Het huis is in gereedheid gebracht, de schoonmaakster is nog bezig met afronden, we hebben vers beddengoed op bed gelegd. Eerder in de week is een uitgebreide instructie doorgenomen met de achternicht. Ze heeft ook de sleutels en wat laatste aanwijzingen per whatsapp. Zijne koninklijke hoogheid Charlie en hare keizerlijke hoogheid Leila gaan twee dagen zonder hun vaste personeel doorbrengen. Als laatste handeling zetten we de klok uit, ophijsen van het gewicht staat niet in de overdracht.

Mijn vader heeft zich ondertussen bij ons gemeld. Hij laat de auto voor de deur achter en zijn weekendtas voegt zich bij die van ons in mijn auto. De heren nestelen zich op de achterbank met de voorstoelen ver naar voren. Na het instappen kan mijn voorstoel weer iets terug naar achter want ondanks dat ik een automaat rij, moet ik wel krachtig kunnen remmen indien nodig. Dat is vanmiddag niet nodig, ik rij ons door de nodige files naar Genval in België. Veel files, het is tenslotte vrijdagmiddag. Even over vier uur laten we onszelf binnen op de parkeerplaats en worden we hartelijk welkom geheten door Hanneke, de nicht van mijn vader. Dit hele plan is namelijk op touw gezet om mijn vader bij haar te gaan laten logeren zodat ze uitgebreid kunnen bijpraten. Ze kennen elkaar al meer dan tachtig jaar en er is genoeg bij te kletsen. De tijd rondom begrafenissen in de afgelopen jaren was daar niet genoeg voor.

Na de thee met door Hanneke eigengemaakte appeltaart, vertrekken de man en ik naar Brussel. Opnieuw door de nodige files worstelen wij ons naar Poelaert, waar we de auto achterlaten. We lopen de berg af naar ons hotel. Na het inchecken gaan we naar onze kamer. De man bestelt via de app wat te eten en kan daar een tijd bij aangeven. Dat geeft mij de gelegenheid om snel nog even een rondje te gaan lopen en bij de Spar aan de overkant mijzelf te foerageren (wijn en chocola). Terug op de kamer laat het eten niet lang op zich wachten (burger voor hem, bordje kaas voor mij) en wij deinen rustig uit na een reisdag.

Op zaterdag zijn we op de gebruikelijke tijd wakker. Gelukkig is de Pain Quotidien aan de overkant al om half acht open. We zijn er iets later en genieten van een ontbijtje. Daarna gaan we wandelen, eerst naar de curiosamarkt op het Vossenplein. Ik wijs de man op wat beelden van katachtigen in galeries die ik gisteren heb ontdekt en een schilderij met een kittennest. Op de markt is er curiosa genoeg, ook op dit vroege uur. Daarna lopen we naar het Bozar. In de wat druilerige buitenlucht overleggen we. Er is nog geen gelegenheid in zichtveld open voor koffie. De man wil graag een tentoonstelling zien over genomineerden voor de Mies van den Roheprijs. Ik heb behoefte aan nog wat wandelen en ga de wijk in.

We ontmoeten elkaar een uur later voor het conglomeraat van musea om de hoek. Na een korte rij en kaartjes gekocht te hebben gaan we ons tegoed doen aan veel kunst. Dankzij de introductiecursus Kunstgeschiedenis waar we deze week mee zijn gestart, zien we nu hele andere dingen dan voorheen. Bij de oude meesters heb ik mijzelf ten doel gesteld katten te zien, de man wijst me op een keukentafereel dat de werkplaats van een (zilver)smid moet zijn, we zien veel meer details dan vroeger. Ook kunnen we stijlen beter plaatsen in de tijd. Dat allemaal na 1 hoorcollege van twee uur. Wat moet dit na nog 9 colleges gaan brengen, we moeten in de toekomst maar meer tijd gaan inplannen voor een museumbezoek. Dat gaat uren en uren duren op deze manier. We doen nog een rondje door het Fin-de-Siecle en zijn dan vol in het hoofd, Magritte kan er deze keer niet meer bij. Door een stevige regenbui lopen we terug richting hotel en gaan een quiche eten. Na deze eenvoudige maar lekkere lunch is het tijd om de voeten wat rust te geven, ik doe zelfs nog een middagslaapje rondom een boek lezen.

Voor het diner wandelen we de berg weer op en af naar café Bozar. Daar eet de man opnieuw een burger, ik een bordje pasta met rode wijn. De chocolademousse toe is echt veel te veel voor mij, ik laat een keer wat staan.

Na deze maaltijd lopen we binnendoor naar de concertzaal. Daar genieten we van een mooi programma en toegift.

Ook nu regent het als we ons neus buiten steken, de weg terug naar het hotel is langer en het regent harder. We zijn niet van suiker en smelten niet. Terug in hotel drink ik nog een glas rode wijn en lees een boek uit (Wolf Hall, van de deze week overleden schrijfster Hilary Mantel). Ik ga op zoek naar deel twee, het is intrigerend.

Op zondagochtend ben ik opnieuw op een gewone tijd wakker. Bij binnenkomst van de hotelkamer hebben we de verwarming uitgedaan en het raam open. Ondanks dat ik nu al gewend ben aan deze stadsgeluiden maken ze me toch wakker als ik genoeg geslapen heb. Om zeven uur sta ik buiten en ga ik een uur wandelen. In de stad zijn de cafés gesloten, op straat dolt nog het nodige dronken volk en liggen de thuislozen tegen de kerken aan. Ik laat de Grote Markt snel voor wat het is en loop met de klok mee rond het paleis van de Koning. Het weer is onbewolkt, fris en vooralsnog stralend. Heel anders dan gisteren.

Opnieuw ontbijten we bij le Pain Quotidien. We hebben de tijd. Want het uitchecken gaat heerlijk snel en we gaan daarna bepakt en bezakt richting de auto, nog even een kijkje nemend bij een beeld dat we heel mooi vinden.

Door prachtige lanen rijden we vervolgens terug naar Genval. Daar krijgen we koffie met deze keer zelfgemaakte blauwe bessentaart. Om half twaalf zitten we met pappa en de man weer achterin terug in de auto. Vandaag zijn er geen files en twee uur later zijn we bij ons thuis. De man loopt vast naar binnen en zet de klok weer aan. Precies 48 uur nadat we deze hebben uitgezet zijn we weer thuis. Pappa en ik hevelen zijn bagage en de Belgische chocolade voor mijn moeder over naar zijn auto. Daarna drinken we nog wat en eten een cracker met kaas. Het weekend bij nicht logeren is voorbij, mijn vader rijdt zichzelf terug naar het hoge noorden.

De katjes zijn zich ondertussen komen melden en nestelen zich weer in de routine van ons op het juiste moment het juiste laten doen. Kost een beetje duwen en trekken, ons kats is niet altijd goed genoeg.