Na de bosarbeid van gisteren was het lekker slapen. Ondanks de vele uren in dromenland was het toch de wekker die mij ruw liet weten dat het tijd was om op te staan. De geluiden van het bos en het Boshuis zijn ondertussen zo vertrouwd dat ik daaruit niet langer kan opmaken hoe laat het ongeveer is. Er slaat geen klok, zoals thuis. En nu de nachten alweer beduidend langer worden kan ik het ook niet afleiden uit een opkomende zon.

Als ik om half zeven in de auto zit echter, is de zon net op. Dus speur ik de weiden af naar reeën. Op dit tijdstip moet ik er toch wel een paar tegen kunnen komen. Nog geen acht minuten onderweg en ik spot de eerste twee. Helaas springen ze snel weg als ik de auto stop en zijn ze te ver weg voor een foto met mijn telefoon. Een paar minuten later, ik rij heel rustig, steken er vier heel gemoederd voor mij de weg over. “Auto? Koplampen? Oh, handig kunnen we even kijken waar we het bos weer in kunnen”, hoor ik ze bijna denken.

Weer even verder staan er nog twee in de wei, ook nu te ver weg voor een foto. Heb je meegeteld? Dit waren ondertussen 8 reeën in ongeveer even zoveel minuten autorit.

Vervolgens draai ik de Tjongervallei uit, de N380 op. Springt er achter mij een ree de weg over. Gelukkig niet voor mij, ik denk dat ik dan erg was geschrokken. Dat is negen.

’s Avonds rij ik met een lang telefoongesprek op de carkit terug naar huis. Speuren naar buizerds, valkjes, ooievaars, vossen en dus ook reeën is ondertussen een tweede natuur geworden. Dus het valt me eigenlijk erg tegen dat ik rondom Almere er uiteindelijk maar 1 spot. Het telt wel op tot 10 voor vandaag. Vanuit de auto, gewoon, in het forensenverkeer.