Ik rij veel met de auto voor werk of privé. Nederland is een waterland, met veel bruggen, sluizen en aquaducten. De aquaducten vind ik machtig mooi, vooral als ik een groot schip boven mij langs zie varen. Het zijn vooral de sluizen die ik echter opmerk, als ik voor de bijbehorende open brug sta. Een vaak voorkomende was de Ketelbrug. Deze schutte namelijk in het zeilseizoen altijd op het moment dat ik er ongeveer overheen wilde, op zaterdagochtend. Net even voor half tien. Toen mochten we nog 130 km/u rijden. Bijna elke twee weken stond ik er wel voor. Dat krijg je als je altijd op hetzelfde moment vertrekt. Als ik geluk had, was de sluis bij Driesluis ook in werking. Die schut op het hele en halve uur, ongeveer. Denk ik.

Nu heb ik een oud-collega die zeiler is. Hij is net terug van een jaar over de oceaan flaneren. Een paar jaar geleden ben ik begonnen met hem een fotootje te sturen als ik voor de Ketelbrug stond. Elke keer. Dat is dan toch vaker dan je denkt. Gewoon, omdat ik even aan hem moet denken bij deze specifieke brug. Het is een soort running gag geworden tussen ons. Af en toe stuur ik hem ook een foto van een andere brug, als ik sta te wachten. Zoals deze vanuit Leeuwarden, een drukbezochte vaarroute voor pleziervaart. Voor het kantoor van mijn werkgever. Ik sta daar niet echt voor te wachten, maar het is een leuke voor de verzameling.

Dit jaar zijn de schuttijden van de Ketelbrug iets anders geworden, een paar minuten eerder, de gemiddelde snelheid is verlaagd, dus kom ik een open Ketelbrug niet meer zo vaak tegen omdat ik vaak nog op hetzelfde moment weg ga. Ik ga ook stoppen met hem elke keer een foto sturen. Mede omdat ik verwacht dat hij binnenkort weer mijn collega is. Kunnen we gewoon bij het koffie drinken even de momenten uitwisselen dat ik voor een open brug stond.