Te midden van deze weergoden ben ik een van de selecte gasten die de laatste vaart van oom Paul kan bijwonen. Ondanks ruime voorbereidingstijd en vertraging ingecalculeerd krijg ik gedurende de 160 kilometer lange rit steeds meer aanwijzingen dat de reguliere route het uiteindelijk niet gaat worden. De A2 bij Maastricht is dicht, toch een redelijk essentiële weg om deze stad te bereiken. Ervoor staat veel file. Met wat extra hulpbronnen bovenop mijn navigatie, die trouwens heel goed is in deze omstandigheden, besluit ik bij Roosteren de snelweg te verlaten. Op de navigatie zet ik ‘snelwegen vermijden’ aan. Via de achterkant van Nedcar (die van de mini’s) rij ik langs Sittard naar Geleen om dan door Schimmert door een prachtig maar druk Limburgs land naar de A79 te rijden. Dan gaat het vlug en ben ik zo in Maastricht. Desondanks ben ik een kwartier te laat in de Herbenusstraat. Ik spoed mij naar de Cellebroederskapel en vraag al voorzichtig of ik onopvallend kan binnen geraken. Wat blijkt: ik ben niet de laatste. Dus kan ik de zonen/mijn neven van oom Paul eerst nog even begroeten, evenals andere aanwezige familie, voordat de herdenking begint.

Het aanwezige Bignivatorgel wordt bespeeld, er zijn de nodige speeches die recht doen aan hoe ook ik oom Paul herinner. En ook aan hoe ik hem niet ken, als middelbare scholier en student in Leiden. Na het laatste afscheid blijven de familieleden achter in de kapel, totdat ook de allerlaatste familie kan aansluiten. Het was geen sinecure om Maastricht te bereiken, sommigen hadden meer vertraging dan ik. Dan wordt de kist in de auto gezet en zeggen wij hem een laatste vaarwel.

Terug in de kapel is het tijd voor een glas en veel praat. Zo vaak spreken we elkaar niet meer en dit soort gelegenheden zijn dan ook een soort reünie. Met de verschillende tantes, neven en nichten spreken we door het leven en regelen we wat familiezaken.

Net zoals tijdens een aantal uitvaarten van de afgelopen periode. Die van oom Bart was een hele grote reünie, pre-Covid met honderden gasten, op een druilerige novemberdag. Daarvoor denk ik hadden we oom Willem op een veel te hete junidag. Tante Jopie en oom Eugene (Basje, voor de duidelijkheid, niet Dahmen) zijn in zeer besloten kring vaarwelgezegd.

Onderweg naar het zuiden vandaag moest ik ook denken aan de uitvaart van 2002 of zo, in Heerlen, in augustus. Ook zo’n hele warme zomerdag met een hele volle kerk en een kerkhof met weinig bomen. Ook daar was het gezellig na de plechtigheden.

Terug naar huis gaat uiteindelijk iets vlotter, door stevige regenbuien. Een omrijroute is alsnog versperd waardoor ik terug moet en opnieuw begin, maar dan toch echt in de file op de A2. Daarna gaat het vlot en ben ik ongeveer op tijd voor het eten terug thuis.