In het bos van mijn ouders liggen twee poelen. De eerste is ergens rond 1964 gegraven als zwemvijver. Een zoon van de familie die destijds het huis als vakantiewoning gebruikte was recentelijk nog ter plaatse. De tweede poel verderop moet door de vorige eigenaar zijn uitgegraven. Twee weken geleden zijn we, mijn ouders en ik, in de eerste poel aan de slag gegaan om het steeds verder oprukkende gras en pitrus maar eens te verwijderen. Ik in een waadpak zodat ik diep kan staan. Uiteindelijk blijkt het met de hand eruit trekken de beste manier. Het lijkt een beetje op rijst planten, maar dan omgekeerd.

Dit weekend staat het water wat hoger door de regen van de afgelopen week. De hopen langs de kant liggen er nog. Mijn oudste broer is er om te helpen, hij rijdt met de kruiwagens af en aan, ik haal het laatste gras en pitrus uit de poel, mijn vader maakt de kanten schoon.

Na een uur en een regenbui verder is de poel goed genoeg schoon voor nu. We verhuizen met alle spullen naar de tweede poel. Daar is het riet dat te veel ruimte in beslag neemt. Opnieuw ga ik het water in, het pak staat toe dat ik ongeveer tot een 1,5 meter kan, maar ik blijf veilig aan de kant. Ook nu probeer ik zoveel mogelijk met mijn handen de pollen riet te ontwortelen en op de kant te krijgen. Riet is stug, scherp en de kluit onder water groot. De kikkers springen richting een veilig heenkomen, ik zak weg in de modder, val bijna achterover als er toch een kluit meegeeft. Een paar kruiwagens vol verder zijn we slechts een paar meter opgeschoten. De dazen en muggen hebben het ondertussen op me belust, ondanks dat ik nat ben en vol modder zit, steken ze. Ik hou het voor gezien, mijn handen zitten vol splinters en sneetjes. Tijd om terug te gaan, gereedschap en mijzelf onder de kraan af te spoelen. Volgende keer weer verder.