De afgelopen dagen gierde de wind door de bomen voor mijn werkkamer. Nog vol in het blad zwiepten de taken alle kanten op. Of ze werden gegeseld door striemende regen. Dagenlang buien, soms heel even wat zon. Donderdag uren achter elkaar regen. Zoveel uren dat ik geen gelegenheid kreeg mijn dagelijkse wandeling tijdens een van de vele afspraken af te werken. Gelukkig is de roeimachine er dan nog om de broodnodige beweging te krijgen.

In Den Haag echter was het ondertussen droog. Al bellend met mijn moeder reed ik vroeger dan nodig naar de Hofstad. Daardoor had ik even de tijd om een rondje te lopen rond het Koningsplein, met een stevige stap voor de nodige hartpunten.

Om aansluitend cafe bistro Jules binnen te stappen waar F. op me zat te wachten. Heerlijk, het was alweer even geleden dat zij en ik elkaar hadden gezien. Met een kopje thee kwam ik even bij van een dag werken. Aansluitend konden we zonder de kaart open te slaan bestellen. De serveerster had daarmee twee mogelijkheden: we kwamen voor het verrassingsmenu of voor kaasfondue. Het was de laatste optie, heerlijk geserveerd met goed stokbrood en een plank vol groenten. Al smikkelend hebben we goed bijgepraat en plannen gemaakt voor de nabije en verdere toekomst.

Na de zeer gezellige maaltijd kon ik met 130 km/u weer over de A12 naar huis. Scheelt toch 7 minuten op een uur rijden. Daardoor lag ik alsnog redelijk op tijd in bed.

Op vrijdag had manlief de houtkachel al aan, toen ik al om half zes van het werk beneden kwam. Ook de fles wijn was open. Desondanks ging ik toch eerst maar even een half uur buiten lopen. Met opnieuw een stevige pas en de herfstkou prikkend in de wangen heb ik een rondje om het Wilhelminapark gelopen. Even wat gedachten ordenen en de zinnen verzetten, voordat het weekend kon beginnen. Dan is het genieten van een heerlijk bordje eten met dat glas wijn nog lekkerder.

Op zaterdag hebben we een paar afspraken buiten de deur en zijn voor de lunch weer thuis. Om daarna, terwijl het buiten alweer begint te regenen, samen appeltaart te maken. Hij weegt de ingrediënten af, de keukenmachine maakt er deeg van, ik vlij het in de vorm, hij schilt de appelen. Samen maken we de taart af. Terwijl deze in de oven staat en het hele huis vult met heerlijke geuren ga ik een uurtje slapen. De regen wordt steviger, de geur van verse appeltaart sterker. Dus maar snel weer naar beneden voor thee en een punt. Deze is goed gelukt. Alle appels uit Friesland zijn nu verwerkt, voor de volgende taart zal ik eerst nieuwe gaan halen. Aangezien de houtvoorraad ook wat slinkt door het vele stoken, kan de auto goed vol retour. Zal nodig zijn, omdat ik zo de kachel weer ga aansteken. Het is tenslotte appeltaartweer. Of kachelweer.