Deze week mocht ik een praatje houden in het Dordrechts Museum, waar de tentoonstelling Kunst voor de Kost was. Het praatje was voor relaties en potentiële relaties van mijn werkgever, in aanwezigheid van ook een lid van de RvB. Samen met de verschillende bankers hebben we de aanwezigen tijdens een uitstekende lunch bijgepraat over ons werk en een stukje van de wereld.
Nog een Charlie- en Leila-klaagzang. Ze, het personeel, was niet helemaal lekker het weekend. Het begon nog heel goed, maar halverwege was het gedaan met de pret. Dat betekende dat we meer dan gemiddeld samen in bed hebben doorgebracht. Wij op haar plek, zij op het randje en soms erover…Maar laten we gewoon vooraan beginnen, bij een universum dat luistert naar katjes a.k.a. bruine monsters.
Meneer is weer op vakantie. Gezien de grote van zijn tas is hij wel even weg. Hij had ook nog een rugtas bij zich en de helft van het huishouden. Maar ons niet. Wij blijven gewoon thuis, met verzorging. Zij kent onze routines ook en we houden haar daar strikt aan.
Zij kwam dinsdag thuis van een paar dagen boswerk en elders dan thuis werken. Hij gooide vervolgens op woensdag zijn rugzak op het bed. Deze ging uiteindelijk donderdag pas echt dicht om vervolgens met hem te vertrekken. Wij hadden het daarom deze week vooral met 1 personeelslid te doen. Eerst hij, toen zij.
Uit de bundel ‘een wonder prachtig dier’ lees ik met de dagen mee, een beetje inhalend en vast vooruit kijkend naar de dagen, de gedichten bij de verschillende dagen van januari. Die van 29 januari deel ik graag hier even met, op de vooravond van de verjaardag van Leila.
Het poezenleven gaat niet over rozen. We zijn op vakantie en dat is behelpen. Wij, Charlie en Leila, willen niet reizen. Ergens anders zijn is op zich prima, maar het duurt wel even voordat we gewend zijn. Het bed op dit adres is ook te smal. Hier kunnen we niet lekker met ons allen in slapen. Doen we wel. Dus duwen we vooral hem naar het randje, zodat zij met ons lekker kan dwars liggen.
Deze week mocht ik, de liefste bruine poes alhier, weer een keer op de weegschaal. Het regime werkt, ik weeg weer wat minder. Aanleiding was dat ik door haar uitgebreid opgetild werd om de vogeltjes in de boekenkast te bekijken. Ze glinsteren zo mooi en dichtbij ruiken er een aantal ook heel lekker.
7 augustus
Ze doen het weer. Ze verzetten alle spullen beneden, maken stapels, de vensterbank vol en maken een soort troon voor mij bij de achterdeur in de gang. Ik kan vanaf hier, op de bank gelegen, heerlijk naar alle beweging op het plaatsje buiten kijken. Zij komt zelf via deze deur naar binnen terwijl ik nieuwsgierig zit te kijken, om over de bank, om de stoelen heen zich als een klimaapje naar de andere kant van de gang te begeven. Vier pootjes hebben is soms toch echt wel handig.
17 juni
We hebben de afgelopen twee weken maar een personeelslid gehad. Gerucht gaat dat morgen hij weer thuis gaat zijn. Gelukkig maar, want we hebben kroeltjes te weinig gehad. Alle routines waren anders, we moesten haar nadrukkelijk wijzen op alle taakjes. Wel hebben we het regelmatig voor elkaar gekregen om wat eerder eten te krijgen. Zowel ’s ochtends als ’s avonds. Een soort tropenrooster.
6 juni
Alles is anders. Echt alles. Wij, Charlie en Leila, komen even ons beklag doen. Dit kan toch niet zomaar? Het begon een paar dagen geleden. Een grote koffer werd van boven naar beneden gedragen en stond een nacht in de gang. Leuk om onze nagels aan te scherpen. Daarna verdween zij, alweer, met dat grote zwarte ding waar wij niet graag in meegaan. Vervolgens ging hij ook nog eens weg, met die koffer en onze troon (rugzak). Hij heeft wel nog even gezwaaid naar Charlie, die voor het raam zat.