De zondag na de verschoven Koningsdag ga ik een rondje lopen door Utrecht Oost. Het is heerlijk weer en de glasbak vanuit de verschillende feesten is alweer grotendeels opgeruimd. ’s Middags ga ik met mijn oudste broer naar TivoliVredenburg. Het Noord Nederlands Orkest speelt Shostakovich’s Leningrad, waar ik met tranen naar luister. Niet vanwege de kwaliteit van het orkest. Dat is goed genoeg en ook weer niet overdreven uitstekend. Wel vanwege de zeggingskracht en het verhaal van de muziek.

Op maandag is het een gewone werkdag. Maar ik vind eerst een lange snorhaar, vlak voor mijn fitnessmatje. Omdat het meivakantie is zijn er wat reguliere vergaderingen uitgevallen. Dat geeft mij ruimte om met Hans K. in 's-Hertogenbosch te gaan lunchen. Hij komt de dagen door na het overlijden van zijn vrouw en vindt het af en toe ook prettig om de deur uit te moeten. Zoals voor deze lunch. ’s Avonds tref ik de man thuis aan met een formulier in de hand. Hij mag bloed gaan laten prikken. Geen idee waarom, maar soms stellen we geen vragen. Dus dinsdagochtend vroeg doen we een ritje en loopje UMC. De waardes (PSA en testosteron) zijn prima, wij hadden hier ook geen afwijking verwacht. Op dinsdagavond blijkt dat er iets fout is gegaan. Waarschijnlijk een andere patiënt moet alsnog bloed gaan prikken, de man zou een e-consult van de Radioloog moeten hebben gehad. Dat wordt alsnog doorgesproken, waarbij er een doorverwijzing gaat komen naar een longarts. Ondertussen handelt de huisarts adequaat met ook overleg met de Radioloog en aanvullende antibiotica. Die ga ik donderdag aan het eind van een drukke dag halen bij de apotheek. De man kwakkelt namelijk ondanks de best hoge dosis prednison als schor zeehondje met wat verhoging door.

Op vrijdag is hij goed genoeg om de oudste kleindochter te ontvangen voor haar verjaardag en met haar tompouces te eten. Later gaat hij nog even om de hoek koffiedrinken met een vriendin. Daarna is hij bekaf. Ik heb een ander programma vandaag. Na het constateren en tijdelijk verhelpen van een hanger op een orgel door de organist hebben we nog een paar momenten om even te kijken naar wat registraties. Als later op de middag het bericht komt dat de orgelbouwer is geweest en het probleem goed heeft opgelost, is dat toch een opluchting. Ik sta dan ondertussen slecht geconcentreerd op een golfbaan in Welderen ballen van links naar rechts te slaan. Met vriend Bert praat ik wel gezellig bij. Thuis schuiven we een pizza in de oven, ik ben laat vandaag en heb geen puf om te koken.

De zaterdag bestaat uit huishouden doen en de Camelia Japonica een meter inkorten. Dat betekent op de lange ladder staan en met de uitschuifbare snoeischaar die ik bij mij ouders geleend heb, precies overal bij kunnen. De kettingzaag is niet nodig.

Zondagochtend probeer ik rustig aan te doen, desondanks sport ik wat en doe ik de nodige stapjes. Na koffie met de dochters van Hans, die even bij ons landen voordat ze gaan shoppen, loop ik door een paar regeldruppels naar de Aloysiuskerk voor repetitie. Eerst even met de organist, daarna ook met koor en solisten. We werken stug door, veranderen hier en daar wat in de registraties. Ik blijf bij het orgel, ook in de pauze en neem de laatste zaken door. Het koor komt in grote stilte op, het concert is in het kader van deze dag om de doden te herdenken. We beginnen met een prachtig uitgevoerd Ave Maria van Mozart. Daarna komt het requiem van dezelfde componist. We zitten er lekker in en maken mooie muziek, ik weet een aantal registraties goed te timen en de organist speelt de meest moeilijke loopjes alsof het niets is. Maar dan is het helaas toch mis, dezelfde noot in het pedaal blijft opnieuw hangen. Er zit niets anders op dan na wat onopgemerkt proberen uiteindelijk zonder pedaal door te spelen. We balen hier behoorlijk van en het is toch ook echt anders na alle voorbereidingen. Ik zet mijn verstand weer op nul tijdens een onderbreking vanwege voordrachten tussendoor en ga daarna stoïcijns door met net anders registreren alsof er niets aan de hand is. De concentratie is echter wat minder door al het gedoe. Niemand uit het publiek en zelfs koor of dirigent Dirk-Jan Horringa heeft niets gemerkt. Wij wel.

Door een sombere stad loop ik na het concert naar huis.

Tussen alle bedrijen door bouwen we rustig door aan de lego.

Op maandag ben ik vrij want het is een lustrumjaar. Dus ga ik wat werken en daarna een lunch voorbereiden. De nichten uit Oude Niedorp komen namelijk dus probeer ik er iets feestelijks van te maken. Ze hebben lego meegenomen in de vorm van een bos bloemen, wat superlief is. Wij zijn bijna klaar met het nieuwe project, een grote Mercedestruck met kraan en kiepbak, dus het komt super uit. De man is ondertussen iets aan het opknappen met alle medicijnen en we lego-en nog steeds na het avondeten rustig een uur of soms twee.

Op dinsdag begint de dag met thuiswerken. Daarna rij ik de man naar een reguliere cardio-controle. Zijn cardioloog is verhuisd van Amsterdam naar Bilthoven, dus dat scheelt aanzienlijk in de reistijd. Terwijl hij alles laat doormeten, loop ik een rondje over het prachtige terrein, ook langs de kliniek waar mijn zus werkt. Nadat ik de man weer goedgekeurd voor een jaar, tenminste als het zijn hart betreft, thuis af heb gezet, ga ik naar Amsterdam voor de nodige ontmoetingen. Het past allemaal precies. Ook de woensdag en de donderdag zijn druk, ik ren van de ene vergadering naar de andere. Men heeft gewoon de vijf normale werkdagen in de vier resterende gepropt deze week. Dat betekent dat ik zelfs op vrijdagochtend nog de nodige vergaderingen af te handelen heb. Tussendoor maak ik het grote plan af waar ik de afgelopen weken aan heb gewerkt en alle achterliggende documenten en stuur die uit voor de eerste beoordelingen. Tevens overleg ik vanuit fonds Roos nog over een aankomende CD en alle bijzonderheden daaromtrent. Ook maak ik nog een bedrag over namens Fonds Roos naar een koor. Het is een productieve week zo, die ik afsluit met de huishoudelijke taken van wassen en boodschappen doen. Ik vind een lange snorhaar voor de wasmachine. Ik trakteer mezelf na dit alles op een meditatieve wandeling door de stad. De zon straalt heerlijk en ik doe weer wat energie op.

We staan een keer op de allereerste rij voor de Ketelbrug. Ik heb nooit haast in de auto.

Zaterdag is een vertrouwde dag met broer en zus naar Friesland. Daar brengen we de dag in de buitenlucht door, al keuvelend met onze ouders. Tijdens hun rustuur weten we nog het nodige boswerk te verrichten, inclusief het uit een eik vissen van een afgebroken top van een grove den. Verder hark ik, alweer meditatief en het leven overdenkend, de paden en ontdoe ze van dennenappels. Aangezien mijn moeder een ondertussen zeer hardnekkige en zeer pijnlijke blessure aan haar arm heeft, mag ik het haar van mijn vader fatsoeneren. Dat is eenvoudig gezegd er een tondeuse overheen halen op de juiste stand, maar omdat het bijna een jaar niet gedaan is, is het iets meer werk dan het nu lijkt. Gefatsoeneerd van alle lange manen kan hij over twee weken zijn 88^ste verjaardag gaan vieren. Verder fatsoeneren we het erf nog wat. Het is vooral heel veel groen, alle bomen, struiken, grassen en onkruiden zijn omhooggeschoten en uitgelopen. We besluiten de dag voor het Boshuis aan de grote tafel met een bord asperges. Daarna rijdt mijn zus ons terug.

Zomaar....in het profiel van mijn laars een bloemetje

Op zondag heb ik een rustdag. Daarbij vind ik een snorhaar tussen het wasgoed, dat is geluk hebben. Ondanks de rustdag loop ik een ochtendrondje door de stad met heerlijke muziek op de koptelefoon, eerst een Engelse Evensong vanuit de BBC en daarna live een kerkdienst.

Gewoon om de hoek. Had net zo goed Italië kunnen zijn geweest.

Verder gaan de man en ik even lunchen. Zijn conditie tijdens de wandeling valt me niet mee en is ook gewoon wat het is. Zolang hij ervan geniet, gaan we door. Ik besluit de dag met eten voor vandaag en later in de week voorbereiden en ik ga naar de kapper. Zo’n dag. Oh ja, en ik maak de legobloemetjes af.