Vrijdag, voor het eerst in zeer lange tijd, ben ik weer een hele dag bijeen met mijn directe collega’s van het werk. In Utrecht. Dankzij de uitvaart van Simonis is de Catharijnesteeg weer even bestraat en kunnen de meesten bij Frans, onze coach, parkeren. Hij heeft een heerlijke ruimte waar we met 11 mensen prima op zeer ruime afstand van elkaar kunnen zitten.

We beginnen de dag met inhoud. Na twee jaar samenwerking kunnen we elkaar bevragen over de feiten en de bijbehorende gevoelens zonder dat het ook maar een moment gevoelig wordt. Gewoon, vragen wat je wil weten. De inhoud vraagt de nodige tijd, de toekomst van ons, ons bedrijfsonderdeel en ons bedrijf komt ruimschoots aan bod. Niet alles is duidelijk, maar de magen moet ook af toe gevuld worden. Dus eten we een broodje tussendoor.

Frans zorgt goed voor ons. Na de lunch staan we even stil bij ons en onszelf in deze hectische periode. Bij iedereen is het aantal werkuren significant gestegen. Dat is niet goed en ook niet te voorkomen in deze situatie. Het moet wel ophouden.

Na deze sessie lopen we met ons allen onder de Dom door naar de Oudegracht. Twee aan twee stappen we op een waterfiets. Ik ben met onze lead Architect. De route is zuidwaarts en dan linksom over de Stadsbuitengracht (lokaal beter bekend als Singel). Wij zwaaien de rest uit en draaien dan om, terug de Oudegracht op. We leveren de fiets in en gaan bij Graaf Floris een biertje drinken. De rest komt ons na een uur ook vergezellen. We drinken er nog een. En nog een. Met de nodige bitterballen. We praten over pubers en kratten bier. Lekker een eigen biertje drinkend ondertussen. Om half zeven lopen we weer richting Catharijnesingel. We ruimen met ons allen even alles op en laden de afwasmachine. Dan komt Frans met een paar flessen wijn aanzetten. We trekken er nog een paar open, terwijl ik eigenlijk op het punt stond naar huis te gaan. Een heerlijk glaasje Gruner Veltliner verder ga ik toch echt. Thuis wachten tenslotte frietjes. Voor het eerst in lange tijd is het weer Vrijdag=Frietjesdag. Net alsof het weer een gewone vrijdagwerkdag is.

Het is wel goed dat ik vandaag lopend ben. Auto rijden had echt niet meer gemogen. Fietsen ook niet meer, denk ik.

Het is heerlijk om de collega’s weer even een keer in het echt te zien. De band is in zes maanden niet anders geworden, we vinden elkaar elke dag dat het nodig is en toch is het elkaar weer even echt zien een goede basis om de komende weken en maanden met elkaar door te trekken.