Het redigeren van teksten vraagt een andere leestechniek. Sinds ik tussen 2002 en 2004 talloze rapporten heb mogen redigeren, kan ik geen krant meer openslaan zonder dubbele spaties, d/t-fouten of andere onvolkomenheden te zien. Een memo die mij wordt aangeleverd die bol staat van visuele en inhoudelijke ellende pas ik eerst aan voordat ik deze echt ga lezen, anders kom ik daar niet toe.

Boeken lezen gaat in het algemeen beter, daar is iemand bezig geweest om de schrijver te vervolmaken. Sinds een aantal jaren doe ik dat ook. Voor Bert (www.clinchandhill.com). Bert schrijft spannende boeken. Hele spannende boeken. Ik ben aan dit stukje tijdbesteding gekomen omdat ik bij zijn eerste gepubliceerde boek, Kursk, een opmerking had over het gebruik van namen. Toen zei hij dat ik voortaan ook wel mee kon komen lezen voordat het boek wordt uitgebracht en mijn input kon geven. Zo gezegd, zo gedaan.

Bij de eerste paar boeken kreeg ik 10 hoofdstukken per keer aangeleverd. Elk hoofdstuk had wel een eigen cliffhanger. Dan weken of soms maanden moeten wachten tot de volgende 10 hoofdstukken geleverd werden, kon tergend zijn. Ik had bij de eerste boeken ook nog wel opmerkingen over de verhaallijn. Tegenwoordig krijg ik grotere delen in een keer aangeleverd. Meestal lees ik het verhaal eerst, zo spannend zijn deze boeken en maak ik alleen wat kleine aantekeningen bij interpunctie. De verhaallijn bemoei ik me niet meer mee, die staat behoorlijk strak. Daarna ga ik er met de stofkam doorheen om alle puntjes en vooral open- en sluitquotes van conversaties de juiste kant op te krijgen. Want zo lezen betekent dat ik de inhoud niet meer opneem. Redigeren is tenslotte een andere manier van lezen. Het allerleukste aan redigeren is boeken lezen voordat ze uit zijn. Een verhaal kennen voordat het grote publiek dit krijgt.