Er ontvallen mij mensen waar ik geen afscheid van kan nemen. Althans, niet op de manier waarop het ritueel gebruikelijk was. Een condoleance, begrafenis of crematie bezoeken is niet zomaar, het rond een boek van een leven af. Ook is zo’n gelegenheid vaak een moment om herinneringen op te halen en beelden met elkaar te delen.

Mensen in mijn omgeving die zijn gaan hemelen zonder deze rituelen zijn ondertussen niet meer op een hand te tellen. Sommigen oud genoeg en het lichaam of de geest toe om het aardse te verruilen voor wat daarna is. Maar een enkeling ook niet. Zo stond ik dan bij de eerste gelegenheid waar ik wel weer heen mocht op een condoleance van een kind dat ik niet gekend heb. Zo jong was het gestorven. Op basis van de woorden van de ouders hierbij een klein gedichtje.

Bedankt dat je bent gekomen, bedankt dat je er was

Een blijk van medeleven, een bericht om na te lezen was alles wat ik voor je had

Op een boerenerf, schelpenpad rondom het huis

Weiland vol geparkeerde auto’s, groepen mensen in grote cirkels

Een kind verliezen past geen enkel moment in een mensenleven

Bedankt dat je bent gekomen, bedankt dat je er was