Mark Rutte gaf in de persconferentie van 18 augustus aan dat thuiswerken de standaard blijft. Voorlopig. De volgende ochtend krijg ik een persoonlijke terugkoppeling vanuit het Crisis Management Team van mijn werkgever, waarin wordt aangegeven dat zoveel mogelijk thuiswerken voor een langere periode de standaard is geworden. Er wordt gesproken over ten minste tot het eind van het jaar maar zeer waarschijnlijk ook een (groot) deel van volgend jaar.

10% van de kantoorwerkplekken wordt vrijgegeven om op basis van inschrijving gebruik van te maken. Wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Op donderdagochtend zitten de medewerkers die daar graag gebruik van maken en masse klaar om in te schrijven. Ik ook.

Want hoe introvert ik ook ben, hoezeer ik ook een binnenvetter ben en graag weinig (auditieve) afleiding heb bij werken, van alleen maar thuiswerken word ik geen gelukkiger mens. Ook geen leuker mens trouwens. Ik word scherper, sneller geïrriteerd, minder gevoelig voor de argumenten en gevoelens van de ander. Ook zijn de pieken hoger en de dalen dieper. Ik kan me minder makkelijk inleven in de belevingswereld van de ander. Ik heb gezelschap, hoe weinig en klein dan ook, nodig om me aan te spiegelen. Net zoals ik tijd alleen nodig heb om mijn gedachten te ordenen, ideeën te laten rijpen en tot inzichten te komen uit alle informatie die ik krijg. Ook visuele informatie uit interactie met anderen. Zo kan ik rustig ’s avonds in de auto naar huis mij realiseren dat iemand visueel iets anders ‘zei’ dan auditief. Daar kom ik dan nog even op terug de volgende dag.

Dit dipje gaat niet lang duren en is minder diep dan bij de vorige aankondigingen van langer thuiswerken. Nu maar eens nadenken of ik iets wil veranderen aan mijn thuiswerkplek nu ik er langer intensief gebruik van gemaakt wordt. Een plek bijvoorbeeld voor een kat die geaaid wil worden terwijl ik ook nog toegang tot mijn toetsenbord hou, bijvoorbeeld. Wordt vervolgd.