De maandag en dinsdag waren redelijke regulier. Op maandag heb ik lekker de hele dag in ’s-Hertogenbosch gewerkt en rij ik na de files weer terug. Op de heenweg heb ik even het gevoel van geen zin na een goed weekend en omdat ik nog niet zo goed weet wat ik bijdraag aan het werk. Op de terugweg is dat gevoel grotendeels weg. Ik kom dankzij een wandelbila aan voldoende stappen op de dag (9k). Op dinsdag moet ik daar nog even mijn best voor doen en kom ik niet verder dan 6,5k in ‘s-Hertogenbosch. Ook rij ik tijdens de lunch naar Amsterdam voor de nodige fysieke vergaderingen aldaar. Mijn afspraak in Rotterdam vervalt, gelukkig. Anders was het een mooi rondje Nederland geworden in de vorm van een achtje. Daartegenover staat dat ik ad hoc bij een periodieke vergadering word gehaald, waarbij ik de vergaderstukken helemaal een uur eerder heb gekregen. Het lukt om op tijd in te lezen en te constateren dat de stukken niet juist zijn. Gelukkig wordt dat in de vergadering beaamd. De man heeft alsnog voor eten gezorgd, nadat ik hem van mijn gewijzigde plannen zijnde niet naar Rotterdam heb verteld.

Op woensdag word ik ingewijd in de historie van mijn werkgever, de strategie en andere nuttige informatie. Oftewel, ik heb een ‘Welkom bij VLK’-dag. We hebben in ’s-Hertogenbosch 2 locaties, ik had de andere dan de Toren nog niet van binnen gezien. Het is een historisch pand met veel allure, de nodige kunst aan de muur waaronder dus die Van Gogh maar ook een Appel en ik denk een Kandinsky gezien te hebben. We krijgen na de lunch een rondleiding van een private bankier die ook belangstelling voor geschiedenis en kunst heeft, Eric. Ook de voltallige Raad van Bestuur is binnen, CEO Maarten komt ons even begroeten. We kletsen uitgebreid bij voordat hij weer aan het werk gaat. Ik haak na de rondleiding af en klap bij de ook aanwezige secretaresses mijn laptop open voor ons managementteam overleg. Daarmee sla ik de echte Bossche bol even over en daarmee onttrek ik mij ook van een spel dat de rest gaat doen. Mijn geduld is een beetje op, tijdens alle informatiesessies in de ochtend heb ik al drie vergaderingen voorbereid qua lezen van stukken, mijn aantekeningen bijgewerkt en nagedacht over wat acties die ik wil gaan uitvoeren. Ik sluit wel weer aan bij de borrel, waar ook een aantal van de RvB-leden bij aanwezig is. Ik praat ondertussen met een aantal stagiaires. Uiteindelijk kom ik bij CRO Wendy uit. Wij hebben elkaar al eerder leren kennen en kletsen lekker even bij over onze belevenissen. Ik moet ook lachen dat zij weet hoe mijn baas over mij denkt…het is vandaag aan de orde gekomen bij hun gezamenlijke lunch. Hij heeft blijkbaar het idee dat ik er al een jaar werk, zoveel inhoudelijke kennis breng ik mee of heb ik opgedaan ondertussen. Ik voel het zelf nog niet zo, er is nog veel dat nog niet bekend is. Er komt ook het een en ander bekend voor, daar niet van. Wat ik grappig vind is dat hij het me zelf niet verteld. Ik zal er voorzichtig weer eens naar vragen. Verder denk ik altijd: ‘als ik geen aanmerkingen of opmerkingen krijg, dan zal het wel goed zijn’. We zijn het tot nu toe over 1 ding fundamenteel oneens en hebben we afgesproken dat het hem onvoldoende interesseert en dus dat ik zelf uiteindelijk mag beslissen. Dat verschil van mening gaat over wie aan wie rapporteert binnen mijn afdeling. Ik heb daar een sterke mening over omdat ik wil dat de inhoudelijke aansturing en de functionele aansturing zoveel mogelijk uit elkaar getrokken wordt. Bij 1 team gaan we dat niet doen, dat hoeft ook niet omdat er de manager en de medewerkers aan elkaar gewaagd zijn qua goed gebekt zijn. De manager, al helemaal 55 lentes jong, is ruim jonger dan de gemiddelde medewerker, die laat zich de kaas niet meer van het brood eten. Bij de andere teams wil ik graag de scheiding verder doorvoeren, daarvoor hoeft nog maar 1 medewerker omgehangen te worden naar mij. De huidige manager wil liever deze medewerker zelf leiding blijven geven, de betrokken medewerker wil graag omgehangen worden. Drie keer raden wat ik ga doen aan het eind van het jaar…

Ik vergeet door deze anders dan andere werkdag bijna dat ik heb afgesproken thuis te eten, gelukkig red ik het net voor zeven uur thuis aan de dis aan te schuiven. Dankzij een kleine ochtendwandeling en het op en neer lopen naar het andere pand in ’s-Hertogenbosch, ben ik aan 7k stappen gekomen.

Op donderdag werk ik in Amsterdam. Na het behandelen van wat mails, verzoeken en andere informatiestromen zet ik de koptelefoon op met een terugkijkvergadering en ga ik wandelen. Ik struin door de Beethovenstraat, over de Apollolaan en terug naar de Zuidas. Ondertussen luister ik geconcentreerd naar de uitleg over een AI model. Aansluitend regel ik mijn lunch bij de AH-to Go, want ik voorzie weinig tijd om ons restaurant te bezoeken. Vervolgens wissel ik van de ene naar de andere vergadering, kennismaking, verdieping en gezelschap. Ik spreek veel verschillende mensen en pak dossiers op. Ook blijk ik een specialist te zijn over het goed risicogebaseerd opschrijven van een aantal zaken op mijn vakgebied. Al die jaren werkervaring zijn van toegevoegde waarde, blijkt ook vandaag en dat voelt goed. Aan het eind van de werkdag spoed ik mij naar The Lobby in de Fizaustraat, ik parkeer de auto beneden in de garage. Boven aan de bar tref ik Victor, een oud-collega en ondertussen goede kennis waarmee ik nog regelmatig contact heb. We borrelen gezellig samen terwijl we het leven doornemen, ik met twee alcoholvrije cocktails die mij prima smaken. Daarna stapt hij weer op de fiets naar huis en rij ik, al gezellig bellend, terug naar huis. Ik heb vandaag 10k stappen gezet dankzij een extra wandelbila. De werkweek is voor mij gedaan.

Want op vrijdag heb ik vrij. Nu ken ik geen vrije dagen bij deze werkgever, anders dan het uitdrukkelijke verzoek om tenminste de wettelijke hoeveelheid vakantie-uren niet te werken. Aangezien ik gemiddeld over de afgelopen 10 jaar rond de 350 uur per jaar extra werk ten opzichte van de contracturen, is zo’n verzoek bij mij aan dovenmansoren. Maar toch werk ik ook af en toe niet, terwijl er wel werkbare uren zijn.

Na alle ochtendroutines ga ik een rondje lopen. Mijn bakker bij District heeft zich verslapen. Dus geen echt lekkere croissant voor mij, ik heb geen tijd om te wachten. Dus ik maak mijn loopronde af en eindig bij bakker Verspeek, waar ik de ham-kaascroissants voor de man koop en een minder lekkere croissant voor mijzelf. Thuis besteed ik nog even snel wat aandacht aan mijn haar door het glad te föhnen. De man maakt ondertussen een thermosbeker koffie voor mij, want het is tijd om te vertrekken. We hebben een afspraak in Minden, Duitsland, oftwel op het Kaiser Wilhelm Denkmal in Porta Westfalica. Het is 284 kilometer rijden, we nemen er ruim 3,5 uur voor. Dat blijkt meer dan voldoende. Er staan geen files, behalve een klein beetje oponthoud voor Voorthuizen. Kort daarna wijzen we elkaar op de afslag die we over twee weken zullen nemen als ik de man ga wegbrengen voor zijn vakantie. Na de grens zet ik het gas open en rijden we zomaar heel hard. Omdat we ondertussen ook over de helft zijn zet ik even later de auto langs de kant voor een korte stop, ik eet mijn croissant op en strek de benen. Daarna zet ik de Beamer weer op de Autobahn en rijden we met hoge snelheid verder. Hier in Duitsland moet ik de achteruitkijkspiegel beter in de gaten houden, ik rij hard maar er zijn er achter mij die nog harder rijden. Die wil ik niet al te veel in de weg zitten, dus goed kijken is de kunst vandaag. Ruim op tijd nemen we de juiste afslag en rijden we de heuvels in om uiteindelijk inderdaad een heuvel op te zigzaggen. Na de parkeerautomaat overwonnen te hebben, lopen we de laatste paar honderd meter omhoog, naar het monument.

Daar aanschouwen we de gang van zaken. Onder ons is een restaurant en een evenementlocatie, boven ons een monument van Wilhelm. Wij staan zonovergoten te genieten van twee bruidsparen die zich laten fotograferen, al dan niet met gezelschap. Het ene paar is iets ouder, met een tiener erbij. Het andere paar is jong en heeft een entourage die daarbij past. Er zijn popup dranktafeltjes.

Terwijl wij dit aanschouwen komt er de nodige familie ook naar boven lopen of rijden. Met het Nederlandse deel maak ik uitgebreid kennis, met het aan te trouwen Duitse deel wissel ik beleefdheden uit in mijn beste Duits. Kort daarna arriveert ook het bruidspaar. Hij, bruidegom, is neef van mijn man. Om klokslag twaalf uur nodigt de beambte ons uit om naar beneden te komen. Na de nodige plichtplegingen en kennismaking met ook de bruid, begeven wij ons naar een zaaltje voor de ceremonie. In het Duits, dat uitstekend te volgen is. De trouwbeambte doet genoeg moeite om er een leuk verhaal van te maken. Na het ja-woord, uit uitwisselen van de ringen die aangegeven worden door de dochters van de bruid en de ondertekening van de akte is het tijd voor felicitaties. Het blijft bijzonder om getuigen te mogen zijn van twee mensen die publiekelijk maken dat ze graag zo vaak mogelijk samen willen zijn en samen doorgaan met een mooier, spannender, complexer en inzichtelijker leven dan als ze alleen waren gebleven (vrij naar Connie Palmen).

Daarna mogen de gasten terug naar buiten, het bruidspaar volgt na nog wat foto’s. We krijgen een glas bubbels aangereikt, al dan niet alcoholhoudend, om te toasten. Wij kletsen nog wat met de moeder van de bruidegom/zus van mijn man en besluiten dan te vertrekken. De rest gaat naar de overige festiviteiten, die bestaan uit een receptie over een paar uur, eten en een feest. Wij lopen over een zonovergoten heuvel terug naar de auto en rijden weer naar beneden, het dal in. Omdat we ook trek hebben, rijden we naar de eerste de beste Autostop, waar we een BurgerKing aantreffen. De man bestelt een hamburger, ik plant based nuckets, samen met een frietje. Ik neem er een koffie bij.

We smikkelen dit op en rijden dan zo de file in bij Osnabrück. Wegwerkzaamheden, gecombineerd met vrijdagmiddagdrukte. We komen er rustig doorheen, daarna gaat de snelheidsmeter weer snel naar veel. Bij de Nederlandse grens rijden we de regen in met een sukkelgangetje van 100km/u, de zon was vandaag voor het bruidspaar. Ruim op tijd parkeer ik de auto, na ruim 6,5 uur rijden, weer terug voor de huisdeur. De Beamer heeft even genoten van Duitse snelheden en voelde zich duidelijk thuis in die Heimat. Ik kan er wel aan wennen. Ik kom tot ruim 7k stappen. Binnen ga ik voor het eerst dit seizoen de houtkachel stoken. Niet omdat het moet, maar omdat het kan, een mooie dag afsluiten.

Op zaterdag heb ik een druk en fysiek dagje. Na de ochtendpilates en een chocoladebroodje bij een extra koffie ga ik naar de driving range voor het verder perfectioneren van mijn golfswing. Na de kapper ga ik vervolgens hond Luca ophalen bij een vriendin. Door omstandigheden komt ze even niet toe aan goed uitlaten, Luca en ik wandelen op en neer naar Theehuis Rhijnauwen. Lekker even flik stampen, bijna twee uur later lever ik hem weer af. Verder komt er een bevriende dirigent/organist op de koffie en kletsen we even bij over een komend concert en de repetities. Hij werkt af en toe bj een bedrijf verderop in de straat bij mij, nu stond hij toevallig in de deuropening toen ik terug kwam van hond uitlaten. Zodoende de koffie samen. Vervolgens ga ik mijn administratie bijwerken. Ik besluit tot een extra reguliere schenking aan een goed doel nadat ik mijn jaarplanning 2023 heb bijgewerkt en alvast een doorkijk heb gemaakt naar 2024. Alhoewel ik netto op dit moment minder verdien dankzij een uitstelde variabele beloning in de vorm van opgesloten aandelen, krijg ik nog meer dan genoeg om mijn Fonds Roos goed werk te laten verrichten. Daarna ga ik naar de opticien voor een nieuwe opinie. Mijn bril levert me de nodige misselijkheid op in het wisselen tussen laptop en lezen/telefoon. Na alle metingen wordt mijn huidige bril opnieuw afgesteld, ik ga proberen daar beter mee te kijken. Terug thuis ga ik aan dit blog schrijven, tussendoor komt een broer nog even met de katjes kroelen. Ondertussen stook ik de houtkachel zo zuinig mogelijk, opnieuw omdat het kan. Zo is het een mooie drukke dag met 17k stappen.

De zondag ziet er weer heel anders uit. Ik heb de nodige opdrachten in mijn werkmail gevonden, plus de mijzelf reeds verstrekte opdrachten voor de zondagochtend. Ik werk mij gestaag door het een en ander heen, stel vragen, organiseer het werk, geef input op geleverde stukken, maak nieuwe stukken. Dit zijn uren waarbij ik het gevoel heb dat mijn bijdrage van belang is. Ondertussen zorg ik dat de vier (ja, VIER, er staat er 1 niet op de foto) iOS apparaten voorzien worden van de benodigde updates. Ook de Windowsmachine en Android willen nog wat software-aandacht. Dan rij ik naar Doorn, even naar het graf van mijn broer. Het is komende week zijn geboortedag. Ik verzamel ook wat nootjes, tamme kastanjes etcetera voor op ons herfstbord thuis.

Terug thuis is het alweer tijd voor een gezamenlijke lunch, deze keer gewoon aan de keukentafel. Daarna ga ik nog even een rondje lopen door een zonovergoten stad en een uurtje extra slapen, met Leila tegen mij aan. Voor een 1 oktober is het warm en toch lig ik lekker onder de dekens te soezen. 6,5k stappen gedaan tot nu toe. Totaal deze week: 65k. Persoonlijk doel is 49k, minimaal vereiste voor mijzelf is 28k.