Desondanks heb ik heimwee. Heimwee naar de drukke tijden van muziek. Naar musici luisteren die hard werken terwijl ik achterovergeleund geniet, soms mijn gedachten verglijdend, vaak aandachtig. Genietend van tempi en accenten, prettig spannend omdat een bekend werk een andere interpretatie krijgt dan ik eerder hoorde, of prettig spannend omdat ik de muziek niet ken.

Ik vermeid muziek luisteren, als ik zo terugdenk aan de afgelopen periode. Met kerst en in het weekend heb ik wel een CD op gehad, op zondagmiddag luister ik Evensong op de BBC. Daarbuiten kwam ik er niet toe. Tot vorige week, ik kijk en luister online nu concerten terug. Het gemis is te groot, dus stel ik me tevreden met online terugkijken. Mijn geheugen vervormt, merk ik vrijdag. Voor het eerst sinds heel lang ben ik even op het grote orgel van de St.Catharinakerk in Utrecht. Een orgel dat ik al sinds 1979 ken en waar ik sinds 1994 regelmatig te vinden ben als registrant. Wat heb ik het gemist, dicht bij de musicus en zijn instrument te zijn, met een hele kleine inspanning van een register bedienen bij te dragen aan iets dat mijn ziel aanraakt. In mijn geheugen is het orgel bescheiden qua klank. De werkelijkheid na al deze maanden in splendid isolation vergaderen op mijn werkkamer is veel voller qua geluid dan ik me kan herinneren. Omhullend, helder, iets waar ik heimwee naar heb gehad zonder dat ik het wist.