Afgelopen week is Kaatje, de teckel, vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. Bij deze wat bijzondere herinneringen aan een bijzondere hond, die de afgelopen jaren heel erg genoten heeft in het bos in Friesland.

Ze was ronduit onaardig tegen grote mannen, tenzij de verhouding even duidelijk werd gemaakt. Ook tegen een dierenarts was ze onhebbelijk, zonder muilkorfje niet te behandelen. Ze kon blaffen als de beste, hoorde elk vreemd geluid, was heel waaks. Ze kon ook de volledige lengte van de ijsbaan galopperen om weer bij de groep te komen. Met haar wapperende oren was ze dan de vliegende Hollander. Ze kon uitgebreid snuffelen en in de grond krabben voor worteltjes. Ze was de baas van de roedel, wat de andere teckels ook dachten. Met een snauw of een klein gevecht en heen hap in een oor liet ze haar gezag gelden.

Ze was ook, lang geleden, verlamd geweest. Met veel zorg, behandeling en aandacht was dat weer zodanig goed gekomen dat ze mee kon in het tempo. Het huis was aangepast op haar toch wat zwakkere achterhand, gladde vloeren voorzien van kleden.

Ze sliep graag onder een dekentje, in de grote mand, alleen. Als het dekentje niet goed lag maakte ze dat heel duidelijk. De afgelopen paar weken was ze opeens heel ziek, at ze niet meer. Dan gaat het snel.

Nagekomen bericht: de man schreef in zijn blog het volgende dat ik graag overneem hier: 'De eerste kennismaking met de honden was in Driebergen. Hoewel gewaarschuwd was het toch even Oeps en daarna was het over. Ja ze konden met zijn 4'n heel vel kabaal maken maar na een keer oppassen groeide er een band met de teckels. Ze bleven blaffen maar mijn stemverheffing deed soms wonderen. Ik zal het "zingen" als wij binnenkomen missen en het gesnuffel en de natte neus. Nu zijn er nog 2 die voor ons/mij kunnen zingen van een "koor" dat steeds meer leden verliest. Het stemt mij melancholisch en mijn gedachten dwalen af naar Moppie (red.: onze eerste kat samen) en leden van het "koor des levens" die zijn heen gegaan. Geregeld dwalen mijn gedachten af terwijl ik aa het blog schrijf en mijmer over vergankelijkheid en herinneringen.'