…vier ik dit jaar op 5 augustus mijn eigen lokale nationale feestdag. Dat doe ik elk jaar, met een vrije dag. Een collega probeerde nog roet in het eten te gooien door op donderdagavond laat te appen dat hij iets van mij wil, maar helaas. 1 werkdag in het jaar ben ik echt niet aan het werk. Ook niet een beetje en ook niet de overuren.

De feestdag werd ingeluid op oudejaarsavond met bezoek. De cupcakes en taart zijn feestelijk, ook heel feestelijk zijn de lieve cadeautjes die ze hebben meegebracht. Verder nemen we even de stand van de wereld door en alle nog op handen zijnde vakanties natuurlijk.

De feestdag zelf begon met het lezen van al veel felicitaties in de verschillende apps. Daarna een gebruikelijk ritueel van koffie maken voor de man en mij. Terug in bed kreeg ik verschillende boeken cadeau, waaronder Bij twijfel hard zingen van Francis van Broekhuizen (met een z). Heerlijk materiaal voor de rest van de zomer.

Na het ochtendritueel schrijf ik het blog Zadelpijn. Daarna ga ik een rondje lopen en taartjes kopen bij de bakker. Want om kwart voor negen zitten de man en ik bepakt en bezakt in de auto naar het Noorden.

We rijden nog net op het staartje gebruikelijke file voor de Ketelbrug van half tien en komen rond half elf, keurig volgens afspraak, aan bij mijn ouders. Daar worden we van harte welkom geheten door het ouderstel en de honden. Ik schik de taartjes en traditionele zelfgemaakte Engadiner Nusstorte op een schaal, mijn vader ontkurkt de traditionele bubbels. Er wordt zelfs voor mij gezongen. Dan ben je natuurlijk pas echt jarig. Daarna mag ik mijn cadeautjes open maken. Een dichtbundel van Merel Morre! Helemaal blij mee. Daarna krijg ik een heel zwaar cadeau om open te maken. Dat blijkt alvast de helft van het tafelzilver te zijn. Ik heb een keer laten vallen dat ik klaar ben met het edelstaal waarvan wij thuis eten en dit is het zeer en dan ook zeer gewaardeerde gebaar van mijn ouders. De andere helft blijft nog even bij hen voor gebruik, de man en ik gaan alvast heel erg genieten van deze set.

Met mijn vader en de man lopen we een inspectierondje door het bos. De heren hebben een mooi wandeltempo waarbij ik kan aanschouwen dat er het nodige bosmaaiwerk te doen is. Dat blijken allemaal zaken te zijn die ook bij mijn ouders op het lijstje staan, dus zondag kan ik mij weer vermaken.

Bruno van Dijck, West Portholland, 2006-2008, serie van 48 - 1 panelen

Na dit rondje vertrekken wij weer, het is tijd voor Museum Belvédère. Via een voor mij zeer bekende route gaan we naar Heereveen, ik vertel de man over mijn ochtendbelevenissen als ik hier normaal gezegd rij op weg naar het werk. We bezoeken de twee binnententoonstellingen van het museum en gaan aansluitend op het terras lunchen. Omdat het een feestdag is. We zien prachtige werken en leren weer veel bij over onder andere Barbara Hepworth. Dankzij het feit dat mijn moeder vriend is van het museum, hebben we ook veel achtergrondinformatie meegekregen in het kwartaalblad van het museum. Om rustig na te lezen.

Christiaan Kuitwaard, Cornwall nabij St. Just, 14.03.2022

Daarna rij ik ons weer naar huis, met een klein stukje file door de open Ketelbrug. Thuis ga ik met Leila een uurtje slapen, nadat ik nog heel veel felicitaties die digitaal en analoog zijn binnengekomen heb bekeken.

Tenslotte begeven wij ons naar restaurant Wilhelminapark voor het diner. De helft van het personeel is vernieuwd of aangevuld. Ze krijgen hier duidelijk instructies of hebben al een opleiding genoten, in een zeer ontspannen en goed verzorgde sfeer genieten wij van een traditioneel drie gangen diner met koffie en madeleines als afsluiters. Ondertussen hebben we samen een fles Cava soldaat gemaakt en de stand van zaken doorgesproken. Het komende levensjaar zal weer de nodige verrassingen met zich meebrengen, daar zijn we het over eens.

We wandelen samen weer naar huis en besluiten deze nationale feestdag met het bespreken van het weekend en maken wat kleine plannetjes.