Volgend op het vorige blog begint dit blog op dinsdag. De man wordt gebeld en na wat aandringen kan hij ’s middags terecht bij de Uroloog. Deze dokter Van Dalen neemt uitgebreid de tijd om met de patiënt te spreken, het dossier op orde te maken en het vervolgtraject in grote lijnen door te spreken. Ook vindt er nog aanvullend bloedonderzoek plaats om een aantal waardes te bepalen en wordt er wat gesleuteld aan de pijnmedicatie. Ik ben zelf de ochtend lekker aan het werk geweest achter mijn laptopje of al wandelend mijn gedachten ordenend.

Ook op woensdag mogen we weer gezellig samen naar het ziekenhuis. We beginnen de weg goed te kennen. Deze keer ben ik ’s ochtends in Amsterdam wezen werken, samen met een aantal collega’s. Het is toch makkelijker om al pratend tegen elkaar wat zaken af te handelen, mails te schrijven en uit te sturen en ondertussen steeds meer mensen erbij te betrekken. Het projectje met de toezichthouder van de komende weken begint vorm te krijgen.

In het ziekenhuis begint een hele aardige arts in opleiding, of assistent bij orthopedie, van voren af aan. Ik verlies mijn geduld, zeker ook omdat de man pijn heeft. Uitkomst van het lichamelijke onderzoek is dat we toch maar even weer een röntgenfoto mogen gaan laten maken. Terug laat de assistent ons ruim wachten. De orthopeed heeft dit in de gaten en gaat overleggen. Vervolgens krijgen we de orthopeed zelf te spreken, met een aantal keren excuses erbij. Want op de foto meekijkend, constateren we dat de man een ingezakte rugwervel heeft. Heel voorstelbaar dat hij niet meer kan liggen van de pijn. Er is nog veel meer aan de hand, ik ga alle medische zaken hier verder laten voor wat ze zijn. We worden meteen doorgestuurd, na nogmaals sorry, naar de Neuroloog. Die is vandaag op de Spoed Eisende Hulp. Ik ken de weg zo goed, dat ik de man over de SEH heen naar de incheckbalie loods en vervolgens mogen we naar kamer 13. Na lang vijfen en zessen mag hij mee naar huis, nader onderzoek (MRI) volgt volgende week. Thuisgekomen heeft mijn zus de nieuwe pijnmedicatie al opgehaald bij de apotheek, die ik dus vervolgens even bij haar ophaal. Zo handig, familie die om de hoek woont en vrij is deze week.

Op donderdag ziet mijn leven er weer even anders uit. Ik ga al vroeg werken in Amsterdam en spreek veel medewerkers en collega’s. Halverwege de middag rij ik naar huis voor nog wat online vergaderingen. Daarna ga ik naar De Rechtbank en ontmoet ik een paar oud collega’s. We spreken ongeveer een keer per jaar samen af en nemen dan de stand van het leven door. We doen dit aan de hand van een cijfer. Een man is standaard wat pessimistisch ingesteld, de zesmin komt dan ook niet als verrassing. De volgende zit daar iets onder vanwege gedoe met studerende zonen. De derde zit er ruim boven. De zoon in dit verhaal is al wat ouder, geeft ook zorgen. Dochterlief doet het echter uitstekend. Ik ben de hekkensluiter en geef het laagste cijfer gezien de gezondheidssituatie van de man. Verder gaat het goed met mij. We eten ondertussen heerlijk en genieten van deze paar uur.

Voordat we vrijdag een andere stoel gaan halen, leer ik eerst hoe de achterbank naar beneden moet en zet ik een stoel in de auto die we tijdelijk bij mijn ouders gaan stallen.

Vrijdag heb ik een mooie rommeldag. Met de man naast mij rij ik na wat werken en zo naar mijn ouders in Friesland. Met de hulp van de aanwezige stevige schoonmaakhulp zet ik de aldaar niet in gebruik zijnde sta-opstoel in mijn auto. Het past net. Al grappend met de man heet dit de electrische stoel, waar we natuurlijk de electrisch bedienbare stoel bedoelen. Na een kop koffie rij ik vervolgens met de man weer naar huis. Daar helpt mijn zus, die zo handig dichtbij woont en deze week vrij is, mij even de stoel binnen zetten. Ik moet daarna een kleine reparatie aan de stoel uitvoeren. Met een kroonsteentje uit de voorraad van de man lukt dat prima en kan hij heerlijk achterover een slaapje gaan doen. Ik denk ondertussen nog wat na over dossiers voor het werk en ga wat wijn kopen. Tenslotte mag ik ook goed voor mezelf blijven zorgen. Na een tosti als avondeten ga ik op weg naar de kathedraal om de organist door de partituur van onder andere een Schubertmis te slaan. Het is tenslotte ondertussen Allerheiligen. Gezellig achter het koor gezeten beleef ik de mis een keer van dichtbij mee naast het koororgel. Het is ook heerlijk om weer een keer goede live koormuziek te horen, ik geniet als ik niet hoef te concentreren uitgebreid.

Op zaterdag loop ik een aantal rondjes om alle boodschappen te doen. Lekker even naar de slager voor lamsvlees, gewone boodschappen bij de AH, wat bijzondere boodschappen bij de Ekoplaza, croissantjes bij de bakker. Vervolgens wil de man nog even naar de drogist, en de eigen slager voor de leverworst. Aangezien de drogist nog niet open is, gaan we eerst koffie drinken bij Anne&Max en de zaterdagkrant lezen. We gaan voor de lunch, met de auto, naar het Wilhelminapark.

We genieten uitgebreid van het heerlijke eten. Ik ben er met mijn hoofd niet helemaal bij, want ik vergeet de parkeerapp uit te zetten na de lunch. Aan het eind van de middag ga ik met een boterham in de zak naar de Kathedraal. Daar tref ik de organist en nemen we de mis voor vanavond door, met onder andere delen van het requiem van Duruflé. We spelen uit de thuispartituur. Dit is dat andere stuk waar ik een noot in mag spelen. In het slotakkoord.... Voor de zomer hebben we nog Rejoice in the Lamb van Britten gedaan. Daarmee speel ik binnen vijf maanden alle twee de noten uit mijn repertoire.

Vanaf zes uur voegt het koor zich bij ons en repeteren we stug door. Het dreigt mooi te gaan worden. Even voor zevenen stop ik de meegebrachte boterham naar binnen en daarna werken we gestaag door met mooie muziek maken tijdens de mis voor Allerzielen. Naderhand loop ik door een knisperende koude avond terug naar huis.

Op zondagochtend werk ik met een superconcentratie door wat dossiers heen, alvorens de man naast mij plaatsneemt in de auto en we samen naar Ulvenhout rijden. Daar krijgen we van de kleinkinderen een heerlijk ijsje met een zure mat bij de koffie en praten we uitgebreid bij. Terug thuis maak ik na de lunch een lamsstoofpot en ga ik daarna heerlijk een uurtje extra slapen. Daar ben ik aan toe. Verder steek ik de houtkachel aan, bak ik kaaskoekjes die we bijna allemaal oppeuzelen voordat we aan de stoof beginnen. Een heerlijk relaxte zondag zo.

Op maandag mag de man weer een keer op de pijnbank. Er moet namelijk een MRI gemaakt worden om te kijken hoe erg het gesteld is met de wervels. Daarvoor moet hij 45 minuten liggen. Wat hij niet kan. Bleek weggetrokken komt hij uit dit onderzoek en zet ik hem weer thuis af. Ondanks dubbele pijnstilling is het afzien. Voor hem en voor mij door het moeten aanzien. Ik rij door naar het werk, waar ik precies op tijd ben voor de weekstart en het welkom heten van twee nieuwe medewerkers. We zijn weer welkom in ons kantoor in 's-Hertogenbosch. Ik vergader de dag door en ga met een van de nieuwe medewerkers in de auto op tijd terug naar Utrecht. Zo kunnen we tijdens de reistijd kennis maken, heel effectief. Thuis kook ik uit Super Simpel, onze nieuwe favoriet vanwege de behapbare, smaakvolle recepten die in ieder geval mijn gewicht goed in toom weten te houden.

Dinsdagochtend begin ik al vroeg, na de vuilnis buiten te hebben gezet, met werken in ’s-Hertogenbosch. Ik spreek een paar mensen, laat mijn gezicht zien en rij vervolgens om elf uur weer naar huis. De man staat al klaar, want we gaan een nieuw ziekenhuis verkennen. Het wordt het UMC. Ik zet de man af bij de hoofdingang en ga daarna mijn auto parkeren. Hij heeft in die vijf minuten zijn inschrijven helemaal afgemaakt en we kunnen daardoor veel te vroeg richting Medische Oncologie lopen. Voor mijn gevoel zit dat aan de andere kant van de wereld. De dienstdoende internist/oncoloog neemt uitgebreid de tijd voor de intake, stelt aanvullende vragen, vraagt goed door en heeft begrip. Ze legt vervolgens uit dat er een paar mogelijkheden zijn qua behandeling. Geen daarvan gaat over bestrijden van de pijn die de man heeft en ze zijn allemaal nog onder voorbehoud van verder overleg in haar team en met de behandeld cardioloog over de conditie van de man. En of de man iets wil, natuurlijk. Ik vraag tot driemaal toe over de behandelingen in relatie met de pijn. Ze gaat de casus bespreken in het brede medische overleg dat, je raadt het al, volgende week maandag plaatsvind. We gaan nog even door naar opnieuw bloedprikken. Als er behandeld gaat worden, moet er ook opnieuw een CT-scan worden gemaakt. Dat had vandaag gekund, maar gezien de MRI en de pijn van gisteren stellen we dat even uit. Wel wordt de man als we weer thuis zijn, gebeld dat hij morgen/woensdag verwacht wordt voor een afspraak met de orthopeed en radioloog in het UMC om te komen praten over pijnbestrijding. Ik ben een doorvragende en vasthoudende partner. Als de man het lastig vindt, heeft hij beloofd er iets van te zeggen.

Charlie wil veel aandacht.

Specialisten die we hebben gezien, telefonische gesproken of betrokken bij het dossier sinds 30 september:

We zijn begonnen bij de 1. huisarts.

Diaconessenhuis: 2. Internist, 3. Longarts, 4. Uroloog/Oncoloog, 5. Uroloog/Chef de Clinique, 6. Orthopeed, 7. Neuroloog, 8. Radioloog, 9, Chirurg (wervelbiopt),

UMC: 10. Internist/Oncoloog, 11. Orthopeed, 12. Radioloog

Hartkliniek: 13. Cardioloog wordt gevraagd door Internist/Oncoloog voor input op het dossier gezien de conditie van de man.