Op de bewuste donderdag eten we voor ons begrip heel vroeg om daarna door een redelijk rustige stad naar het theater te lopen. Ondanks dat er maar ongeveer 30 bezoekers plus wat personeel aanwezig mogen zijn, staan we even in de rij. Ik herken een bekende achter mij, die dankzij een attente vriendin ook een kaart heeft verkregen. Het herkennen gebeurt vooral aan de hand van de stem, want gezichtsherkenning met mondkapjes is niet meer vanzelfsprekend.

De lege zaal roept herinneringen op aan repetities die ik heb bijgewoond. Als ik dan even niets hoef te doen kan ik gaan zitten waar ik wil. Ook nu is er vrijeplaatskeuze, zolang het maar op oneven rijen is en met minstens twee stoelen tussen ons en de volgende. We gaan aan het eind van vak H zitten, zodat ik de concertmeester Shunske Sato goed kan zien. Daar kunnen jassen, dassen en mondkapje af en nestel ik mij

Onder luid applaus dat ook nog aanzwelt als iedereen op het podium buigt, komt het ensemble van vanavond het podium op. Daarna leiden ze ons door een ruim uur heerlijke muziek. Ik geniet, af en toe dwalen mijn gedachten af, ook nu zijn er afleidingen door een hoestend persoon, die negeer ik snel weer. Ik geniet weer verder van een gevarieerd programma met mooie en soms ijle muziek.

Het duurt uiteindelijk een week voordat ik dit blog geschreven heb, elke keer een paar woorden toevoegend. Zo geniet ik extra lang na van even een uurtje live muziek, zeker nu het weer een periode helemaal niet is toegestaan.