Zo ben ik dus al ruim een jaar aan het speuren naar een beeld. Een beeld dat voldoende inhoud heeft qua vorm en volume. Waar ik elke keer iets nieuws in kan zien afhankelijk van mijn stemming. Naast voldoende vorm is de kleur ook belangrijk. Ik wilde graag iets heel donkers.

Deze week liep ik weer eens normaal door de Lange Nieuwstraat. De hele Lange Nieuwstraat. Ik kom er vaker, maar bijna nooit op het eerste deel, gezien vanaf de Korte Nieuwstraat. Ik was wezen lunchen, op maandag, bij de Rechtbank en ging met de koptelefoon op een vergadering al lopend naar huis doen. Via een wat langere weg, die begon met de Lange Nieuwstraat aflopen. In de etalage van Leida van Deutekom springt een beeld me in het oog. Ik bekijk het even, al luisterend naar een introductie op het onderwerp van vandaag in de vergadering. Dan loop ik weer door.

Thuisgekomen vergeet ik het in eerste instantie weer helemaal. Ergens in de loop van de dagen zeg ik het toch tegen de man en vraag hem ook te gaan kijken. Er staan in totaal iets van zes beelden in de etalage, ik vergeet te zeggen welk beeld ik bedoel. De man komt echter later in de week in de lucht in de chat dat hij hetzelfde beeld als ik ook het aankopen waard vind. Mooi is misschien niet het goede woord, wel intrigerend. Daar komt tactiel bij, als hij het gaat ophalen.

Want dat doet hij, als ik hem vrijdag vanaf het werk laat weten dat ik het beeld graag wil bezitten. Het is loodzwaar, met behulp van een fiets als wagen en rustig lopend weet hij ongeschonden met beeld en al thuis te komen. Waar het dus op mij staat te wachten als ik vrijdag uit het werk thuiskom.

Het is van een steensoort uit Zimbabwe. De titel is Gevleugeld en het is stevig, koel, glimmend, glad en dof, ruw, met scherpe randen en zachte rondingen. Zwaar genoeg om niet van de schouw afgeduwd te kunnen worden door katten. Een nieuwe blikvanger.