Ook al kan ik je niet zien of aanraken, ik voel dat je bij me bent’, zo omschreef de Franse filosoof en schrijver Gabriel Marcel ooit ‘intimiteit’. Het is het gevoel dat over je heen komt als je echt met iemand of iets samen bent. Inmiddels vraag ik mij af of die stelling nog wel houdbaar is.

Intimiteit heeft een geschiedenis. Er is niet altijd over nagedacht en er is niet overal en altijd op dezelfde manier over nagedacht. Algemeen neemt men aan dat in het Westen intimiteit is bedacht door de eerste christelijke filosofen en theologen. Intimiteit werd door hen begrepen als een soort ruimte in jezelf. Die ruimte ken je niet, maar als je je openstelt voor een ander, dan kan het je overkomen dat je merkt dat hij of zij die ruimte beter kent dan jijzelf.