Op woensdag werk ik een paar uur geconcentreerd. Daarna mag ik met de man naar de afdeling Radiologie van het UMC. Die zit naast de spoedeisende hulp, inclusief eigen parkeergelegenheid. We blijken er een paar uur bezig gehouden te gaan worden. Na (eindelijk) erkenning van de pijn en mogelijke ellende in de vorm van een dwarslaesie worden we uitgebreid bijgepraat over de behandeling die eraan gaat komen. De heren specialisten Verlaan en Eppinga nemen de tijd voor ons. Vervolgens kunnen we door naar de intake anesthesie (ja ja, specialist nummer 14). Maar eerst natuurlijk even hartfilmpje maken en zo. Zo zijn we zomaar vier uur verder, hebben allerlei formulieren ingevuld, onderzoeken gehad en gaat er het nodige in gang gezet worden.

Er valt een last van onze schouders, want op korte termijn gaat er actie komen die de eerste problematiek van pijn gaat verlichten of mogelijk verhelpen en verlamming voorkomen. Dat maakt het uitzicht weer echt anders. Terug thuis gaat de man de omgeving informeren met onder andere de volgende informatie (als je meer wil weten):

https://www.umcutrecht.nl/nieuws/beurs-voor-nieuwe-behandeling-werveluitzaaiingen

https://www.umcutrecht.nl/nieuws/orthopedie-en-radiotherapie-slaan-handen-ineen

https://www.umcutrecht.nl/nl/over-ons/nieuws/details/vrijdagmiddagpatient

en ik weer aan het werk. Kort na vijf uur komen vrienden borrelen en praten we heerlijk bij over heel verschillende zaken. Het leven bestaat niet alleen uit ziek zijn of pijn hebben.

Op donderdag ga ik in Amsterdam werken. Met een aantal collega’s werken we hard door aan het informatieverzoek van een toezichthouder. Ik ga weer op tijd terug naar huis, want de oudste kleindochter komt gezellig eten. Ik loop nog een paar extra stappen voor de laatste boodschappen, waaronder diepvrieserwtjes. Die ik vervolgens vergeet in het eten te stoppen. Het smaakt desondanks prima en het is gezellig.

Ook op vrijdag ga ik in Amsterdam werken. In de ochtend hebben we een paar uur om alle documenten in de juiste mappen en vorm te krijgen. Ik werk hier stug aan door, zodat ik nog even een rondje kan gaan wandelen. We hebben ’s middags namelijk een interviewtraining hoe we met medewerkers van de toezichthouder praten. We zijn eerlijk en vertellen waar ze naar vragen. We hebben geen mening over zaken waar we niet de deskundige voor zijn. En dankzij de oefening worden we even echt in de situatie gedwongen in een extreme situatie, zodat de stress omhoog gaat. Echt goed oefenen dus. Mijn collega’s die dit hebben voorbereid hebben het goed gedaan! Terug thuis heb ik nog de laatste vergadering met een van de leden van de RvB over dit geheel en kan ik aansluitend het laatste document afmaken en alles uploaden. We zijn daarmee ruim voor de deadline en met een hoge kwaliteit. Daar hou ik erg van, zeker als het gaat om interactie met de toezichthouder.

Charlie doet met van alles mee....

Moe en voldaan ga ik vervolgens in de huiskamer genieten van een brandende houtkachel, een glaasje wijn en een hapje eten. Het wordt niet laat, ik slaap al om acht uur.

De zaterdagochtend vroeg bestaat uit rondje wandelen, croissantjes halen bij de bakker, vervolgens boodschappen doen bij de AH en stipt om half negen bij de slager lekkere leverworst halen. Zo kan ik even later de auto in, want ik heb een regulier weekend bij mijn ouders. We praten uitgebreid bij, wandelen met de grote honden en daarna ga ik aan de slag met bladeren blazen en bijeen harken. Ik begin met het blazen op het terrein en ben daar net mee klaar als het alweer lunchtijd is. Na de lunch ga ik harken en wegbrengen. Daarmee kom ik mooi aan mijn quotum stappen voor vandaag (en meer). Ook zet ik natuurlijk het nodige aan hout in de auto. De kachel thuis wil wat nieuwe voorraad. Na het rustuur van mijn ouders ga ik nog even een uurtje paden schoonblazen in het bos. Dan is het alweer tijd voor een borrel en een hapje eten. Ik lig opnieuw om acht uur in bed en ben toe aan wat uren slapen. Helaas betaalt zich dat niet uit in extra slapen, ik ben op tijd alweer wakker. Dat komt mede omdat ik door mijn rug ben gegaan. Liggen gaat op zich pijnvrij, maar draaien niet. Pijnstillers zijn er goed voor.

En passant rij ik de eerste 10k in deze auto

Zondagochtend ga ik na een cracker met Nutella en koffie wandelen op de hei. Na nog een wandeling met de grote honden door het bos en een kop koffie met mijn ouders ga ik weer op huis aan. De man heeft dan al bezoek gehad van familie. We lunchen samen. Ik verwijder nog wat bladeren van ons balkonnetje boven de voordeur. Bij de thee sluit mijn zus aan voor overleg over pijnmedicatie. Dat is tenslotte haar vakgebied. Vervolgens steken we de houtkachel weer aan en kook ik iets uitgebreider dan anders. Gehaktballetjes, dat had de man bedacht voor vanavond.

De maandag loopt weer anders dan gepland. Wel gepland is dat ik begin met thuiswerken. Een van de afspraken in het ziekenhuis voor een scan wordt naar wat later gezet, wat prima uitkomt. Anders hadden we een paar uur tussen de verschillende onderzoeken in gehad, nu is het slechts 1,5 uur. Dus na de lunch pak ik de werktas en breng de man naar opnieuw Radiologie. Daar kan ik niet parkeren, dus ik rij om naar de reguliere bezoekersparkeerplaats. Dat is prima, want de onderzoeken zijn in de buurt van wachtkamer D, wat dichter bij de hoofdingang is dan bij de ingang van Radiologie. Daar brengen we de tijd tussentijds door met werken (ik) en filmpjes kijken (hij) om de misselijkheid en de pijn te vergeten. De man kan niet liggen in zijn huidige conditie en drie keer raden wat hij moet tijdens de onderzoeken…..precies…..liggen. Het is voor een goed doel, denken we maar.

Ergens op deze foto kantoor, met daarachter de St. Jan

Dinsdag is weer een andere dag. Terwijl de man probeert uit te zoeken wanneer de operatie gaat plaatsvinden, ben ik aan het werk in Amsterdam. De medewerkers van de afdeling en de business unit hebben ook recht op een afgewogen beoordeling en dat kost het nodige aan afstemming. We zijn op tijd klaar, dus ik kan weer voor het eten opwarmen thuis zijn. Woensdag werk ik bijna de hele dag in het altijd maar deze dag vooral mistige ’s-Hertogenbosch. Desondanks probeer ik wat stappen te zetten en veel mensen te spreken. Dat lukt goed. Aan het eind van de dag ga ik nog even naar de apotheek voor, je raad het al, wat extra opiaten en een actuele medicijnlijst. Want de kogel is door de kerk, de man gaat opgenomen worden.

De man eet op donderdag vlak voordat hij naar het ziekenhuis gaat.....een boterham met hagelslag. Het is opeens een zoetekauw.

Dat is het zwaartepunt van de donderdag. Maar eerst ga ik even werken in Amsterdam. Terug thuis is het vooral de tijd doorkomen voordat we naar het ziekenhuis gaan. Man krijgt even wat aanvullende pillen en daarna wordt hij bestraald. Of in ieder geval 1 wervel dan. Na een kopje thee lopen we gearmd naar ongeveer de andere kant van het ziekenhuis. Ik heb nog niet uit het raam gekeken maar hemelsbreed kan het ziekenhuis bijna niet breder zijn dan dit. Hij wordt door Dimitri van harte welkom geheten op afdeling D4West, kamer 31. Na de reguliere intake inclusief paar buisjes bloed mag hij zich lekker installeren. De chirurg, Jasper van Tiel, komt ook nog even langs om het geheel door te nemen en ook wat hij gaat doen als/dan/omdat. Transparant verhaal. Vlotte jonge man, op loafers. Je weet wel. Type chirurg. Boort en schroeft liever dan dat hij persé de tijd neemt voor praten. Als hij dat nu goed doet, ben ik tevreden. Na nog wat gesprekken links en rechts en vooral het overdragen van de wilsverklaring van de man aan het verplegend personeel, laat ik hen rustig achter. Ik doe er vervolgens met de auto langer over om thuis te komen door de spits dan als ik was gaan lopen, maar ook nu roept het werk nog even om wat belletjes, dus ik vermaak mij prima. De katten hebben het huis op stelten gezet in de paar uur dat we er niet waren en ik schrijf het blog af.