Daarna word ik helaas gebeld door een zoon van een medewerker. Het altijd ontijdige nieuws van een overlijden overvalt mij en alle collega’s, de rest van de dag ben ik net zoals de familie zaken aan het regelen die nodig zijn bij zo’n overlijden. In het regelmatige contact dat ik met de zoon heb in de loop van de dagen laat hij weten de afleiding van dingen moeten regelen gebruikt om even niet te denken aan het verlies van zijn vader. Dat herken ik, ik doe op mijn manier hetzelfde. Het was zo’n leuke man, de enige echte directeur van onze afdeling (zijn geuzenaam).

Tussen de bedrijven door kom ik uiteindelijk toch aan een deel van de klussen van het lijstje door, ik neem ook het tempo iets langzamer dan de afgelopen 51 weken en dein op deze manier langzaam van een volle dag werken op maandag naar nog maar een paar uur op donderdag. Want er mag ook gewoon kerstbrood gebakken worden, cranberrycompote gaat in een moeite door als ik toch in de keuken bezig ben. Op woensdag komt nog gezellig een collega op twee meter afstand een bakje frietjes mee-eten, op donderdag ga ik even een boterham eten bij een andere collega en aansluitend een uur stevig wandelen met hem en de dalmatiër. Heerlijk door het bos, over de lanen. Op de terugweg breekt de zon even heel stevig door, terug in Utrecht miezert het helaas even. Waarom ik dat weet? Omdat ik naar de kathedraal loop om toetsen vast te houden (Eugene hoort een nieuwe solocarrière aankomen voor mij) terwijl Wouter zich in allerlei bochten achter het koororgel wringt om de juiste pijp te stemmen. Dat lukt dankzij de opstelling niet altijd, de pijp ernaast is maar zo geraakt. Een register neemt dan toch stiekem drie kwartier in beslag. En dat alleen maar omdat de kerk niet verwarmd wordt op deze kerstavond en het tongwerkje op zes graden minder toch echt veel afwijkt van de rest. Voor de paar muzikanten, technici, misdienaren en priesters wordt de kerk niet verwarmd deze kerst.

Na een loopje terug naar huis ruikt het huis heerlijk, manlief heeft zowel gehaktballetjes gemaakt als glühwein. Ik krijg een kop aangereikt en steek nadat ik hierdoor van binnen verwarmd ben de houtkachel aan. Zo glijden we langzaam richting kerst. Ik red het niet eens tot de nachtmis van negen uur, online. Ik ben al vertrokken naar dromenland.