten ook van dit moment. Aansluitend zorg ik nog even dat de houtvoorraad naast hun haard op peil is en pak ook voor thuis nog twee tassen mee, voordat we de terugreis aanvaarden.

Mijn zus, broer, zwager en nichtje komen theedrinken, we snijden de tweede taart aan.

’s Avonds eten we opnieuw bij Wilhelminapark, nu met zijn dochters en schoonzonen. Het is een hele andere gezellige avond dan gisteravond, de cava en madeleines zijn wel weer aanwezig. Het is goed om op deze manier regelmatig contact te houden met de mensen waar ik van hou en op gesteld ben.

De zondag bestaat uit het inhalen van het werk. Drie werkdagen worden daarmee alsnog vijf deze week, het leven gaat tenslotte niet altijd over rozen.