De dag begon met weekendtas inpakken. Iets later dan bedacht zat ik in de auto. Radio 4 speelde ‘I did it my way’. Voor zeven uur zijn jonge presentatoren aan het werk en Jan had dit bedacht. Via het werk, waar ik de nodige mensen zie en spreek, wandelend of in een vergaderhok, rij ik daarna tijdens de laatste echte vergadering naar Lauwersoog. Ruim op tijd zit ik op de boot, krantjes lezen. Ergens ben ik vergeten te lunchen, aan boord is normaal gezegd catering maar niet in deze tijden. Stom. Met een pubquiz op de (kop)telefoon, de laatste vergadering/gezellig moment met collega’s en bijna ex-collega’s, reis ik vervolgens per bus naar het dorp en check ik in. Inchecken hier betekent dat ik zeg hoe ik heet en dat ik een sleutel krijg. Dat is het. Heerlijk, die informele manier van doen. Ik pak mijn spulletjes uit, pak mijn boodschappentas en -lijstje en ga naar de supermarkt aan de overkant van de straat.

Hier moet ik mezelf weer even heel streng toespreken….met (lekkere) trek boodschappen doen betekent dat er dingen in mijn mandje belanden die niet op mijn lijstje staan. In dit geval kleffe cake, onder anderen. Terug in mijn appartement berg ik de boodschappen op en zet ik thee. Voor bij de kleffe cake. Als de dag ‘begint’ met Frank Sinatra moet er blijkbaar ergens kleffe cake voorbijkomen. Zo werkt mijn onderbewuste denk ik.

Nu is het zaak om mijn tempo van denken, wandelen en doen wat tot rust te brengen. Ik heb twee dagen vrij, een paar boeken bij me, een afspraak met een oud collega om een rondje Schier te gaan wandelen (ik heb mezelf beloofd halverwege af te haken) en veel te slapen. Misschien ga ik ook nog even naar de Vespers bij de monniken om de hoek. Een retraite is tenslotte een retraite.