Ik moest gewoon werken. In de periode van thuiswerken ben ik erg efficiënt geworden met mijn tijd. Ik start om half zeven ’s ochtends, fris na de koffie en ochtendgymnastiek, met het opschonen van mijn mailbox en het plannen van de dag, doornemen of maken van stukken, plannen maken voor de komende periode, vragen stellen aan dezen en genen en administratie bijwerken. Tegen de tijd dat de vergaderingen dan beginnen ben ik bij. Aan het eind van de dag heb ik dan vaak nog een uur totdat het eten op tafel staat (dankzij manlief) om stukken te maken of te lezen en alle opgelopen acties in de vergaderingen te doen of uit te zetten.

Deze week is dat allemaal andere koek. Manlief zorgt nog steeds elke avond voor eten op tafel, zodra ik weer 'thuis' ben. Hij heeft als een volleerd chef mij maandag een boodschappenlijstje meegegeven, waarvan ik slechts 1 ding vergeten was te kopen. Deze week staat verder voor mij in het teken van mensen ontmoeten om samen te wandelen en bij te praten. Dat betekent dat ik naar Leeuwarden, Bedum of Drachten rij, al naar gelang de dag. En op woensdag van Bedum weer door naar Leeuwarden, net zoals donderdag van Drachten naar Leeuwarden. Maar niet eerder dan dat ik vanuit de stilstaande auto een presentatie moet geven voor 150 collega's. Ad hoc. Er viel iemand uit, dus moest ik even invallen. Lang leven dat 'thuiswerken'. Dat kan dus ook vanuit de auto.

Op maandag heb ik 3 wandelbila’s, op dinsdag 7 (dat zijn best veel stapjes), op woensdag 3, op donderdag 2 en op vrijdag geen. Op vrijdag haal ik ook prompt mijn dagquotum stappen niet meer. Want al dat rijden en reizen heeft me een achterstand in de mailbox opgeleverd. Dus zit ik de hele dag in een vergaderhok en vergeet ik zelfs drinken te halen voor mijzelf. De achterstand moet ik ergens in de komende paar dagen maar gaan inhalen, want zo de volgende week in geeft mij geen goed gevoel.