We beginnen dit blog bij vrijdag 18 oktober. Dankzij het vele thuiswerken ben ik goed bij met veel dossiers. Daarom gaan de man en ik samen boodschappen doen in Bunnik en aansluitend kibbeling eten van de visboer daar. Gewoon, omdat het vrijdag is. Verder heb ik flinke discussies in een commissie met een directe collega hoe transparant te zijn over loggen en monitoren. Daarna ga ik nog even wandelen door mijn statsie en genieten van mooie momenten.

Zaterdag breng ik bij mijn ouders door. Het is een regendag, dus we rommelen wat op het erf, ik kijk de wildcamera na, leg een nieuwe ketting op de kettingzaag en bereid wat klussen voor een andere keer voor. Mijn ouders, allebei op leeftijd, hebben steeds iets minder energie. Na het eten rij ik weer huiswaarts, de achterbak gevuld met wat haardhout.

Zondagmiddag ga ik naar Hoorn om een nieuw werk te horen dat Hayo Boerema heeft geschreven op verzoek van Mark Heerink, betaald door Fonds Roos. Mark is ook dit jaar nog in het thema Fantasia sopra Te Deum gebleven, voor het vierde jaar op rij. Ik geniet er van.

Daarna vangt een werkweek aan waarbij in het Zuiden het herfstvakantie is. Ook heb ik de nodige zieke medewerkers, waardoor het een redelijk rustige week is. Via online vergaderingen werken we stug door op een aantal dossiers en ‘ontmoeten’ we elkaar en praten we bij.

Katjes vinden dat thuiswerken ook prima

Op dinsdag heb ik mezelf grotendeels vrij gegeven. De man heeft namelijk een afspraak met een specialist in de dependance van het ziekenhuis in Doorn. We gaan op tijd weg om eventuele tegenslagen in het verkeer op te kunnen vangen en rijden daarmee om 11.10u voor bij het ziekenhuis. Op dat moment belt de specialist de man met de mededeling dat de uitslag van het biopt er nog niet is en daarmee ook nog geen bespreking is geweest in het multi-medisch overleg op maandagavond. De man is zo helder van geest om een aanvullend recept pijnmedicatie te regelen. We keren om en overleggen al rijdend wat we dan wel gaan doen. Het wordt uiteindelijk samen lunchen bij de Veldkeuken in Bunnik. Daar genieten we even van het prachtige herfstweer door de kleine wandeling van de parkeerplaats naar huis Amelisweerd en daarna van soep (hij, tenslotte is hij ziek) en de salade (ik). Terug thuis rommel ik maar even door deze dag heen, we hadden gehoopt op een diagnose en mogelijk ook een gesprek over een prognose en pijnbestrijding. Sometimes life gives you lemons…..

Het is herfst

Op woensdagochtend is de uitslag van het biopt er wel en krijgt de man door middel van een telefoontje van de specialist een bevestiging van de diagnose. Opnieuw geen prognose, de specialist wil opnieuw de casus gaan bespreken in, je raad het al, het maandagavondoverleg. Ondertussen slaapt de man nog steeds zittend, maximaal twee uur aan een stuk, verdeeld over de dag en de nacht tussen de klusjes als afwasmachine vullen en weer uitruimen, vuilniszak wisselen, asla houtkachel leegmaken en dergelijken door. Ook is er de nodige aanloop van familie en vrienden, wat voor afleiding zorgt. Verder heeft hij de schone taak boodschappenlijstjes te maken op basis van zijn eigen wensen voor het eten, dat ik meestal mag maken. Alhoewel hij zelf op vrijdagavond de shoarma bakt, dat kan hij echt beter dan ik. Op geleide van de pijn en de hoeveelheid energie die hij heeft doet hij weer steeds meer taken. Ik rommel daar omheen met af en toe naar de apotheek voor alweer een recept van het een of ander, even een boek ophalen voor hem, mijn eigen griepprik halen en zo voort. Tussendoor loop ik rondjes, ontdooi ik de vriezer, bedien de wasmachine, doe boodschappen, haal de Carnibest op voor de katten, laat winterbanden onder de auto zetten. Tussendoor werk ik gewoon, omdat het lekker afleidt. Ook breng ik de man twee keer naar Anne&Max, voor bijpraten met vrienden. Die brengen hem daarna weer thuis, omdat ik dat graag wil. De hoeveelheid en soort pijnstilling levert nu eenmaal wat extra risico’s op.

Nog een foto van de herfst

Op zondag ga ik naar golfles voor de hoognodige verfijning van het korte spel. Ik ben er niet bij met mijn hoofd maar weet gelukkig zonder ongelukken de pitching green weer te verlaten. Terug thuis zet ik de auto klaar voor een ritje naar Tilburg. Dochter en schoonzoon van de man komen even later aanlopen. Ze hebben gehaktballetjes meegenomen, super lief. Nu kan het gehakt dat ik gekocht heb om balletjes van te maken de vriezer in en heb ik het makkelijk vandaag met koken. Ik rij ons via de A2 en A59 naar museum De Pont in Tilburg, waar we een tentoonstelling van Beatriz González en Amol K Patil gaan bekijken. Verder genieten we onafhankelijk van elkaar van werken uit de vaste tentoonstellingen en aansluitend lunchen we gezamenlijk. Daarna rij ik ons terug over de A59 en A27. Het verschil in kwaliteit tussen de A27 (slecht) en A2 (wel deinend, geen grote hobbels) is duidelijk, nu de man pijn heeft. Thuis wacht ons halverwege de middag een traktatie in de vorm van zelfgebakken appeltaart. Mijn zus komt die brengen om notabene haar verjaardag te vieren. Dat is heel attent van haar en we genieten van een uurtje bijpraten met een specialist die als vak pijnbestrijding heeft.

Op maandag begint de laatste week thuiswerken omdat het kantoor in ’s-Hertogenbosch dicht is. Omdat ik het thuiswerken alweer beu ben, ga ik halverwege de middag, gewoon omdat het kan, wandelen met een collega in Terwijde.

Stukje Dom......omdat er bomen verplaatst moesten worden

Aan het einde van de dag heb ik een online vergadering met een vertegenwoordiging van onze toezichthouder over een aanstaand onderzoek dat ze komen doen. Twee weken geleden hebben ze via de mail de nodige informatie verstrekt en een concept uitvraag gedaan. Op basis daarvan zijn we alvast aan het werk gegaan. Nu lichten ze dat onderzoek verder toe en geven ze aan dat ze de scope graag willen wijzigen. Voortschrijdend inzicht heeft dat. Dit betekent dat wij een deel van ons voorbereidende werk ongedaan moeten gaan maken en ander voorbereidend werk moeten gaan doen. Het is niet anders. Terwijl we dit gesprek hebben, appt de man de alarm fase 1: ‘help, help, help, geen Go Tan gebakken uitjes op voorraad’. We hebben Gadogado op het menu staan vanavond en hij heeft alvast wat voorbereidende werkzaamheden daarvoor gedaan. Daardoor komt hij, op tijd, erachter dat een essentieel ingrediënt mist! Na het afronden van mijn online vergadering ga ik daarom maar even naar de supermarkt. Wat ik daar aantref is een apart blog waard. Tijdens spitsuur in een supermarkt zijn is geen vrijwillige bezigheid van mij, merk ik. Desondanks weet ik het laatste doosje Go-Tan gebakken uitjes uit het verkeerde rek te vissen. Die van Conimex zijn vies…. We hebben over dit ingrediënt een zeer uitgesproken smaak in dit huishouden. Tegelijkertijd haal ik ook nog wat andere boodschappen en loop ik weer naar huis. De Gadogado smaakt prima, deze kleine crisis zijn we weer te boven gekomen.

Hier ligt meneer lekker