Zij, de dame met de heerlijke zachte vesten waarin wij als een kangoeroejong ons kunnen verschuilen, heeft het in haar bol gekregen. Het hele huis moet anders. Het begon met onze dagslaapkamer. Zij noemt dat haar werkkamer, maar we weten allemaal dat ondanks dat zij hier 12 uur per dag naar schermpjes zit te loeren en vaak ook tegen die schermpjes zit te praten, dat het echt onze slaapkamer voor overdag is. We bemoeien ons trouwens regelmatig met die schermpjes. Vooral als er iemand met een mooie stem in zit. Mannen hebben onze voorkeur. Vooral bij mij, Leila. Als we heel moe zijn, willen we er ’s nachts ook een enkele keer op deze kamer slapen. Of als het elders in dit huis stinkt. Zoals afgelopen nacht. Maar eigenlijk slapen we ’s nachts liever op hun slaapkamer. Gewoon, in de grote mand. Zij aan de kant, wij samen de helft. Minstens.

Maar enfin, terug naar haar ideeën over de kamer boven. Het enge apparaat dat zoveel lawaai maakt als ze erop zit (roeimachine) staat nu opgeklapt. Gebruikt ze eigenlijk alleen als ze niet buiten kan wandelen. Dat is niet zo vaak. Ook heeft ze een hele kast weg gehaald en naar de stort gebracht. Inclusief heel veel van wat erin zat. Hoofd leeg, noemt zij dat. Minder spullen. We mochten toch al nooit in die kast. Vonden we altijd wel heel leuk, spelen met allerlei spullen. Oh ja, toen ze de kast weghaalde ontdekte ze heel veel dingetjes die ik, Leila, eronder had gegooid. Zo leuk! Jammer dat dat niet meer kan. Ze heeft nog niet onder de andere kast gekeken. Ligt ook vast nog heel veel.

Daarna ging onze lekkere luie stoel naar de kamer met de grote mand. Kregen we een niet zo lekkere gewone stoel voor terug. Hebben we geprobeerd te gebruiken als circusattribuut. Is niet gelukt, we vielen er vooral vanaf. Maar een paar nachten slapen geleden kwam er opeens een nieuwe luie stoel binnen. Terwijl wij lagen te slapen heeft ze deze beneden helemaal alleen uit een enorme kartonnen doos gehaald. Hadden we leuk mee kunnen spelen, maar helaas, ze had deze al in stukken in de container gegooid. Terwijl de nieuwe stoel boven op zijn zij stond, zodat ze de pootjes eronder kon schroeven, moest ze weer zo nodig tegen een schermpje praten. Dus gingen wij met de schroefjes spelen. We hadden er bijna een paar onder de kast geduwd. Maar ze had ons op tijd door, mopperend over kleine kinderen die nergens vanaf kunnen blijven. In een pauze van het schermpje heeft ze de stoel afgemaakt. Daarna konden wij deze in gebruik nemen als onze troon. Want je dacht toch niet dat zij er zelf op kon gaan zitten. In ieder geval niet zonder ons.

Een nachtje slapen verder werd de onrust erger. Toen begon ze met stinkspul de muren in te smeren. Wij kunnen dan weliswaar geen kleuren zien, maar het verschil tussen zwart en wit zeker wel. Ze maakte twee stukken van muren helemaal zwart. Dat mag toch niet meer in deze tijden? Na een paar uur, terwijl wij een inspectie hadden uitgevoerd, ging ze vervolgens helemaal beneden dat zwart weer overschilderen met iets dat blinkt. Dat kleurtje dat wij zo leuk vinden als de zon erop schijnt. Of als het de vorm heeft dat wij in onze bek kunnen nemen en dan door het huis draven. Ze is wel eens een rond blinkend ding kwijt geweest omdat ik, altijd weer Leila, deze had opgepakt en twee verdiepingen lager had neergelegd. Sindsdien bergt ze haar sierraden heel goed op.

Wij moeten haar, als ze zo bezig is, wel de hele tijd in de gaten houden. Dan komen we niet aan onze uren slaap toe. Terwijl ondertussen van alles op en neer wordt geschoven zodat ze overal goed bij kan.

Enfin, nu is hij nog bezig met enge machines, terwijl zij een ander lawaaiding bedient. Gaat hij opnieuw gaten maken in die stukken die zij ingesmeerd heeft. Had hij net allemaal dicht gemaakt voordat zij begon met smeren. Het klinkt allemaal als veel werk. En waarom? Het heeft alleen maar een ander kleurtje gekregen hiermee. Veel te veel onrust voor onze tere kattenzieltjes. We zijn er moe van.

Bij deze de kamer met onze grote mand, voor en na. Ze hebben ook nog iets geks boven de grote mand gespijkerd. Die andere kamer is nog niet af. Komt wel vandaag, zo te zien.