Op het werk was het reuze gezellig met de nodige vergaderingen, wandelbila’s, een offsite. Ook hadden we een uitstekend diner bij Noble als team, mede omdat we afscheid gaan nemen van onze Belgische collega. Met een persoonlijke noot en klein cadeautje hebben we dat gedaan, terwijl we ons de vijf gangen en bijbehorende wijnen goed hebben laten smaken. Prima plek voor een zakelijke gelegenheid.

Eerder in de week was ik aangeschoven bij vriend Hans K. voor het diner. Hij serveerde ons meloen met rauwe ham, daarna kaasfondue en tenslotte een heerlijk yoghurttoetje met fruit uit. Ook dat was genieten.

Op de vrijdag ga ik niet traditiegetrouw werken in Amsterdam. Ik ben eens in de zoveel maanden de gastvrouw van een intercollegiaal overleg van Chief Data Officers van een aantal banken. Ik voer de titel zelf niet, maar ben het wel bij mijn werkgever. Vervolgens heb ik heel veel ad hoc overlegjes, waardoor ik uiteindelijk direct door kan naar Laren, waar Bas klaar zit voor een flinke repetitie in de St. Jansbasiliek. We werken stug door het programma heen, dat ik al een paar keer op Spotify heb laten langskomen zodat mijn oren gewend zijn aan de klanken. Bij het hernemen van de laatste pagina van het laatste stuk hoor ik een vreemde knal in het orgel en valt de lucht weg. Bas gaat op onderzoek uit en ontdekt het euvel. Om dat te verhelpen heeft hij mij niet nodig, dus ik ga snel naar huis voor boodschappen doen, rondje lopen en met de man de eerste week van het nieuwe seizoen Dagelijkse Kost bekijken.

We zijn ondertussen ook, als ik ’s avonds thuis ben, aan het bouwen aan een nieuw Legoproject.

Op zaterdag ga ik voor het eerst in hele lange tijd alleen naar mijn ouders. Broer en zus hebben straatfeest, dus ik mag me alleen aan de klussen weiden. Het gaat om het schilderen van de schutting. Dat doe ik in de volle zon, wat minder handig is want de verf trekt wat blazen, die ik er weer uitstrijk. Ik neem ook de poort nog even mee. Tijdens het rustuur van mijn ouders verf ik twee zijden van de loods in het bos en bosmaaier ik nog de nodige paden. Terug op het erf zaag ik nog wat in de weg staande boompjes om met de handzaag, het is zo weinig werk dat ik daar de zaagbroek niet voor uit de kast wil halen. Ondertussen verzamel ik afgevallen hazelnoten, pluk ik een paar appels en praat ik uitgebreid bij met de oudjes. Want dat is wel wat het ondertussen is. Toen ze bijna tien jaar geleden aan dit avontuur begonnen waren ze veel fitter dan nu.

Na het eten stap ik weer in de auto naar huis, waar de katjes braaf op de man hebben gepast.

Op zondag bedenken we te laat dat we wel uit lunchen willen. Wat blijkt, een favoriete tent op de Utrechtseweg is niet meer open op zondag en een andere favoriet, Vroeg in Bunnik, zit helemaal vol. Dus gaan we gewoon naar Anne&Max voor een tosti. Dat geeft wel weer de gelegenheid om het Legoproject af te maken. We hebben de nodige uren samen zitten bouwen, alles werkt en doet het.

De nieuwe week begint met wat tegenslag. Onze schoonmaakster is ziek. Ondanks dat de bovenverdieping mijn domein is en ik die nu toevallig net redelijk had opgeruimd en uitgebreid had schoongemaakt het weekend, is de rest van het huis echt wel toe aan een stofdoek etcetera. Dus ik spoed mij aan het einde van de werkdag naar huis om rondom het eten koken en gezellig samen eten het nodige te doen. Gelukkig had de man een ovengerecht bedacht, waardoor ik mijn handen redelijk vrij heb om te zuigen, dweilen, sanitair te schrobben en katjes te verjagen met alles wat ik doe. Uiteindelijk gooi ik nog de vuilniszak die klaarstaat weg en is mijn takenlijstje voor vandaag afgerond.

De verschillende teams op het werk hebben dierennamen, er zijn ook de nodige knuffels voor aangschaft

Verdeeld over de andere reguliere werkdagen heb ik een hackathon georganiseerd voor mijn afdeling. Die begint helaas met de NS die weer eens roet in het eten gooit, waardoor we de helft van de lunch afbellen en de opening hybride doen. Een aantal collega’s gaat het gewoon niet redden om ons fysiek te bereiken. Op woensdag gaat dat gelukkig een stuk beter en is ook een aantal zieken weer beter. Daarmee is het een gezellige bedoening, want het gebeurt maar een keer per jaar dat al mijn medewerkers samenwerken op dezelfde locatie, en dat is deze. Bij andere gelegenheden zijn we vaak wel samen, maar in vergadering en dat is toch anders. Terwijl ik op verschillende knopjes druk voor autorisaties is er voldoende tijd om elkaar te ontmoeten en het ook over andere zaken te hebben. Waar ik op alle locaties kom en daardoor iedereen regelmatig zie, zien de medewerkers vooral hun directe teamcollega’s en de rest minder.

Terwijl zij mooie dingen bouwen om ons eigen werk makkelijker te maken, zet ik nog een bos bloemen van lego in elkaar. Verdeeld over de drie dagen lukt het me net, tussen de vergaderingen en het schrijven van stukken door.

Dankzij de intensiteit van het samenwerken ben ik wel redelijk vermoeid en ben ik op woensdag blij dat ik gekozen heb voor thuis eten met de man. Op het werk is er veel gezelligheid en hilariteit met schilder- en tekenoefeningen en daarna gezamenlijk pizza eten. Na het eten download ik de nieuwe Dan Brown die is uitgekomen en verstop ik mij achter de iPad voor de eerste spannende bladzijden.

Op donderdag heb ik na de dag werken, koken, boodschappen doen nog gezellig verjaardagsbezoek. Ja, het is bijna half september maar soms gaat dat zo met verjaardagen in augustus. Ik krijg een prachtig boek om doordachter naar kunst te kunnen gaan kijken. Ook nemen we de concertplanning voor de komende maanden door en werk ik mijn agenda bij.

Op vrijdag maak ik een lijstje wat ik qua werk gedaan wil krijgen voor maandagochtend en begin aan het doorworstelen van mijn mailbox. Nu hou ik die best behoorlijk bij, maar soms is puinruimen toch even nodig. Vervolgens haal ik de nodige pillen op voor de man en doe wat boodschappen. Ik zit net in de auto als Bas vraagt of we later kunnen beginnen aan de generale repetitie in Laren. Natuurlijk is dat goed, ik rij gewoon door en ga een rondje door Laren wandelen. Zo zie ik weer eens een andere omgeving. We repeteren uiteindelijk ons door het hele programma heen, ondanks dat we beloofd hadden alleen de moeilijke stukken te doen. Bas heeft met behulp van aanwijzingen het euvel van de schuif/ophang/overbrenging opgelost met een nylon draad. Aansluitend gaan we stemmen. Daar nemen we ruim een uur voor, de Bes van de hobo wil niet in het gareel komen. Moet toch. Ook de andere tongwerken lopen we helemaal na in een gelukkig rustige kerk.

Terug thuis neem ik mijn lunch mee naar de werkkamer en werk ik de rest van mijn lijstje af. Althans, op 1 dossier na, dat doe ik zondag. Daarna ga ik nog even een wandeling maken die mij naar de boekwinkel brengt voor de nieuwe McEwan, die kan maar mooi op de stapel nog te lezen boeken komen te liggen. Tenslotte ronden de man en ik de dag samen af met frietjes van de Pieper die ik ga halen op zijn fiets. We bespreken ondertussen wat bevindingen die hij heeft verwoord in zijn dagelijkse Substack.

Op zaterdag heb ik concertdag, dus begin ik met uitgebreid sporten, wandelen naar de bakker, nog even een rondje andere boodschappen halen. Vervolgens ga ik het even rustig aandoen. Om twaalf uur rij ik met een boterham in de hand naar Laren, waar ik in het einde van een boeiende lezing van Ronald van Baekel val. Daarna mag ik nog even met de iPad van Bas in de hand door de muziek bladeren. Dat helpt onvoldoende, zonder een toets aangeraakt te hebben beginnen we na de inleiding door Bas zelf om tien over een met het concert. In het eerste stuk maken we daardoor allebei hoorbare fouten. We komen er gelukkig daarna beter in waardoor we een mooi muzikaal beeld kunnen neerzetten van de toch ook niet geheel vanzelfsprekend in het oor liggen Franse muziek met Andriessen als Nederlandse toets. Het concert eindigt met een verdiend applaus, terwijl buiten het noodweer losbarst. Aangezien de aanhangschare van Bas uitgebreid wil napraten, vertrek ik stilletjes voor een spannende rit naar huis door onweer en slagregens.

De rest van de zaterdag breng ik door in mijn boeken en stook ik voor het eerst de houtkachel. Het weer is omgeslagen en dat voel ik in mijn botten. Gelukkig staat voor zondag suddervlees op het menu. Dat draagt bij aan de levensvreugde, de hele dag in de geuren van pruttelende pan doorbrengen. Alhoewel, mijn programma brengt me misschien ook wel veel buitenshuis (golftraining, lunchen bij Vroeg, misschien toch nog even naar de film). Daarover meer in een volgend blog.