Na koffie en een heerlijke zelfgemaakt pompoensoep als lunch trek ik mijn wandellaarzen aan en verlaat het terrein via het bos. Achteraan steek ik door het bosje van de buurman heen om erachter te komen dat de laan naar de weg metershoog gras en brandnetels kent. Daarom loop ik langs en door de weilanden door naar achteren en klim ik over een paar hekken en een stuk draad om op de hei te komen. Niet helemaal zoals het hoort. Vanaf daar loop ik weer braaf over de paden. Voordeel van deze landloperij is dat ik geen mensen tegenkom. Afgelopen donderdag was ik op een golfbaan met twee oud-collega’s en vielen de vele Vlaamse gaaien mij op. Hier in het bos is het rustig, er beweegt weinig gevogelte. Er zijn veel paadjes op reehoogte, ze lopen hier blijkbaar vaak.

Op de paden lopen weer voldoende mensen, ik probeer ze zoveel mogelijk te omzeilen. In een stevig tempo met mijn eigen gedachten als gezelschap. Zo stevig stappend loop ik langs een bankje met twee dames. Het enige dat ik van hun gekakel hoor is ‘het ligt aan het systeem’. Dat geeft richting aan mijn verdere overpeinzingen. Het ligt namelijk nooit aan het systeem. Als het een IT-systeem betreft in ieder geval. Dan ligt het of aan de gebruikers of aan de makers. Of aan allebei. Het systeem doet alleen maar wat het moet doen. Zo nadenkend maak ik mijn rondje af en klim ook bij mijn ouders nog even over het hek, alhoewel ik de sleutel in mijn zak heb. Over hekken klimmen is gewoon leuker met de jonge geest die ik vandaag heb.