Tot zover mijn geklaag, want verder is het hier heerlijk. Zoals altijd. Het is driejassenweer. Zondag heb ik een rondje om west gelopen, al snel zonder shawl of muts. Op maandag ben ik na een lange dag werken en twee keer kort naar de bakker lopen om zonder strandkoeken terug te keren, een rondje over de binnendijk gelopen en daarna Klein Zwitserland/Zwarte Duinenpad/Torenbinnenpad tot de vuurtoren en terug over de Badweg. Muts op, muts af. Het avondeten wordt verzorgd door het hotel, een burger met frietjes, salade en een fles wijn. Keurig verzorgd tot in het appartement waar ik zit.

Koningsdag begin ik met uitslapen. Tot half zeven, het is al heel wat in mijn routine. Om daarna te ontbijten met de digitale kranten en sociale media. Als het ontbijt door het hotel wordt geleverd ben ik toe aan mijn midmorning snack met een tweede kopje koffie. Ondertussen lees ik het boek Financiën voor commissarissen en toezichthouders. Stevige kost, nuttig en herkenbaar uit de vele jaren dat ik alweer aansluit bij menig managementteam Finance. Als toekomstig toezichthouder moet ik echter ook actieve kennis hebben op dit onderwerp, dit is een mooi overzicht daarvoor.

Dan ga ik met een boterham in de zak wandelen. Alweer wandelen. Het eiland is ondertussen overspoeld met toeristen met e-bikes, op smalle schelpenpaden. Deze keer sla ik het fietsen daarom maar over, zo hard ga ik niet. Het wandelrondje gaat deze keer over het Torenbinnenpad langs de vuurtoren tot op het strand. Dan rechtsaf, tot de strandopgang bij de Marlijn. Het is hoog water, aflandige wind, helderblauwe hemel. Geen branding om over naar huis te schrijven. Muts op, geen shawl mee. Bij de Marlijn eet ik het meegenomen boterhammetje even op, om daarna terug naar het dorp te lopen. Zonder jas, want veel te warm. Muts is ook weer in de zak verdwenen. Langs de bakker, voor strandkoeken. Die stop ik in de bagage voor de hongerige wolven (familie en mijzelf) terug thuis.

De middag besteed ik lezend, een uurtje extra slapen onder het geluid van de metselaar bij de buren en ik ga vroeg aan de borrel. Een dagje niets moeten, lummelen, tot rust komen, fysiek moe zijn komt zo langzaamaan tot een einde. Tijd om de zaken weer te organiseren, morgen is tenslotte een gewone werkdag. Daarin zal ik de dag beginnen op Schiermonnikoog met een openingsspeech voor de Program Increment en tijdens vergaderingen daarna de boot nemen en naar huis rijden, om de laatste uren werk weer op de vertrouwde werkplek door te brengen.